Een gouwe ouwe......

Change

"If you train the same you perform the same... If you want to improve, change what you do..."

De Hommel en de TransAlp

De hommel weegt 0,2 gram en heeft vleugels van 0,7 cm. Volgens de wetten van de aerodynamica kan hij niet vliegen en doet hij het onmogelijke. Waarom kan hij dan wel vliegen?  Omdat hij niets van aerodynamica weet en omdat hij geen mietje is!

De Mont Ventoux is geen mietje, geen vluchtheuvel weggestopt in een Gelders bos, zoals de Knobbel. Ook niet een vriendelijke, gemoedelijke berg zoals de Alpe d'Huez met zijn vlakke buitenbochten. De Mont Ventoux is een naar mannetje, een hufter, een rotzak! Volgens teamgenoot Herman een EIKEL! De berg waarop Tom Simpson het leven liet, waarop Lance Armstrong als een tijger achter Pantani aan sprong. Een berg waarop het, zoals we weten, zo ziedend hard kan waaien dat je scheef rijdend, leunend tegen de wind, moet afdalen. Een berg waarop niets meer groeit, geen mos, bloem of gras het lef heeft om er wat op te proberen. Een berg, waarop die andere Armstrong in 1969 rustig uit zijn maanlander had kunnen stappen: "A small step for man; a giant step for mankind......" Niemand zou het verschil merken! De berg waar wij in september 2012 op fietsten. Drie keer op 1 dag tijdens de Cingle! OK, we rommelden soms op een piemelverzet omhoog. Maar dat maakt niets uit. Het was geen wedstrijd immers maar het was wel stoer. Mietjes worden gemaakt, niet geboren. Stoere verhalen verzin je niet, die moet je verdienen. We hebben ze verdiend. Nee, mietjes zijn wij niet: high five!

Toch kunnen we niet wat de hommel kan..........

Een aantal onder ons fietsen de TransAlp komende augustus. Zes achtereenvolgende dagen in een etappekoers dwars door de Alpen van Zuid Duitsland tot aan het Garda Meer in Noord Italië. Elke dag een Cingle! Over het dak van Europa: de Stelvio en nog een aantal van die reuzen. Een evenement, waar je minimaal 7000 km voor moet trainen in H, D1, D2, D3 en W. En dan nog is het volgens ervaringsdeskundigen een vrijwel onmogelijke opdracht waar je niet zonder fysieke en mentale kleerscheuren doorheen komt. 

Wij mensen hebben de neiging om eerst alles te willen weten voordat we wat doen. Daardoor blijven we ook keurig binnen de grenzen van wat we mogelijk achten c.q. wat gangbaar is en springen we vrijwel nooit in het duister. Zekerheid voor alles. Wetenschap zonder enige verbeelding. Vooral geen risico. Het leven verworden tot schaken, waarbij remise het uitgangspunt van denken is. Catenaccio........

Misschien moeten we het bij de TransAlp maar net zo doen als de hommel: er niets van weten, dromen, durven het onmogelijke te doen, het op je af laten komen en bovenal...........gewoon gaan vliegen!
Nog 66 dagen tot de TransAlp!

High five!!!

Henk en de RideForHope

Teamgenoot Henk en gastrijdster Cora uit Limburgs Mooiste rijden samen met hun bedrijfswielerteam VMI Cycling Team uit Epe aanstaande vrijdag, zaterdag en zondag de RideForHope. 750 kilometer in drie dagen!!!! BAMMMMMM!!!!

