Met blijdschap geven wij kennis.....

Met blijdschap geven wij kennis van de geboorte van een Canyon Ultimate. Dit wordt naast het broertje Colnago, die bestemd is voor de vlakke weg, de bergfiets van Peter.

Peter had al een bergfiets maar deze Bianchi is al enkele jaren geleden geannexeerd door zoon Ruben.
De Canyon is volledig van carbon en is Shimano Ultegra afgemonteerd; voorzien van een Ritchey voorbrug en een zadel van Spezialized (Toupe). Wielen van Mavic, Ksyrium Elite. De triple van Timen beviel Peter zo goed in België dat de Canyon ook afgemonteerd is met een triple (53/39/30). Lang leve het gemak!
De Canyon is een Duitse fiets en niet zo elegant gestileerd als zijn Italiaanse broertje Colnago. Maar hij is dikbuikig en super stijf en weegt maar 7 kilo.
Dus nu geen Gianni of Alessandro erbij maar een Heinz of Adolf. Dass ist ja eine tolle Sache......

Houd een AD6´er uit de wind

In plaats van een training doet het team mee aan de actie t.b.v. de Alpe d´HuZes actie van Brenda Daanen. Brenda schrijft:

Zeer geslaagde actie 'Houd op- tandem-fietsende KWF-er uit de wind'! 12 mensen waaronder 2 stoere dochters van Barmond Houtman hebben de 25 km route inclusief koffiestop bij de Ossenstal, gefietst. En 8 bikkels de 60 km route. Ondanks dat het best fris was, en de onvermijdelijke lekke band, was het heel gezellig! Iedereen heel erg bedankt en met name Tapperij Teun in Wapenveld voor verzorging van de innerlijke mens!! BEDANKT!!!

Vrouwen

Een jaar of 15 geleden was een vrouw op een racefiets net zo zeldzaam als een echt aansprekende politicus anno 2013. En als je er dan eens 1 tegenkwam dan meestal in de schaduw puffend achter de rug van manlief. Zo ze al niet geduwd werd door deze of gene mannenhand. Tegenwoordig zijn ze overal, die flapperende paardenstaarten en beppende theekransjes op sportieve wielen. Maar pas op mannen: ze kunnen fietsen! Als je niet vreselijk uitkijkt wordt je er - zeker bergop - ook nog zonder enige genade van afgereden. Vrouwen in het peloton........

Teamgenote Brenda was benieuwd hoeveel vrouwen er deelgenomen hebben aan de zware toer Luik - Bastenaken - Luik van 20 april jl. en heeft hierover de organisatie benaderd. Dat valt dan weer tegen: slechts zo'n 300 vrouwen van de 6000+ deelnemers hebben deelgenomen, dat is slechts 5,2%. Slechts 35 vrouwen, waaronder teamgenote Marieke, reden de volledige tocht.  Dat lage percentage gaat ook op voor de vrouwen die meerijden bij de TC Heerde. Maar een paar en geen enkele in de snellere groepen. Toen echter in 2009 een AD6 vrouw van het toenmalige Team Bijsterbosch meereed met de TC A-ploeg kwam ze vrij probleemloos mee, alhoewel het tempo op 34 km/pu gemiddeld lag (nou was ze ook wel een topper). Ik maak me sterk dat bij goede doelen evenementen zoals AD6 en de Mont Ventoux het percentage deelnemende vrouwen veel hoger is dan 5%. Waarschijnlijk is het sociaal aspect een "trigger" en vervolgens de insteek voor vele vrouwen om het racefietsen op te pakken. Veel vrouwen die ik ken zijn als gevolg van deze evenementen begonnen met racefietsen en velen uit Heerde en omstreken die daaraan deelgenomen hebben zijn gepassioneerd blijven fietsen. Dat is ronduit prachtig. Maar blijkbaar is de stap naar de zware recreatiekoersen - zoals LBL en de lange Limburg koersen - nog iets te ver. Die mentaal sportieve barrière is in de breedte nog niet voldoende doorbroken.

