Aan de vooravond van de TransAlp een terugblik op afgelopen
seizoen.
De teamhomogeniteit is de afgelopen jaren afgenomen. Dat
heeft, denk ik, deels te maken met het ontbreken van een verbindend doel maar
vooral met het toenemend uiteenlopen van het individuele prestatieniveau. De één
is bijna professioneel met de sport bezig en voor de ander is de Olympische
gedachte meer de leidraad. Het is natuurlijk ook een kwestie van beschikbare
tijd en aanwezige middelen. De één heeft wel de gelegenheid en de wens om op
deze fronten te investeren en de ander niet. Maar er zijn teamgenoten die ik het
afgelopen jaar maar een paar keer gezien heb. Kun je dan nog wel spreken over
een team?
Ik rij ook in groepen waarin het prestatieniveau dichter bij
elkaar ligt. Dat maakt het wel een stuk makkelijker maar zelfs daar leidt het soms
tot fricties en spanningen omdat de één nou eenmaal beter is dan de ander en dat varieert per
discipline. Je hebt sprinters, tijdrijders, klimmers, stoempers en
bijna geen generalisten die alles kunnen.
Ondanks die afnemende homogeniteit heb ik een geweldig sportief 2013 beleefd. Ik heb genoten van Luik-Bastenaken-Luik en Limburgs
Mooiste en zelfs de ronde van Drenthe, ‘toen de winter het won van de lente in
Drenthe’, zal ik me nog heel lang, met een glimlach, herinneren. Ik ben me er
ook sterk van bewust dat ik - wij - bevoorrecht zijn. Er zijn miljarden mensen op
deze wereld die niet kunnen wat wij kunnen. Niet kunnen vanwege gezondheids-
politieke- of economische- redenen of door wat voor reden dan ook. Wij wel!
Er zijn voldoende objectieve redenen om te fietsen. Een onstuitbare
prestatiedrift, een vergeten gezondheid, een verloren jeugd, hang naar uitdagend
avontuur of een hardnekkige slankheidswens. Voor mij is prestatiedrift zeker
een reden. Ik schaam me daar ook niets voor. Het brengt me weer in contact met
dat gedreven jongetje van 50 jaar geleden, heel diep in mezelf. Het zorgt, op
een voor mij niet te begrijpen wijze, mede voor mentale en fysieke balans. Maar prestatie
is niet alles. Als het er echt op aankomt wint ‘beleving’ het van prestatie. Dan
maakt het, in the end, niet meer zo veel uit of je vooraan of achteraan aan het eind van
de Holterberg weg aankomt. Ten slotte zullen wij nooit meer het echt ultieme, de top
bereiken. Wij zullen nooit de Amstel Gold Race of Luik-Bastenaken-Luik winnen,
nooit gekust worden door een mooie ronde miss, nooit geïnterviewd worden door
Mart Smeets.
Maar wat geeft het: er is toch weinig mooiers dan op een dag
in augustus in een zich verbrokkelend peloton over de Holterbergweg te jagen, in een aarzelend zonnetje en met
het zweet op het voorhoofd en pijn in de benen, maar …….... verpletterend
vrij....... ......
En nu op naar de TransAlp!!! Nog 5 dagen! BAMMMMM!
