Eerste rit

Vrienden,
Ja het is bijna zover de maand maart dient zich aan. Menigeen heeft zich afgelopen periode al gewaagd om te gaan fietsen onder winterse omstandigheden, ook is een trainingsschema opgesteld om toe te werken naar verschillende (sub) doelen het komende  fietsseizoen.

Aan mij de eer de eerste trainingsroute te verzorgen, die staat gepland voor zaterdag 2 maart aanstaande.

Zeker na al die winterse omstandigheden houd ik de weersverwachtingen daarbij nauwlettend in de gaten. De vooruitzichten zijn voor komend weekend dat het koud zal zijn (rond het vriespunt +/-) maar wel droog. Houdt hier dan ook rekening mee met de kleding. Tijd dus om zaterdag 2 maart een eerste trainingsrit te maken als Team StelVio Heerde.

We verzamelen om 9:00 op de vaste startplek bij Sportschool Bijsterbosch om een rit te gaan maken.

Het lijkt me goed weer gezamenlijk de weg op te gaan om even weer te wennen aan het fietsen met een groep een eerste toertocht staat toch ook al weer gepland voor zaterdag 9 maart aanstaande de ronde van Drenthe, het is dan wenselijk toch al weer geproefd te hebben aan het fietsen in een groep.

Ik hoop jullie dan ook zaterdag allemaal te treffen. anders graag even een berichtje.

Groeten Erik

Telegram

Aan:          Lentefee

Van:          Alle wielerliefhebbers

Urgentie:    Hoog

Lentefee,
Vanmiddag hebben we een duurrondje op de ATB van 50 km gereden. Het was 1 graad boven nul en in de sloten lag nog ijs. De laatste 10 kilometer gingen ook de hemelsluizen open en u weet dat kou gemixt met vocht een geweldig slechte combi is voor het menselijk gestel.
Wielerwedstrijden worden als gevolg van deze meteorologische omstandigheden afgelast. Op de voetbalvelden rossen ze elkaar massaal na (!) de wedstrijd ook al af! U denkt toch niet dat dat gebeurd zou zijn als er een zacht en vriendelijk lentezonnetje had geschenen! We hebben al te maken met een economische en financiële crisis in Europa; moet daar ook een meteorologische dip bij? Nee toch!

Wij moeten over 1 1/2 week in Drenthe een ronde fietsen van 120 kilometer. Dan moeten we toch wel wat duurkilometers in de benen hebben en u weet toch bliksems goed dat 50 km niets voorstelt en veel meer kilometers onder deze omstandigheden nauwelijks te realiseren zijn, zonder ziek te worden. Nog  veel en veel erger: over 7 weken moet een deel van ons team 270 km afleggen. 270 km! Hoe moeten zij onder de huidige omstandigheden in de gewenste shape komen?. Omstandigheden waar u geen bal aandoet gegeven het feit dat u koppig wegblijft. "Dat doen ze zichzelf aan" zegt u? " Dan hadden ze zich maar moeten opgeven voor een geringere afstand en naar bevind van zaken de langste afstand moeten kiezen?" Waar, maar waarom zo streng? Gewoon afkomen trut. En nu snel!!!!!!! Het geduld raakt op!!!!!!! So de knikker.........

Koud

Vrijdag de eerste ronde op de racefiets afgelegd samen met teamgenoot en vriend Herman en zaterdag met de kameraden van de TC Heerde. Het was lekker maar koud. Volgens René, die met Wouter vrijdag een rondje ATB fietste, moet je wel een echte liefhebber zijn om onder deze omstandigheden te gaan fietsen. Zo is het.

Als je overschakelt van de ATB naar de racefiets valt onmiddellijk op dat je met dezelfde inspanning op de racefiets een veel hogere snelheid haalt en dat geeft weer een machtige AHA erlebnis! Echter, doordat je niet in de beschutting van de bossen rijdt, gekoppeld aan die hogere snelheid, levert dat wel als nadeel op dat de gevoelstemperatuur veel kouder is dan op de ATB. Nou was het beide dagen al hooguit 1 graad dus kun je nagaan wat de gevoelstemperatuur dan is!
Kou is niet fijn en kost bakken met energie. Wat kun je nou eigenlijk effectief tegen de kou doen? Ik heb eens rond gevraagd bij de kameraden van de TC Heerde wat zij aan preventieve maatregelen tegen de kou nemen. Ten slotte rijdt daar een paar honderd jaar ervaring en kennis in het peloton rond en bovendien zitten er ook een paar schaatsers bij. Daar moet wat van te leren zijn. Hieronder een bloemlezing:

