Een super kritisch geluid 2

Ik heb het ook niet op met sponsoracties. Vooral niet bij familieleden of bekenden. Een moreel appel op bekenden om geld af te staan heeft een bedenkelijke kant. Hoe kan die ander dat weigeren zonder wellicht de onderlinge relatie op scherp te zetten? En is de hoogte van het bedrag dat je doneert wel in lijn met wat anderen geven en zet dat vervolgens de verhoudingen niet onder druk? 

Ik heb het helemaal niet met sponsoracties als het een jaarlijks terugkerende exercitie is. Daar komtie weer aan! Hij of zij moet weer zo nodig fietsen in het buitenland! Bovenstaande gaat overigens niet alleen op voor particulieren maar ook voor bedrijven.

Ik zou echter niet weten hoe het anders moet!

Het doel van met name stichting Alpe d’HuZes, met het anti-strijkstok-beleid, is meer dan OK. Daar is geen discussie over mogelijk. En stel nou dat die jaarlijkse afgetroggelde donaties uiteindelijk wel het moment dichterbij brengt dat kanker een chronische ziekte wordt en mensen langer en gelukkiger met kanker kunnen leven, dan was dat toch wel enig ongemak waard? Heiligt het doel dan niet dubbel en dwars de middelen? Ik constateer dat de heer Van der Werf in zijn artikel op geen enkel moment ingaat op dit aspect.

Stel nou dat in de directe omgeving van de heer Van der Werf (let wel: hopelijk gebeurt dat nooit!) iemand getroffen wordt door deze vreselijke ziekte. Zou de heer Van de Werf dan niet van alles doen, met inbegrip van het trekken van zijn portemonnee, om verbetering mogelijk te maken? In een situatie waarin 1 op de 3 Nederlanders getroffen wordt door kanker zijn dit geen loze en goedkope vragen en beschikt letterlijk niemand over de luxe om ‘erbuiten’ te worden gehouden. Ook de heer Van der Werf niet!

Ik ben er heel erg voor dat kinderen om de school rennen voor Jantje Beton! Het gaat dan helemaal niet om de financiële opbrengst van het gebeuren. Dat is volstrekt onbelangrijk. Maar dat kinderen iets leren te doen voor een ander, en daarbij zelfs moeten afzien, is wat mij betreft een essentieel onderdeel van onderwijs en opvoeding. Schooljuffen en schoolmeesters: rennen met die kids!

Heeft de heer Van der Werf dan nergens een punt? Ik denk het wel. Die fietsende Jezus komt aan. Niet alles in de strijd om de fondsen is geoorloofd. Organisaties moeten authentiek zijn en blijven. Daar mag en moet kritisch naar gekeken worden. Dat geldt ook voor deelnemers. Wat zijn onze motieven om deel te nemen? Werkelijk voor een ander of is het gebeuren er vooral om sportieve aspiraties bot te vieren. Of fungeert het vooral als een, wijd openstaande, uitlaatklep om eigen onverwerkte emoties een week per jaar voluit te kunnen ventileren om vervolgens bakken met aandacht te incasseren? Het punt is echter wel dat ik en de heer Van der Werf daar niet over gaan. Daar gaat iedere deelnemer echt helemaal zelf over.

Meneer van der Werf bevrijdt uzelf van het cynisme. Cynisme, soms een aardig verdedigingsmechanisme, leidt altijd tot lijdzaamheid en blijven zitten waar je zit. Op 9 juni 2011 stonden duizenden deelnemers, vrijwilligers en toeschouwers op. Dat geeft hoop. Trek uw portemonnee als er een collega van ons bij u langskomt. Nog veel beter: doe mee in 2012, want organisaties zoals Stichting Alpe d’HuZes hebben dwarsdenkers met uw scherpe blik en vlijmscherpe pen nodig om op koers te blijven. Een scherpe blik van buiten is nuttig, echter ook makkelijk. Van binnenuit; dat is afzien. 

Meneer Van der Werf wees een echte bikkel: doe mee met Team Bijsterbosch Heerde in 2012! Rij in 2012 een paar keer die berg op. Wij gaan met u mee en helpen u. Zeg er niets over. Maak geen herrie, houd het stil en houd uzelf en uw portemonnee er niet buiten. Dat is goed voor anderen maar ook voor uzelf EN DAT LAATSTE MAG BEST.
Wanneer horen wij van u?
Peter Mast (deelnemer AD6)