Dat is jammer want ik denk namelijk dat stevig racefietsen in principe helemaal geen mannensport meer is. Vrouwen komen uitstekend uit de verf, met name als er op "ritme" gereden moet worden, zoals in de bergen. Op de gemiddelde hellingen ben ik al blij als ik het bij kan houden. Op pure kracht, als het explosief stijl is (zoals de Keutenberg in Limburg en de Redoute in België), is het denk ik iets minder gesteld met de "gemiddelde" vrouw in verhouding met haar "gemiddelde" mannelijke collega. 
Er wordt ook beweerd dat vrouwen minder competitief ingesteld zijn dan mannen. Nou....... die stoppen we onmiddellijk in de prullenbak! Bekend is dat Marianne Vos onlangs, toen ze eens (sporadisch) een koers verloor, een zinken emmer vakkundig en volledig  in elkaar getrapt heeft. En wat betreft het mentale aspect zijn vrouwen zeker niet de mindere van mannen. Ik weet wel, dit is heel generaliserend, niet wetenschappelijk onderbouwd en op basis van een beperkt aantal persoonlijke indrukken. En het is natuurlijk zo dat de vrouwen die in ons peloton rijden nou niet echt te vergelijken zijn met de gemiddelde racefietsster. Maar desalniettemin........
Iedere renner heeft sterke en zwakke kanten. De ene rijdt super hard op het vlakke en de ander heeft zijn sterke kant meer bij een vlijmsterke sprint liggen. Het is opvallend dat de fietsende vrouwen die ik ken vrijwel allemaal goed tot zeer goed kunnen klimmen. Dat kan bijna geen toeval zijn. Een plausibele reden voor dit natuurverschijnsel kan ik echter niet bedenken.

Met de vergrote deelname van vrouwen heeft ook de "Fashion" haar intrede gedaan. Alhoewel de huidige man (ik denk even aan schoonzoon Timen) daar ook niet ongevoelig voor is. De couture van de kleding en het uiterlijk van de fiets was 15 jaar geleden van totaal ondergeschikt belang. Het ging in die tijd volledig om techniek en functionaliteit en schoonheid speelde geen rol van betekenis. Nu kan een fiets zelfs "lelijk" zijn en zijn mode en modieus niet te negeren begrippen geworden in de wielersport. Een modieus aspect is ook dat enkele fietsfabrikanten specifieke vrouwenfietsen ontwikkeld hebben. Daar kan ik met de pet niet bij. Je kiest toch een frame dat bij je lichaamsmaten past. Of je nu vrouw of man bent dat maakt dan toch niets uit.

Dus: kom op vrouwen: de fiets op! Of het nu een vrouwen of mannen fiets is! En ook graag bij de zware koersen!

Sponsortocht Brenda

Op donderdag 6 juni 2013 beklimt teamgenote Brenda op een tandem samen met een mede fietsster de Alpe d’Huez tijdens de sportieve inzamelingsactie Alpe d’HuZes. De fietsster achterop de tandem strijdt tegen kanker.

Op zaterdag 27 april wordt er 's ochtends bij Tapperij Teun te Wapenveld een fiets sponsortocht georganiseerd ten behoeve van hen die strijden tegen kanker.

Deze toertocht staat synoniem voor de strijd van kankerpatiënten tegen kanker. Mensen die vechten tegen kanker moeten weliswaar deze strijd zelf voeren. Zij behoren echter ook maximaal ondersteund te worden door de medici, de wetenschap en de medemens. Zo veel als mogelijk uit de wind te worden gehouden…..

De ochtend van de 27e april willen we graag dat onze teamleden Brenda en Wouter uit de wind worden gehouden.

Wij zijn, na enkele jaren ervaring, er van overtuigd dat afzien voor een ander de grootst mogelijke voldoening oplevert!

Brenda schrijft:

"Wie van m'n friends gaat mij zaterdag uit de wind houden?

Ik ga met Anja (stand-in voor Diana) op de tandem 25 km fietsen maar je kunt ook voor de 60 km kiezen dan mag je proberen Wouter uit de wind te houden.........

Bij aanvang is er koffie met cake en na afloop een broodje. Drinken is voor eigen kosten. Startgeld is 10,- dit komt geheel t.g.v. mijn actie voor 2-climb-2-raise op 6 juni voor AD6.

Start:  zaterdag 27 april vanaf 9 uur bij Tapperij Teun in Wapenveld. Wie-O-Wie gaat er gezellig mee???"