Een medekrijger vertelde dat hij vooral last had van koude voeten. Dat komt omdat de onderkant van de schoen door de plaatjes deels open is, daar dringt kou en eventueel nattigheid door naar binnen. Je overschoen valt daar ook niet overheen. Hij legde een stukje aluminiumfolie onder de schoenzolen.  Aluminiumfolie isoleert en houdt warmte vast.
Het advies is om juist geen dubbele sokken aan te trekken want dat knelt af en dan krijg je het extra koud. Trek je schoenen ook niet zo strak dicht als in de zomer want "je krijgt geheid koude voeten". Een andere teamgenoot gebruikte een Duits wondermiddel in zijn schoenen: chemisch papier dat warmte 6 uren kan vasthouden.

Een aantal lotgenoten reed met plastic niet "ademende" kleding om de warmte vast te houden. Het beoogde effect en het daadwerkelijke resultaat is dat je gaat transpireren. Zo lang je niet hoeft te stoppen geeft dit extra warmte. Nu is het zo dat deze club vrijwel nooit stopt en in 1 streep doorrijdt van start naar finish. Maar in het geval dat iemand een lekke band krijgt heb je wel mooi pech!
De meerderheid koos echter wel voor ademende kleding in drie lagen. Craft is populair. Daarnaast vetten velen hun gezicht in.

Een oude krijger, onderschat hem niet want oud-wedstrijdrijder, vertelde me dat hij bij kou vaak last had van een koude en gevoelloze penis. Toen ik hem vroeg of hij wel zeker wist of dit wel te maken had met de kou en het wellicht chronisch was, keek hij me een paar seconden vuil aan, voordat hij zijn aandacht weer op de weg vestigde. Gelukkig grijnsde hij wat. Gelukkig........... want ik moest later nog een tijdje met hem op kop fietsen.

Het is goed gekomen. Het was heerlijk!
En ................ volgens Gerrit Hiemstra komt het ook goed met die temperatuur want de "Lentefee" komt er aan! BAMMMMMMM!

“There is no bad weather, only inappropriate clothing.”

Euh.....koud....

De eed

Ik ben niet lui maar soms extreem gemotiveerd om helemaal niets te doen.

Van een echte deskundige ter zake heb ik vernomen dat je 7000 kilometer moet afleggen om optimaal te kunnen deelnemen aan de TransAlp. Deze kilometers moeten in de periode 1 januari tot 23 augustus afgelegd zijn. Daarnaast behoor ik 14 kilo af te vallen om op een optimaal gewicht te komen. Die min 14 kilo vind ik niet realistisch maar min 7 kilo is, schat ik, net haalbaar. Die 7000 kilometers moeten kunnen lukken.
Ik ben al een tijdje bezig en ben zegge en schrijven een halve kilo afgevallen en heb 6% van de benodigde kilometers gerealiseerd. Daar baal ik van!

Conclusie: ik ben niet lui maar soms extreem gemotiveerd om te weinig te doen.

Ik weet dat het voor het behalen van een lastige doelstelling gunstig is om dit algemeen bekend te maken. Dat legt druk op, en zonder druk geen weerstand en zonder weerstand geen glans. Althans zo werkt dat bij mij. Als iemand iets plechtig wilt beloven dan legt hij of zij de eed af, zoals oud-koningin Juliana en straks haar kleinzoon, onze nieuwe koning Willem.
Dus bij deze:

"Ik zal mijn uiterste best doen om 7 kilo af te vallen en 7000 kilometer te rijden voor 23 augustus 2013. Voorgaande behoudens calamiteiten".
"Dat beloof ik!"

ZEAU!!! En wedden dat Willem dat mooi niet redt!!

Lentefee

Gisteren, afgelopen zondag, stonden we op een heuvel op het mooiste stukje hei van Nederland. Ik ga niet zeggen waar dat is want dan gaan jullie daar allemaal heen en de echte kenners weten toch wel waar het is. Uitkijkend over deze wonderschone omgeving merkte ik in de richting van mijn ATB makkers op, dat we getuige waren van de geboorte van de lente. Ik wist echter wel dat deze uitspraak niet correct was en ook Gerrit Hiemstra maakte 's avonds in zijn weerpraatje genadeloos korte metten met deze ultra voorbarige opmerking. Tja ...het is nu nog veel te veel winter om lente te kunnen zijn. 

