We did it! in - and the End

Video TransAlp (Ruben)

"Leven"

Fietsen in de bergen maakt je los van een overgereguleerde en volgeplande samenleving waar overal een vangnet voor is. 

Het kost je veel. Je wordt geplaatst voor opgaven waarvan je vooraf niet weet of je ze aan kan. Het doet vooral zeer en het kost ook nog geld.

Maar het 'geeft' je ook. Het geeft je een ander perspectief en tijd voor reflectie. Het geeft je tegelijkertijd een merkwaardige verbondenheid met medefietsers omdat jouw leven en dat van die anderen tijdelijk nauw verbonden is. Dat in een totaal andere en soms bedreigende omgeving en ........... zonder vangnet.

Terugkijken doet beseffen dat je “geleefd” hebt op de flanken van die berg. En is dat niet een doel op zichzelf? We willen toch niet slechts "er zijn" of "bestaan" maar vooral ook "leven".

Bergen gaan in je zitten. Kruipen onder je huid.  Als ik op mijn fiets zit, alleen op zo'n berg, voel ik me zo sterk. Geestelijk en lichamelijk. Niemand doet me dan wat. Alles klopt. 

Col Collectors

Genieten

Op zondag 25 augustus stond er in Lermoos een grote groep van 31 renners aan de start van de Road TransAlp naar het Gardameer. Tijdens de eerste etappe moest vooral de regen overwonnen worden. De racefietsers lieten zich niet uit het veld slaan en overwonnen niet alleen het weer maar ook meerdere cols zoals de Pielerhohe (1550 m), de Norbertshöhe (1410 m) en de klim naar Spiss (1660 m).

In Nauders aangekomen scheen inmiddels de zon en mede hierdoor was het leed al snel vergeten. De volgende dag ging de route over de legendarische Stelvio (2758 m), deze beklimming werd nog heroïscher door de natte sneeuw die naar beneden dwarrelde op de top van de klim. Koud, trots en voldaan kwamen de renners één voor één over de finish rollen in Prad.

De derde etappe liep dwars door Sud Tirol via Merano over de Gampenpass (1540 m), de passo Mendola (1350 m) en de klim naar Rotenstein (1400 m). Bij aanvang van de vierde etappe was het droog en scheen de zon, het peloton was zeer gemotiveerd om de loodzware Dolomieten beklimmingen van die dag te bedwingen. En zo gebeurde het ook, de klim naar Truden (3 km á 18%), de passo Pelegrino, de passo Valles en de passo Rolle werden verslonden door de renners met aankomst in het schitterende San Martino di Castrozza. Na 4 loodzware etappes stond voor de 5e etappe de mooiste maar ook zwaarste beklimming van de week op het program, de Passo Manghen (2063 m). Na het succesvol volbrengen van de 5e etappe werd er heerlijk gegeten, gedronken en nagepraat op het mooiste terras van Italië in Spera. De laatste etappe was in vergelijking met de voorgaande etappes een eitje… De laatste binnenbanden werden aan flarden gereden en alles ‘werd gegeven’ met het Gardameer in zicht. Een deel van het peloton bleef nog een avond nagenieten één van de velen terrassen aan het Gardameer, het andere deel vertrok, na een de welverdiende bubbels, naar Lermoos. Het was een mooie week waarin iedereen zijn of haar grenzen verlegd heeft en gepresteerd heeft naar eigen kunnen, fantastisch!

Gelukkig

We hebben deelgenomen aan de TransAlp 2013. In die dagen hebben we 656 km gereden (enkelen nog meer).

Don Camillo

We stapten iedere ochtend rond 9 uur op de fiets en kwamen vaak pas in de vooravond aan. We reden door pittoreske Italiaanse bergdorpjes en in één van die dorpjes zagen we don Camillo op de stoep van een prachtig kerkje.  We zagen meren, klaterende beekjes en woeste watervallen. We reden op fietspaden langs dromerige riviertjes. We roken de lucht van aangebrande remmen maar ook de frisse geur van de bloemen in het dal van Spera. We konden nog net op tijd remmen voor die haarspeldbocht. We stonden bovenop de Stelvio onder het bord en bij 1 graad boven 0. We voelden vrachtwagens met grote vaart vlak langs ons scheren. We misten op een haar en met geluk die auto. We moesten wachten door (veel) lekke banden. We zagen sneeuw regen en zon. Vrieskou en 35 graden verenigd in een week. We zagen de kettingafdruk op onze benen.We voelden zweet over ons gezicht lopen en de pijn in onze benen; vooral op die klim van 17% (gemiddeld) naar het hotel in Spera aan het eind van een lange dag. Dat gaf een dusdanige ontlading dat we die dag misschien wel wat te veel dronken. We aten 26 sportrepen per dag tot het onze neus uitkwam. We hebben vreselijk gelachen en zagen ook tranen en waren intens moe. Ook hebben we nieuwe woorden geleerd, zoals 'koekert' en 'wiekert'.

En toen zagen we plotseling in de diepte het prachtige diepblauwe Gardameer liggen...........

Door het rijden in deze extreme omstandigheden verloren we razendsnel het ‘goedkope fatsoen’. We plasten zonder scrupules in de berm naast de weg en de lezer kan verder wel wat raden. Het 'kostbare fatsoen' verloren we echter nooit. We pasten op elkaar. Compromisloos solidair. Daardoor hebben we het allemaal gehaald en hebben we allemaal genoten.

Maar we waren vooral gelukkig. Gelukkig en blij dat we dit ongelofelijke en indrukwekkend avontuur mochten meemaken…… Marieke, Erik, Herman, Henk, Ruben, Richard, Kevin, Bas, Teun, Iddo, Laurens, Danie, Peter e.a. nog één keer: BAMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Spera