Mooie historische foto

Luik - Bastenaken - Luik

Wallonië, de Belgische Ardennen, is een land met grote contrasten. Enerzijds is het land voorzien van een wonderschone natuur. Met vreselijk veel kleuren en vormen. Niets staat stil en zelfs wat plat lijkt, blijkt in de praktijk 'vals plat' te zijn. Deze ongeëvenaarde schoonheid staat anderzijds in schril contrast met wat de mensen er van gemaakt hebben. De steden en dan met name Luik lijken verstild te zijn geraakt in het stoomlocomotief tijdperk. Het is net alsof die grote dampende locomotieven nog steeds hun grauwe wolken roet over de gebouwen heen storten, waardoor complete woonkernen volkomen vergrijst zijn en een diep armoedige indruk maken. Dat geldt ook voor de kwaliteit van de wegen, dat is dan weer ons primaire belang, die allerbelabberdst is en de constante aandacht van ons arme fietsers nodig hebben. Dit prachtige land verdient zo veel beter!
In deze scenery vond onze tocht plaats. Even voelen hoe de prof collega's Philippe Gilbert en Alejandro Valverde zich moeten voelen op de topper van de oudste klassieker: La Redoute. Voor 9 onder ons de 160 km en voor 2 kameraden maar liefst 270 kilometers. Was het leuk?

Laten we beginnen met wat niet leuk was. Absoluut niet leuk was dat teamgenoot René de dag voor de rit ziek werd en hij veroordeeld werd tot het opbouwen van een innige en frequente relatie met het closet. En daardoor de rit helaas niet kon meemaken. Een niet ingewijde zou kunnen denken: 'ach ja, wat doet her er toe. Het is maar hobby'. Een ingewijde weet dat Rene maanden bezig was met met name deze rit, ettelijke kilometers getraind heeft in kou, wind en regen om in de LBL modus te komen. En dan........ René verdient de pechprijs van de week, wellicht wel van het jaar (alhoewel Bert alle mogelijke moeite heeft gedaan deze prijs naar zich toe te trekken met een fiets die zich niet naar behoren, zelfs levensgevaarlijk, gedraagt boven de 60 kilometer per uur).

LBL is niet vergelijkbaar met de Amstel Gold race of welke andere klassieker dan ook. De AGR heuvels kun je nog op kracht beklimmen; de cols van de LBL zijn al echte cols waarop de echte "ritme klimmers", zoals o.a. Brenda en Barmond, komen bovendrijven.
Meer dan leuk was dat 2 teamgenoten Marieke en Wouter de 270 km met goed gevolg afgelegd hebben. Ons hele peloton weet dat deze afstand niet alleen een fysiek, sportieve inspanning vereist maar ook een mentale investering van formaat. Dat doe je niet zo maar. Daar heb je ook een zekere mate van oer koppig doorzettingsvermogen voor nodig. Klasse! Respect en een diepe buiging voor beiden.
Ook de prestatie van de negen teamleden die 160 kilometer afgelegd hebben verdient een applaus.

Natuurlijk is het zo dat indien je een teamprestatie wilt belichten, je de prestatie van een individueel teamlid juist niet moet benadrukken. Ik wil echter een uitzondering maken voor teamlid Henk. Henk is 66 jaar, beresterk en in staat een groot percentage van sportief wielrennend Nederland volledig in de poep te rijden. Zaterdag bleek dat hij in de loop van de toer niet verzwakte maar steeds beter ging rijden en op de laatste klim met de besten boven kwam. Willen die andere Nederlanders van + 65 jaar die dit kunnen even gaan staan......... Ik zie niemand? Wie?

Ten slotte: Wouter/Brenda bedankt voor de perfecte organisatie van de dag. Wat mij betreft volgend jaar weer.

Ja, het was dus meer dan leuk! Genieten, man!
Op naar de Nederlandse tegenhanger: de 250 km van Limburgs Mooiste!

Polderen

Mariska de routebouwster

Polderen is de naam die gegeven wordt aan het Nederlandse consensusmodel waarin werkgevers, vakbonden en overheid met elkaar aan tafel gaan zitten om te onderhandelen over arbeidsvoorwaarden en lonen. Het is een systeem waarin werkgevers, werknemers en overheid ‘harmonieus’ met elkaar overleggen om zo conflicten vóór te zijn. Polderen heeft echter ook een heel andere betekenis. Namelijk: langs het water rijden, tegen de wind in stoempen, een brug in de verte zien die maar niet dichterbij wenst te komen. Van verre einders en natte wegen. In deze betekenis helemaal niet zo harmonieus dus. In deze betekenis heeft polderen meer weg van polariseren: wij tegen de elementen. Strijd.