Een aantal jaren geleden stond ik met een goede vriend op diezelfde feeërieke plek en ongeveer in dezelfde periode. Een aan kracht gewonnen zon scheen weldadig op ons gezicht. De natuur kleurde al een beetje waardoor het winters grijs plotseling aan het oplossen was. Het kleine meertje in de verte spiegelde in het nieuwe licht helderder dan voorheen. Zelfs de muziek van de vogels klonk anders; lichter en vrolijker. Ik merkte op dat de Lentefee nu echt gekomen was en poëtisch als ik ben, voegde ik er aan toe dat zij nu dronken van geluk ronddanste op de hei vlak voor ons. Mijn makker bedacht zich geen moment en rende een paar meter de hei op. Pakte vervolgens ogenschijnlijk iets, en maakte een aantal niet mis te verstane bewegingen met zijn onderlichaam! Iedereen boven de 10 jaar snapt welk een schandelijke en schaamteloze gebeurtenis zich daar voltrok.

Lachend suisden we de heuvel af maar dat lachen verging ons binnen 10 minuten. Een geweldige regenbui barstte boven ons los en begeleidde ons, vergezeld van donder en bliksem en ook nog striemende hagel, helemaal naar huis. Ik heb die middag zeker een uur in bad gelegen om maar een beetje warm te worden. Mijn beklagenswaardige makker heeft anderhalve week stevig geleden aan een ernstige verkoudheid, grenzend aan een serieuze longontsteking. Vanaf die tijd was hij "de oude" niet meer (of eigenlijk juist wel)!

Vanaf die tijd weet ik dat de Lentefee niet met zich laat spotten en zich zeker niet laat f.cken! Dus, lieve Lentefee, als u een beetje tijd heeft, zou u dan zo vriendelijk willen zijn om volgende week op die hei langs te komen en voorlopig niet meer weg te gaan? Wij zullen ons gedragen.......
Wel fffff opschieten graag!!!! We willen graag snel in korte broek.......

Twee seizoenen samengevat in 1 beeld

TransAlp en trainen

De TransAlp Garmisch-Riva, waar een deel van het team aan gaat deelnemen, start in het Oostenrijkse Lermoos, iets ten zuiden van Garmisch-Partenkirchen en eindigt in Riva del Garda aan het Gardameer.

Na het passeren van o.a. de Pillerhöhe in de eerste etappe, beklimmen we in de tweede etappe de 2758 meter hoge Stelvio, een waar hoogtepunt met zijn 48 haarspeldbochten! In Südtirol staan de niet zo bekende maar prachtige passen Gampenpass en Mendela op het programma, voordat we in de Dolomieten verder gaan. Wat te denken van de Passo Rolle, Passo Brocon en voor extreme ook nog o.a. de Pellegrini en de autoluwe Manghen Pass. Na een klein pittig stukje naar het hotel in Spera volgt de beloning met een geweldig uitzicht vanaf het balkon. Met de Kaiserjägerweg en de Passo Somme in de zesde etappe wordt deze TransAlp waardig afgesloten. De finish is aan het strand van het Gardameer, waar na een frisse duik nog nagenoten kan worden van (hopelijk) 6 prachtige fietsdagen.

De deelnemers aan de zwaarste categorie( extreme) rijden in 6 dagen bijna 800 kilometer, dus 132 kilometer gemiddeld per dag en moeten gemiddeld 3097 hoogtemeters per dag afleggen. De ‘Roden’ rijden in 6 dagen 669 kilometer en gemiddeld 112 kilometer per dag.

Ter vergelijking: de Mont Ventoux Cinglé van 31 augustus 2012 vergde 125 kilometer in afstand en 4226 hoogtemeters klimmen. Daar deden we, inclusief (lange) pauzes, uit en thuis, zo’n 8 uur over.

De zwaarte voor de deelnemers van deze etappekoers ligt niet zo zeer in de dag belasting maar in de continue opeenvolging van zware inspanningen met volledige ‘werkdagen’ op het zadel. Volgens de berichten krijgen de meeste deelnemers het ook pas moeilijk na een aantal "werkdagen". 

