Op de Zuidweg doemt voor me in de verte een geel fietsshirt op. Met name als ik alleen rij werkt zo'n bewegend shirt op me als een HEMA worst op iemand die totaal uitgestorven is van de honger. Dit is onweerstaanbaar. Ik verhoog het tempo en tot mijn voldoening komt het gele shirt snel dichterbij, Als ik op dezelfde hoogte rij als het gele shirt -en ik naar rechts kijk- zie ik het, aan de gelaatskleur en aan het ontbreken van de wenkbrauwen en haar: een jongen van een jaar of 16 die in een chemokuur zit of deze net heeft afgesloten. Weer zo'n slachtoffer die -op volstrekt willekeurige gronden- aangetikt is door het lot: tikkie, jij bent hem.....
"Ik heb een jaartje of wat vrij van school, meneer". Ik rij naast hem tot aan de afslag naar de Knobbel en we praten wat. Bij de afslag gaat hij linksaf richting Epe en ik rechtsaf. "Het is lente, meneer" zegt hij tegen me. Als ik afdraai wens ik hem -in stilte- nog 80 lentes toe!
Tijdens de beklimming van de Knobbel voel ik de woede opkomen. Kanker bij kinderen is onverdraaglijk en oneerlijk! Oneerlijk is het al bij volwassenen; laat staan bij kinderen. Ik besluit dan ook ter plekke ontslag te nemen als volwassene. Ik doe het niet meer. Toen ik nog heel klein was, was de wereld nog eerlijk. Mijn vader was altijd consequent en rechtvaardig, wist alles en had altijd gelijk. Links was links en rechts was rechts en dat gold ook voor zwart en wit en goed en kwaad. Als volwassene leer je om overal begrip voor te hebben en word je geacht honderdduizend nuances te zien en vooral redelijk te blijven.
Mooi niet!
Ik doe het niet meer! Ik begrijp er niets van. Donder op met je volwassenheid! In een wereld waarin dit kan, bestaat geen echte en eerlijke volwassenheid. Ik stop ermee. Voor mij geen volwassen zijn meer. K*t! Bekijk het maar, zoek een ander: ik ben vanaf vandaag weer ongenuanceerd kind! ............ZO!!!!!
Mijn zoon heeft enige jaren geleden met zijn toenmalige band Consequent een lied geschreven en opgenomen: "Tikkie, jij bent 'em".
Nou........: Tikkie, jij bent 'em.