De RideForHope is de langste benefiet wielertocht van Nederland voor de kankerbestrijding. De deelnemers toeren in 3 dagen over een route in de vorm van een 'Ribbon', het internationale teken van hoop. Zij fietsen door alle 12 provinciën van Nederland, omdat kanker iedereen treft. Na 3 dagen fietsen wordt het eindpunt bereikt: de befaamde Cauberg in Limburg. De fietstocht bestaat uit 3 etappes van ieder ongeveer 250 kilometer. Eén op drie mensen wordt geconfronteerd met kanker. Talloze vormen van kanker kunnen inmiddels goed worden behandeld, maar even zovele kankervormen zijn levensbedreigend voor de patiënt. Daarom is het van groot belang dat er meer onderzoek gedaan kan worden naar deze vreselijke ziekte en daar is veel geld voor nodig.De opbrengsten van de RideForHope gaan voor 100% naar onderzoek ter bevordering van genezing van kanker.

Wij wensen Henk en Cora komend weekend alle succes!!!

"Vael Ouwe" over 300 jaar: "Hoe is het?"

Afgelopen zaterdag hebben we de Vael Ouwe gereden. 100 kilometer door zon, wind maar ook felle regen. En prompt........... midden in die felle regenbui en midden op het heuvellandschap, zonder enige beschutting: een lekke band.

Onlangs heb ik het Rijksmuseum bezocht in Amsterdam. Met name de kunstwerken uit de Gouden eeuw vond ik indrukwekkend. Ze geven door middel van afbeeldingen uit het alledaagse leven een fantastisch beeld over wat mensen 300 jaar geleden meemaakten en hoe ze leefden. Soms is dat wat je ziet zo invoelbaar dat je de neiging hebt om tegen de mensen op de afbeelding te gaan praten. Te vragen hoe het is.......
Ik vind bovenstaande foto, gemaakt door Mariska, ook een kunstwerk. Het gaat namelijk ergens over. Hoe zouden over 300 jaar onze achter-achter-achter-achter-achter-achter kleinkinderen dit kunstwerk interpreteren? Waar gaat het dan, volgens hen in 2313, over? In 2313:

U ziet in het centrum van de foto een man bezig een lekke band te verwisselen. De band is afkomstig uit de fiets van de vrouw. Zij houdt namelijk de fiets zonder band omhoog maar zij is verder inactief. Om dit te maskeren bukt ze zich enigszins en doet of zij belangstellend toekijkt. In de 21e eeuw was de emancipatie namelijk nog niet zo ver gevorderd dat vrouwen zelf hun band verwisselden (dat is inmiddels wel anders). Op de achtergrond rechts ziet u een jong meisje - een jong meisje werd ook wel een tiener genoemd in de 21e eeuw -  in een lichte foetus houding. Zij heeft het koud en zoekt (vergeefs) beschutting achter een boom. Het maakt duidelijk dat regen en wind van links komen. Het kan overigens, gezien haar lichaamshouding, ook zijn dat ze moet plassen. Op de achtergrond links staat een man met zijn rug naar wind en regen. Hij staat iets voorovergebogen alsof hij weggedrukt wordt door de kracht van wind en regen maar is verder ook inactief. De boom in het midden staat symbool voor de natuur. Hij vindt het prachtig (zie links het fallus symbool) dat de mensen onder hem het moeilijk hebben en hem gebruiken ter beschutting . Meestal is het andersom. Meestal rijden ze hem snel voorbij en laten hem verwaarloosd achter. 
Het geheel symboliseert goed het gevecht van de mens tegen de oerkrachten van de natuur. In de 21e eeuw verwaarloosde de mens de natuur nog vreselijk. Zo af en toe sloeg de natuur keihard terug. Alle figuren, inclusief de boom, buigen dan ook deemoedig hun hoofd. Toch zie je dat het, juist daardoor, een groep is. BAMMMM!!! 

Het tafereel van dit kunstwerk is zo invoelbaar dat je ze zou willen vragen: "Hoe is het...........?"