De consequentie van deze wetenschap voor de inrichting van het trainingsprogramma is dat het op meerdere achtereenvolgende dagen afstanden rijden van niet meer dan 150 km, verre te verkiezen valt boven het op 1 dag rijden van een heel lange afstand. Daarmee wordt het zo noodzakelijke herstelvermogen effectief op de proef gesteld en ontwikkeld. Het is verstandig dit een plek te geven in het trainingsprogramma. 

En .......... euh........ als het niet........euh.......... lukt dan kunnen we altijd nog kiezen voor een beetje EPO. Klein beetje maar...... Kleintje EPO. Proost en live strong!

Val.....

Ik voelde dat ik los kwam van mijn fiets en in de lucht een volledige koprol maakte. In de rol raakte mijn helm de grond en ik landde vlak op mijn rug op het asfalt. Nadat mijn fiets uitgekletterd was, viel me vooral de enorme stilte op. Ik keek plat op het asfalt omhoog naar een helder blauwe hemel en hoorde vogels fluiten die zich blijkbaar geen bal van mijn penibele situatie aantrokken. De pijn was er niet meteen; dat kwam later pas. Wel proefde ik bloed in mijn mond. Je hoort vaak dat renners meteen weer op hun fiets willen springen. Nou, mooi niet! Ik bleef liggen en begon voorzichtig mijn lichaam af te tasten op zoek naar breuken...........

Vallen hoort onafscheidelijk bij fietsen. Als je het risico van vallen wilt reduceren tot vrijwel nul, ga dan niet fietsen. Fietsen is vaak de hemel op aarde maar soms ook bloed, zweet en tranen. Het hoort bij elkaar zoals vleugels horen bij een vogel of een neus bij een gezicht. Accepteer dat nou maar. In de paar jaren dat we als groep samen fietsen (vanaf begin 2011) zijn er dan ook al de nodige valpartijen van enig formaat gepasseerd:

• Peter B. (ribben gekneusd, kleding, fiets), 
• Peter M. (hersenschudding, ribben gekneusd, schaafwonden, kleding, fiets, nacht in ziekenhuis), 
• René (aantal keren schaafwonden, kneuzingen, kleding), 
• Bert (schaafwonden), 
• Henk 2 keren (schaafwonden, hersenschudding, ziekenhuis, kleding, de val in de kelder nog niet eens meegerekend!), 
• Ruben (schaafwonden, kleding), 
• Wouter (schaafwonden, kneuzingen, kleding), 
• Brenda (sleutelbeenbreuk, ribben gekneusd) en 
• Herman (middenhandsbeentjes gebroken: weg AD6 2011). 

Allemaal: Bammmmmm in een paar seconden!!!! 

Resumerend valt enerzijds op dat het er best wel veel zijn en anderzijds dat de valpartijen in de meeste gevallen niet plaatsgevonden hebben terwijl we als groep/peloton reden maar terwijl we individueel, "los" reden (slechts de valpartij van Herman is de uitzondering). Dat is verrassend. Blijkbaar geeft groepsgewijs rijden een extra 'boost' aan het concentratievermogen van de deelnemers en verlaagt discipline de val-kans. Voorwaarde is wel dat de deelnemers dan wel ervaring moeten hebben in het in een peloton rijden en de benodigde discipline kunnen opbrengen. Tijdens de Ride for the Roses van 2011 kwamen heel veel valpartijen voor. Doordat er veel mensen meereden die het rijden in grote groepen niet gewend zijn, ontstonden er vele valpartijen. Het geweldige verschil in tempo en de wisselingen in tempo waren daar zeker debet aan. Het ellendige gekletter van de valpartijen hoorden we regelmatig om ons heen: complete groepen op het asfalt.

Een stevige val zet je fysiek en conditioneel maar ook mentaal op achterstand. Niet alleen moet je revalideren en kun je dus een tijdje niet sporten maar er gebeurt ook iets in je kop. Een echt flinke val kan best een traumatische ervaring zijn die je niet makkelijk vergeet. Dus maar gewoon rechtop blijven fietsen dit jaar. Hopelijk heeft die 13 in 2013 geen enkele betekenis..........

BAMMMMMMMMMMM!!!!!!!