Het werd een rondje polder (via Elburg, Ketelbrug (beetje Russische roulette is best leuk!), Nagele, Kampen, Zwolle, Hattem, Heerde. De route was 106 km. Rekening houdend met de lange tochten die er de afgelopen tijd zijn gemaakt en Luik - Bastenaken - Luik die op de loer ligt, was dat ook voldoende. Tenslotte is dit de week van de afbouw en de rust voor het Belgische spektakel losbarst. 

Maar voorlopig nog even geen rust. Er mocht eerst vandaag nog even stevig tegen de wind in getrapt worden. Net voordat het begon te regenen bereikten we de koffiestop  in Kampen (let wel: koffiestop en niet coffeeshop, lezer), zodat we het de hele weg zo goed als droog gehouden hebben. Volgens routebouwster Mariska was dit, op basis van een unieke link met de bovenwereld, speciaal door haar zo geregeld. Waarvoor hemelse dank. 
In Kampen is er door het team weer schaamteloos naar binnen gewerkt. Slagroom, kroketten, uitsmijters, mosterd, mayonaise. BAH, het kon niet op! Hier werden binnen een half uur alle sport en dieet doelstellingen van de afgelopen maanden bruut verkwanselt! Alle harmonieuze lijnen weer teniet gedaan! En dat alles zonder ook maar enige vorm van schaamte. Hoe moet dit team er wel niet uitzien straks, als iedere deelnemer boven de zestig jaar is. Dat past echt niet meer op 1 foto. Er moeten dan maar een aantal panorama foto's gemaakt worden om het hele obesitasteam er op te krijgen!

De aandachtige lezer snapt het: het was weer als vanouds. En zo rolden we weer, met de wind in de rug, richting Heerde. Op weg naar nieuwe avonturen........

LBL: heilige grond

De 270k

Luik-Bastenaken-Luik (Frans: Liège-Bastogne-Liège) is een wielerklassieker die sinds 1892 wordt verreden. Het is het sluitstuk van de voorjaarsklassiekers en is één van de klassiekers in de wielersport. De bijnaam van LBL , de oudste klassieker, is dan ook La Doyenne. Letterlijk betekent dit "de ouderdomsdeken". Liège-Bastogne-Liège is een begrip in de wereld en de wegen van LBL zijn voor vele wielerliefhebbers: heilige grond.

Dat is het zeker ook voor de mannen van de TC Heerde die jaarlijks, weliswaar in augustus. hun golvende 250 kilometers daar afleggen. Overigens is niet alleen LBL heilige grond maar het laatste stukje van de Kanaaldijk is voor ons net zo'n stukje historische en heilige grond, net als de weg van Vierhouten naar Epe, de golvende Zuidweg, die eeuwige Knobbel, iets verder weg de “killing fields” van Zuid-Limburg, veel verder weg de 21 haarspeldbochten van de Alpe d’Huez, nog veel verder weg het maanlandschap van de Mont Ventoux en straks aan het eind van het seizoen de 48 bochten van de Stelvio en al die andere uitdagende steiltes in de Dolomieten die we zullen tegenkomen.

De steile helling Saint-Roche in Houffalize luidt het begin van de finale met La Redoute, de Stockeu en de Wanne als meest tot de verbeelding sprekende hellingen. Boven op de Stockeu staat een monument voor Eddy Merckx. De laatste jaren viel de beslissing in de wedstrijd bijna steevast op de Saint-Nicolas, een korte steile klim op ongeveer 5 km van de finishlijn. 

Gelukkig kunnen wij het wat rustiger aandoen dan de renners die de volgende dag om de prijzen strijden. Neemt niet weg dat ik vrijdag verwachtingsvol en met buitengewoon veel plezier afreis naar het zuiden. Het lijkt wel Sinterklaas: vol verwachting klopt het hart. Hopelijk zit het weer een beetje mee!

De 150k

Toertocht Twello en ondertussen

Een klein maar uitgelezen deel van het team heeft zaterdag de toertocht Twello gereden. Wat vond de zoon van Marieke ervan en.......... waar was eigenlijk de rest van het team (donderdagavond lieten ze het ook al afweten)?

MARIEKE:
"We (Wouter, René  Gerben, Barmond en ik) hebben het overleefd. 170 km schoon aan de haak. Veel wind maar toch door kunnen rijden. Best een mooie route. Wouter en Barmond zijn nog gevallen. We reden achter een hele groep van de Adelaar. Blijkbaar zijn die niet zo gedisciplineerd als wij. René en ik zagen de auto pas, toen hij al naast ons zat. Wouter en Barmond moesten vol in de ankers. Het liep met een sisser af. Gerben had nog een halve hongerklop en Barmond werd steeds witter de laatste kilometers naar Twello  Maar kreeg alweer praat op de parkeerplaats. Gerben, Wouter en ik moesten toen nog naar huis. Tegen de wind in. Maar waren er mooi op tijd weer".

