Wij hebben een geweldige periode meegemaakt in Frankrijk. Niet ieder is echter positief over bewegingen zoals de Alpe d'HuZes. Kritische geluiden van 'dwarsdenkers' zijn zinvol en laten ons in de spiegel kijken, ook als we het wellicht met de inhoud niet eens zijn. Vandaar onderstaand artikel van Van der Werf.
Weg met de Sponsormaffia!
Ik heb het niet op sponsoracties. Ik vind het de meest slinkse vorm van fondswerving sinds de Kruistochten. Goed als mijn eigen kinderen een paar rondjes om de school rennen voor Jantje Beton, vooruit. Maar volwassen mensen die jou geld aftroggelen, om het weer in te leveren bij een organisatie die hen faciliteert om een ‘sportieve topprestatie’ te leveren? Collectief onaneren is het. Ik wil er niets mee te maken hebben.
Echter, het grijpt als een besmettelijke ziekte om zich heen: Alpe d’HuZes, Roparun, Rowing 4 Rights, en ga zo maar door. Hele legioenen doen mee en de thuisblijvers moeten geld geven. Geen goed woord heb ik er voor over. Het is een vies zaakje. Het moet maar eens gezegd.
Mijn weerzin begon enige jaren geleden, toen een vage bekende geld inzamelde voor een goed doel door een paar maanden in Afrika te fietsen. Ik kreeg die dingen niet bij elkaar. Hoe kon je geld maken door te gaan fietsen in Afrika? Zoiets kost toch alleen maar geld? Het duurde even voor ik begreep dat het een variant was op het rondje om de school rennen. Een megalomane variant waarin het ego van de fietser centraal stond. Hij werd een fietsende Jezus die in ieder schamele dorp met palmtakken werd binnengehaald. Ik weet niet meer welk goede doel het betrof, maar wel dat hij bakken aandacht kreeg, en zelfs een wekelijkse column in de Volkskrant.
In de strijd om fondsen is alles geoorloofd. Na het ouderwetse leuren aan de deuren en het bellen rond etenstijd is nu ook de sponsorcolportage professioneel geworden. De Goededoelenpriesters begrijpen de menselijke ziel beter dan de gemiddelde marketingafdeling bij een multinational! Wie kan een vriend, collega of buurman geld weigeren als die zich gaat doodfietsen of een hartverlamming rennen voor de kanker of voor Amnesty? Zo hartvochtig kan zelfs die Van der Werf niet zijn.
Mooi wel! Bevrijd jezelf, ga fietsen, maar doe het zwijgend. Fiets die Alp tien keer op in stilte. Loop van Parijs naar Dakar (in plaats van terug naar R’dam), en laat nooit meer iets van je horen. wees een bikkel en roei stroomopwaarts, van Boedapest naar Wenen, maar zeg er niets over. Maak geen herrie, houd het stil, word geen kruisridder van de Goededoelenkerk, trap er iet in, en houd mij en mijn portemonnee erbuiten.
Doe het lekker voor jezelf en GEEF DAT GEWOON TOE.