Jaarlijks komen er in Nederland 3,7 miljoen sportblessures voor!

De perfecte houding

Fabian Cancellara

Sommige renners zijn uit de baarmoeder gekropen met een ingeboren vliegwiel. Zij hebben de lange benen en de motoriek van een jachtluipaard. De zit op de fiets is hoog evenals het bewegingstempo. Het bovenlichaam is vrijwel volledig stil en de geschoren benen vliegen in prachtige en soepele cadans op en neer, dicht langs de bovenbuis. Coupe de pedale, zoals dat zo mooi heet. Tot leven gebrachte schoonheid. 

Luchtweerstand en helling lijken niet voor ze te bestaan. In de wielersport worden ze 'Flyers' genoemd. Erik Breukink was er zo één, evenals genetisch mirakel Fabian Cancellare (of ... euh ... zouden er wat ondersteunende chemische attributen aan die genen toegevoegd zijn?). Zo af en toe zie je er ook zo één in het wild rijden. Daar kan ik dan gebiologeerd naar kijken.

Ruben heeft sinds enige tijd een helmcamera waardoor ik mijn rijstijl enigszins kan analyseren. Ik beschik niet over de bouw van een 'Flyer' en heb ook niet de stijl en leeftijd maar toch ben ik niet helemaal ontevreden. Ik vind (in alle bescheidenheid) dat ik redelijk goed op de fiets zit en in staat ben om vanuit de benen te trappen en niet vanuit het bovenlichaam. 

Toch kun je je nog geweldig vergissen. In de koude januari week van 2013 hebben Bert en ik een ronde door de Kop van Overijssel geschaatst. Heb je voor jezelf nog het idee dat je nog een beetje elegant 45 kilometer door het winterse landschap heen scharrelt; de realiteit is echter anders. Het filmpje van Bert legt de wekelijkheid genadeloos bloot (bedankt Bert!, fijn jongen). Die X benen en dat massieve geheel, dat veel te rechtop schaatst! Een verzachtende omstandigheid is wellicht dat ik die koude dag een extra lange onderbroek aanhad waardoor het geheel nog volumineuzer lijkt dan het in werkelijkheid is. Maar toch: geen renpaard maar op zijn best een Friese knol. Een lompe stoommachine in plaats van een elegant jachtluipaard. Meer plofkip dan scharrelkip.

Tja. Ik moet er maar mee leven.......

Diagnose: besmet

Dat is vaak gehoord: ‘Eigenlijk ben ik veel te laat begonnen met fietsen’. Zo ook o.a. van teamgenote Marieke.

Vaak is de één of andere blessure, opgelopen bij blessure gevoelige sporten, de reden van de (te) late overstap. Er zijn ook andere objectieve redenen om het fietsen op te pakken, zoals een vergeten gezondheid, een verloren jeugd, hang naar uitdagend avontuur, een onstuitbare competitiedrift of een hardnekkige slankheidswens. Hoe dan ook, men is op het zadel gesprongen en het enthousiasme is vaak overweldigend. Vooral als blijkt dat men er ook nog goed in is en dat geldt zeker voor Marieke.
Tel alle objectieve redenen om jezelf op de fiets af te beulen bij alle onpeilbare, subjectieve lustbeleving op. Dan is nog het (vaak) extatische enthousiasme niet te verklaren. Behalve dan dat men gegrepen is. Gegrepen door het fietsvirus. Diagnose: besmet.
Da’s verrekte hardnekkig en heel vaak chronisch!

Die 'te late' spijtoptanten zullen nooit de Giro Donna of Luik-Bastenaken-Luik winnen; nooit geïnterviewd worden door Mart Smeets. 
Maar wat geeft het: er is toch weinig mooiers dan op een verlate, warme, zwoele zomeravond vanuit Vierhouten naar Epe te fietsen met het zweet op je voorhoofd. en pijn in je benen, maar ...... verpletterend vrij....... Het licht achter je gaat langzaam uit en sterft net voordat je thuiskomt. 

Uit de oude doos van 2010........

Uit de oude doos.......

Kennen we deze nog uit 2011?

Uit de kast...... Koekoek.........