GESPREK TUSSEN MOEDER EN ZOON:
'Mam, wat is dat op je kin?' vraagt Daan.
'Das opgedroogd zweet, Daan.' 'Mama heeft heel ver gefietst!.'
'Oh, hoever dan?' 
'Nou Daan, 170km.'
'Doe eens effe normaal mam!!'
Fijn, zo'n trotse zoon hè?

ONDERTUSSEN:
Waar was de rest van het team op deze half zonnige maar intens koude dag?

• Erik paste op de kinderen (mag je eigenlijk niet zeggen).
• Henk op de VMI
• Ruben was knalhard aan het werk bij Traffic Support.
• Herman lag de hele dag op de bank (de enig ondernomen activiteit was intensief neuspeuteren; beide gaten).
• Peter heeft tot 10 uur uitgeslapen en heeft met de TC Heerde 's middags 90 kilometer gekoerst (verraad?).
• Brenda heeft lang uitgeslapen en gedroomd over 25 graden boven nul (zij heeft als lijfspreuk: 'Rust roest niet"). 
• Dick heeft toch zeker 5 kilometer afgelegd in zijn winkel en in de paskamer wat core stability oefeningen afgewerkt. Dick kan nog steeds niet zitten a.g.v. de tocht naar Groningen van 2e paasdag. It's a pain in the ass!
• Mariska en Herman hebben 's middags een halve marathon gerend. 

Zo had iedereen een prachtig weekend!

NAGEKOMEN BERICHT:

Heerde - Groningen - Heerde: tering cool!

Half 8 vertrek (foto is onscherp door de vrieskou)

Dat eeuwige gepissss onderweg.......

Half 7 gaat de wekker. Marieke meldt half 7 via Whatsapp dat het nog donker is en heule koud. Het blijkt dat Erik ook meegaat en dat is een positieve verrassing want dat is een heule grote rug erbij en ook Brenda sluit onverwacht en nog half slapend aan (net na Zwolle zijn beide ogen pas helemaal open). Als we half 8 vertrekken vanuit residentie Hoexum richting Groningen vriest het nog. 240 kilometer afleggen is een ding; 240 kilometer onder deze omstandigheden is nog heel wat anders. De kou kost bakken met extra energie en dat ondanks het bedrieglijk lekkere zonnetje. Het lichaam lijdt en gaat op den duur zeer doen en kraken en ook het mentale aspect wordt danig op de proef gesteld. Dit is echt niet zo maar wat. Dit is pure duursport en..........

het is tering cool!

Het gaat ondanks de tegenwind prima. We drinken  in een wegcafe aan de Drentse vaart ter hoogte van Uffelte koffie en krijgen ongevraagd van de cafebaas vers stokbrood met ham en kaas. Die Drenthen zijn de beroerdsten niet! Erik, Brenda, René (een geboren Groninger op weg naar zijn thuisland), Dick en Wouter vervolgen hun weg naar Groningen. Marieke, Gerben en Peter gaan via Nijenveen, Zwartsluis en Hasselt volgens plan retour naar huis. Zij hebben er echt geen recreatietochtje van gemaakt. Het leek alsof zij een zeker schuldgevoel wilden compenseren: niet de hele tocht gereden; dan maar hard! Om 12:37u meldt Peter dat ze na 121 km thuis gearriveerd zijn.
Inmiddels zijn Katja, Bert en Mariska gearriveerd per auto in Groningen. Om 12:48u arriveert het vijftal bij het 'keeradres'. Om 13:25u meldt René dat ze Groningen aangetikt hebben, de macaroni hebben weggewerkt en weer op weg gaan richting Heerde. Mariska en Bert hebben zich bij de groep aangesloten. Om 19:43u komt het gezelschap weer in Heerde aan. Niets ten nadele van de andere fietsers maar Dick, Brenda, Wouter, René en Erik na 237(!) bevochten en doordrenkte kilometers. DIKKE CHAPEAU!! 
René ook nog bedankt voor de uitwerking en organisatie van de dag!

In het beste cafe van Drenthe (Uffelte)

Het vijftal van de 237.....

Urbi et Orbi.