Met de zegen van de weergoden

We rijden op de IJsseldijk van Hattem naar Deventer, langs ondergelopen uiterwaarden. Het tempo ligt rond de 40 kilometer per uur, dus vliegende vaart. De bries is in de rug waardoor het geluid van de wind relatief afneemt en het zoeven van de banden op de weg en het suizen van de spaken in de wielen zich zo prachtig laten horen. De weergoden zijn ons gunstig gestemd. Het is schitterend, ja zelfs ideaal fietsweer. Onder deze omstandigheden kost het fietsen veel minder inspanning dan in de ijzige lentedagen die achter ons liggen. Door het hoge tempo wordt er niet meer gepraat. De aandacht is voor de weg. Niet de mond maar de benen moeten het nu doen! Er ontstaat een status van harmonie en weldadig evenwicht.  Ik bedenk me onderweg dat we aardig in vorm komen........ 

We zijn: Rene, de routebouwer van deze dag Erik, Bert en Peter. Na de  uitsmijter respectievelijk biologische kroketten in Busloo (het in de winter afgebrand hotel-restaurant is net weer geopend) gaat het tegen de wind in dwars door Apeldoorn en langs het kanaal retour naar Heerde. Ook tegen de strakke wind in blijft het tempo ruim boven de 30 kilometer per uur. Bert mist deze retour tocht omdat hij zich bij de fietsenmaker in Apeldoorn een stel nieuwe pedalen gaat aanschaffen.

Ik heb wel eens horen beweren dat je aan cirkels moet denken om in het ritme te komen. Vandaag is dat niet nodig. Vandaag beschikken we over een ingeboren vliegwiel. Nog even en we stijgen op. Dit is zo'n dag dat niets ons kan stoppen! Oh ja, toch wel: 3 lekke banden. René 1 keer en (arme) Erik zelfs 2 keer. Ook dat valt positief te duiden want de mannen trainen zo veel dat de buitenbanden door het vele rijden zo dun worden dat ze bijna doorzichtig zijn en lekke banden onvermijdelijk worden.

Tja thuisblijvers (nou ja, de beide Daanens onderweg uit Frankrijk en Herman onderweg naar Frankrijk) ............. zo'n dag (van 88 kilometer) niet gefietst met team StelVio Heerde is - bijna - een dag niet geleefd......

En Erik: het was een prachtige route! Vanavond maar een biertje bij het Oranje feest in Veessen: maar niet te veel!! Nog maar 76 dagen tot aan de TransAlp!

Brenda en Diana

Brenda heeft op een tandem samen met Diana de Alpe d'Huez beklommen in het kader van het sponsorevenement Alpe d'HuZes. Het bekende sponsorevenement voor hen die strijden tegen kanker. Zij hebben samen de 14,5 klimkilometers naar de top bedwongen. Brenda schrijft het volgende:

Wat een TOP dag was het gisteren tijdens de Alpe D6! Samen met Diana Reil op de tandem naar boven gefietst. Het was voor ons beiden zwaar met name door de gevoelstemperatuur van 35 graden maar door het overweldigend onthaal in het dorp, was je dit al gauw vergeten. Maar het mooiste is dat ik Diana "een onvergetelijke ervaring heb bezorgd, die ik nooit zal vergeten!". Dan verdwijnt toch opslag het gevoel als of ik onder een trein heb gelegen! Vandaag maar eens niet al te veel doen en alleen maar nagenieten!

Doping bij de supermarkt

Cafeïne werkt wel degelijk prestatiebevorderend. Dit staat in een onderzoek van de universiteit van Bath in Engeland. De renners die cafeïne tot zich namen trapten gemiddeld 20 watt meer dan de proefpersonen die decaf koffie of een placebo namen. Een dubbele espresso helpt dus echt! Nou was dit min of meer wel bekend. Niet bekend was het spectaculaire effect van het innemen van citroen in geconcentreerde vorm!

Renners die geconcentreerd citroen innamen trapten gemiddeld 60 watt meer dan degenen die dit niet ingenomen hadden! De stoffen in de concentratie voorkomen, vooral bij structureel gebruik, op een spectaculaire wijze verzuring, door middel van het verlagen de melkzuur spiegel. Deze resultaten benaderen volgens de deskundigen de waarden die tot nu toe alleen verkregen konden worden met behulp van EPO. De WADA (Wereld Anti Doping Agentschap) zegt in een persreactie dat hier weliswaar sprake is van een prestatiebevorderend middel maar dat hiertegen geen actie kan worden ondernomen daar het middel algemeen gangbaar en vrij verkrijgbaar is, geen gevaar voor de gezondheid oplevert en overigens maar zeer kort opspoorbaar zou zijn.