Het moet eruit. Ik moet het echt kwijt. Kan er niet meer van slapen! Het blijft maar door mijn hoofd spoken!! Dit zijn serieuze zaken. Ik heb hulp nodig maar dat kan pas als ik openheid van zaken geef. Na de dopingbekentenissen van Dekker, Hamilton, Lotz, Rasmussen, Lance Armstrong en vele, vele anderen moet het er bij mij dan ook maar van komen. Het moet eruit voor het seizoen 2013 losbarst want ik wil schoon het nieuwe seizoen in. Ik moet nu uit de kast met mijn bekentenis!!!!

Het kost me moeite maar daar komtie: we moeten terug in de tijd. Mensen die me kennen weten dat ik vroeger een verdienstelijk sporter ben geweest. Maar dit was nog voor die tijd, op de lagere school. In de 6e klas op 11 jarige leeftijd kreeg elke leerling een injectie van de school medische dienst. Toen ik de kamer van het Hoofd van de School (die noemden zich toentertijd nog niet manager/directeur) binnenliep, zag ik een prachtige vrouwelijke arts voor me. Ze had lang donker golvend haar en een buitenlandse uitstraling. Een soort inheemse, bevallige Dalida. Ze lachte vriendelijk naar me en ontblootte daarmee een stel gave tanden en vroeg me, met een zangerig accent, welk vak ik op school het leukste vond. Op zichzelf een onthutsend domme vraag gesteld aan een gezonde jongen van 11 jaar maar ik antwoordde netjes, gebiologeerd als ik was door haar imponerende verschijning: "sporten"!
"Met dit spuitje kun je lekker gezond blijven sporten" zei ze.
Ik keek gefascineerd naar haar tot ze plotseling een enorme spuit tevoorschijn trok en met dat bedreigende apparaat op mij afliep. Bevallige Dalida veranderde op slag in een vervaarlijke Blutiger Helga! Ik poogde nog te vluchten voor deze naderende aanranding richting gang maar Blutiger Helga en haar kompaan in crime grepen me en ik kreeg de naald van dat enorme apparaat, voor mijn gevoel toch minstens 40 cm lang, in mijn al ontblote, maagdelijke bovenarm. Ik kon nog net naar buiten strompelen voordat ik in de gang in elkaar zeeg. Ik heb zeker een kwartier vrijwel bewusteloos en volledig gedesillusioneerd op de grond in de gang gezeten.

Veel later drong de vreselijke waarheid tot me door en begreep ik wat er toen gebeurd is! Dalida met de buitenlandse uitstraling, en ik, die na dit infame gebeuren een heel verdienstelijk sporter geworden ben! En waar komt mijn voorliefde voor Italiaanse fietsen vandaan? Dalida? Buitenlandse uitstraling? Zangerig accent? Natuurlijk! Dalida was de moeder van dokter Ferrari die later het vrijwel complete beroeps peloton van EPO heeft voorzien!!!!

Maar mensen, denk maar niet dat ik alleen maar mezelf ga beschuldigen. Voor mij geen verstikkende Omerta. Ik doorbreek de code. Ik wil openheid van zaken geven over wat er speelt binnen ons peloton en noem man en paard. Zeau! Koekoek!
Te beginnen met teamgenoot Herman. Hij fietst niet alleen met een tripel maar rijdt er ook op. De helft van zijn bloed bestaat uit alcohol en wist u dat Herman eigenlijk een Belg is? Dat zegt al genoeg daar wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat 95% van de Vlamingen gebruiker is!
Teamgenoot René drinkt consequent een dubbele espresso. Een dubbele! De cafeïne kolkt in zijn lichaam en vindt slechts een uitweg in bezeten en machtig trappen. Overigens: Wouter is van hetzelfde laken en pak!
Teamgenote Brenda rijdt slechts op de zaterdagen hard; op de zondagen is ze niet vooruit te branden behalve op de terrasjes. Natuurlijk. Onze Nederlandse Imelda moet zaterdag de schoenenzaak nog halen voor sluitingstijd! Doping van de middenstand! Koekoek!
En zeg nou zelf: dan ga je een weekend naar Breda. Een verdraaid spannende stad; ben er pas geleden geweest. 312 km van huis, uit en thuis. Vervolgens ga je dan 12,31 kilometer hard lopen in het centrum van de stad. Dat is toch hetzelfde als in slaap vallen bij een spannende film of een bulderende wind laten in een schone onderbroek. Beetje gedoped of volkomen Koekoek. Zeg nou zelf!

Bammmmmm...... Zo dat is eruit. Oef, wat lucht dat op...............
KOEKOEK..........................................................

Hoe door de winterperiode?

Het is voor iedere een klein beetje serieuze sporter altijd weer de vraag hoe hij of zij door de winterperiode komt. Zeker nu het risico van doping gebruik te groot is geworden en dat geen optie meer is. We weten maar al te goed dat een stevig doel stellen en dat hebben we (!), ook betekent dat je parallel daaraan stevig moet investeren in trainingsarbeid en gezond leven. 

En helaas betekent dat voor de meesten van ons team ook, dat ze zich ernstige beperkingen moeten opleggen in het deelnemen aan culinaire activiteiten. Kortweg: minder vreten. Recht zo die gaat! Dus geen slagroom meer, geen gebak, geen drop, geen vette jus, geen ….. nou ja, incidenteel dan. Tja ….. daar begint het polderen en de glijdende schaal al!

Het is een proces dat je niet pas in de lente mag gaan oppakken maar veel eerder, en dat moet je ook nog vergezeld laten gaan van de juiste trainingsopbouw. Ja…ja! Meestal is het laagje aanwezig vet in de winterperiode wat omvangrijker geworden dan bedoeld c.q. dan gewenst en het is vrijwel altijd gekoppeld aan een stevige dip in het aantal uren trainingsarbeid. 

Toch lijkt het erop dat de meesten van ons redelijk tot goed door deze periode zijn gekomen. Marieke heeft fanatiek door gesport in de sportschool en zo nu en dan zelfs ge ATB ‘t. Ruben is lid geworden van een sportschool in Zwolle, loopt hard en ATB ’t regelmatig mee. Herman en Peter ATB ’en vrij regelmatig en fitnessen daarnaast nog in de particuliere sportschool van Timen. Peter heeft zelfs nog in de koude periode van januari een schaatstocht gereden in de omgeving van Blokzijl. Samen met Bert: 45 Kilometer topplezier maar 3 dagen spierpijn! Overigens: Bert kan echt schaatsen! Erik schaft zich een Tacx aan en vergroot daarmee aanzienlijk zijn trainingsmogelijkheden. Henk doet het met een winter in de sportschool. René en Wouter trainen fanatiek door in de winter en maken serieus veel kilometers. Dick heeft zichzelf zelfs een privé-sportcoach aangeschaft en is in eerste instantie van plan om het nu heel serieus aan te pakken. Zo serieus dat hij in het seizoen 2013, ieder, let wel: ieder teamlid zijn achterste kan laten zien. En wel constant. Helaas geeft hij dit plan, beargumenteerd maar toch jammerlijk op. Mariska en Herman lopen zeer verdienstelijk meer kilometers hard dan ze fietsen. Brenda rijdt straks de AD6 op de tandem en moet daarvoor stevig trainen, zelfs in Oostenrijk op de latten. En er zijn natuurlijk ook nog een aantal onverlaten die gewoon een platte winterslaap houden. Een paar MV2 kameraden haken om uiteenlopende redenen af.

Peter, Marieke, Gert Jan en Ruben laten zich verleiden om op een argeloze dinsdagmorgen in januari met René een rondje door het bos te gaan rijden. Gezellig …..! René heeft de hele winterperiode flink doorgetraind en wil, zoals insiders het wel hadden verwacht, “het” weten. Voorgaande leidt tot een ernstig en 45 kilometer lang zweetspoor door het Zwolse bos (omdat kort daarop koning Vorst toeslaat zijn diverse mensen en verschillende honden daarover vreselijk uitgegleden en menigeen is met ernstige schaafwonden afgevoerd!). Ter illustratie het hartslag diagram van Peter: 23% in de maximale zone. Dasnieniks! Deze tocht is voor Ruben, die zich een helmcamera aangeschaft heeft en die die bewuste dinsdag vreselijk geleden heeft, aanleiding om een filmpje te maken, te zien op de website, waarin “Bokito” de hoofdrol speelt. Gelukkig heb ik “Bokito” ook zien hijgen en ………. dat is goed, voor in ieder geval mijn zelfvertrouwen.

En zo rotzooit iedereen wat aan ……… KOM MAAR OP MET DIE LENTE!!!!!
Eerst maar ff een stukje fietsen zo..........