Ik ben vanmorgen even naar de Jumbo gefietst. Ik zag bij aankomst een teamgenoot naar buiten lopen: hij had 2 gele flesjes Sicilia in zijn hand en keek enigszins schichtig om zich heen....... Toen ik bij het schap kwam zag ik nog achterin 1 flesje staan! Wielrennend Heerde e.o. is dus op de hoogte!
Vandaag ga ik het proberen en dan:

BAMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM!!!!!!!!!!!!

Over haat-liefde, angst en variatie

Ik rij in een aantal racefietsgroepen mee. Het snelheidsniveau van al deze groepen varieert. Zo rij ik soms met een ploeg mee die er echt voor gaat. In deze ploeg is de methode om elkaar kapot te maken inmiddels integraal onderdeel van de trainingsinzet.  Want elkaar eraf rijden is de mores.
Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik het leuk vind. Tenminste meestal en op strikte voorwaarde dat ik me die dag goed voel. Ik moet er echter niet aan denken om altijd zo te rijden.......

Ik heb eens gevraagd aan een van de deelnemers hoe hij traint: 'gewoon rammen, dan wordt je vanzelf beter' en 'vooral niet op je hartslagmeter kijken, dat doe je pas thuis achter de computer'. Ze komen ook nog uit met een dergelijk simpel trainingsregime. Doordat ze snel herstellen van zware inspanningen, kunnen ze een grote hoeveelheid zware training aan. Waar ik al na 8 uren training per week moet variëren in training om niet te gaan kraken, hebben zij de grens van de belastbaarheid nog lang niet bereikt. 

Een dergelijke ploeg creëert wel een haat-liefde verhouding met fietsen bij het gros van de deelnemers die niet 'vooraan' rijdt. Een aantal deelnemers verschijnt dan ook slechts 1 maal. 'Ik ben toch geen bloody masochist', hoorde ik laatst een ex-deelnemer opmerken.
Ik merk ook angst in dit peloton, zoals dat overigens in vrijwel ieder peloton bestaat. Angst om af te moeten haken. Om te mislukken; af te gaan. Als u denkt dat dit overdreven is, dan vergist u zich. Ik heb mensen somber, bij het depressieve af, zien worden doordat ze er steeds afgereden werden. Of boos worden omdat ze continu tot het elastiek veroordeeld waren. Wanhopen. Zelfs enkelen zien huilen omdat ze moesten afhaken en dan ging het echt niet om wedstrijden maar om doodnormale toertochten. Er is ook een categorie fietsers die wel wil scoren maar niet wil lijden om tot scoren te komen. Dat zijn meestal de vileine klagers.  

Ik ken ook een categorie racefietsers die zich van dit alles geen bal aantrekt. Gewoon hun eigen race rijden. Ga je te hard? OK,........ succes! De 'sportrelativeerders' in optima forma. Alhoewel je je machtig kunt vergissen. Ik heb wel eens een 'relativeerder' (die in de A groep als het dwerg aapje Chin Chin rondreed) in een B-groep als een volwaardige Bokito - met super grote ballen, vol testosteron - op de kop zien beuken. BAMMMM!!! Zo kun je je vergissen. Alles is dus echt relatief! 

Wat is nu eigenlijk de boodschap? De boodschap is m.i. wat de sport wetenschap over training zegt: varieer in trainingsbelasting:

• Dat komt je conditie het meest ten goede
• Zo hou je het het langst vol (ook al ben je 63) en vooral: 
• Zo verlies je het plezier niet in een uitzonderlijk mooie sport!