We did it! in - and the End

Video TransAlp (Ruben)

"Leven"

Fietsen in de bergen maakt je los van een overgereguleerde en volgeplande samenleving waar overal een vangnet voor is. 

Het kost je veel. Je wordt geplaatst voor opgaven waarvan je vooraf niet weet of je ze aan kan. Het doet vooral zeer en het kost ook nog geld.

Maar het 'geeft' je ook. Het geeft je een ander perspectief en tijd voor reflectie. Het geeft je tegelijkertijd een merkwaardige verbondenheid met medefietsers omdat jouw leven en dat van die anderen tijdelijk nauw verbonden is. Dat in een totaal andere en soms bedreigende omgeving en ........... zonder vangnet.

Terugkijken doet beseffen dat je “geleefd” hebt op de flanken van die berg. En is dat niet een doel op zichzelf? We willen toch niet slechts "er zijn" of "bestaan" maar vooral ook "leven".

Bergen gaan in je zitten. Kruipen onder je huid.  Als ik op mijn fiets zit, alleen op zo'n berg, voel ik me zo sterk. Geestelijk en lichamelijk. Niemand doet me dan wat. Alles klopt. 

Col Collectors

Genieten

Op zondag 25 augustus stond er in Lermoos een grote groep van 31 renners aan de start van de Road TransAlp naar het Gardameer. Tijdens de eerste etappe moest vooral de regen overwonnen worden. De racefietsers lieten zich niet uit het veld slaan en overwonnen niet alleen het weer maar ook meerdere cols zoals de Pielerhohe (1550 m), de Norbertshöhe (1410 m) en de klim naar Spiss (1660 m).

In Nauders aangekomen scheen inmiddels de zon en mede hierdoor was het leed al snel vergeten. De volgende dag ging de route over de legendarische Stelvio (2758 m), deze beklimming werd nog heroïscher door de natte sneeuw die naar beneden dwarrelde op de top van de klim. Koud, trots en voldaan kwamen de renners één voor één over de finish rollen in Prad.

De derde etappe liep dwars door Sud Tirol via Merano over de Gampenpass (1540 m), de passo Mendola (1350 m) en de klim naar Rotenstein (1400 m). Bij aanvang van de vierde etappe was het droog en scheen de zon, het peloton was zeer gemotiveerd om de loodzware Dolomieten beklimmingen van die dag te bedwingen. En zo gebeurde het ook, de klim naar Truden (3 km á 18%), de passo Pelegrino, de passo Valles en de passo Rolle werden verslonden door de renners met aankomst in het schitterende San Martino di Castrozza. Na 4 loodzware etappes stond voor de 5e etappe de mooiste maar ook zwaarste beklimming van de week op het program, de Passo Manghen (2063 m). Na het succesvol volbrengen van de 5e etappe werd er heerlijk gegeten, gedronken en nagepraat op het mooiste terras van Italië in Spera. De laatste etappe was in vergelijking met de voorgaande etappes een eitje… De laatste binnenbanden werden aan flarden gereden en alles ‘werd gegeven’ met het Gardameer in zicht. Een deel van het peloton bleef nog een avond nagenieten één van de velen terrassen aan het Gardameer, het andere deel vertrok, na een de welverdiende bubbels, naar Lermoos. Het was een mooie week waarin iedereen zijn of haar grenzen verlegd heeft en gepresteerd heeft naar eigen kunnen, fantastisch!

Gelukkig

We hebben deelgenomen aan de TransAlp 2013. In die dagen hebben we 656 km gereden (enkelen nog meer).

Don Camillo

We stapten iedere ochtend rond 9 uur op de fiets en kwamen vaak pas in de vooravond aan. We reden door pittoreske Italiaanse bergdorpjes en in één van die dorpjes zagen we don Camillo op de stoep van een prachtig kerkje.  We zagen meren, klaterende beekjes en woeste watervallen. We reden op fietspaden langs dromerige riviertjes. We roken de lucht van aangebrande remmen maar ook de frisse geur van de bloemen in het dal van Spera. We konden nog net op tijd remmen voor die haarspeldbocht. We stonden bovenop de Stelvio onder het bord en bij 1 graad boven 0. We voelden vrachtwagens met grote vaart vlak langs ons scheren. We misten op een haar en met geluk die auto. We moesten wachten door (veel) lekke banden. We zagen sneeuw regen en zon. Vrieskou en 35 graden verenigd in een week. We zagen de kettingafdruk op onze benen.We voelden zweet over ons gezicht lopen en de pijn in onze benen; vooral op die klim van 17% (gemiddeld) naar het hotel in Spera aan het eind van een lange dag. Dat gaf een dusdanige ontlading dat we die dag misschien wel wat te veel dronken. We aten 26 sportrepen per dag tot het onze neus uitkwam. We hebben vreselijk gelachen en zagen ook tranen en waren intens moe. Ook hebben we nieuwe woorden geleerd, zoals 'koekert' en 'wiekert'.

En toen zagen we plotseling in de diepte het prachtige diepblauwe Gardameer liggen...........

Door het rijden in deze extreme omstandigheden verloren we razendsnel het ‘goedkope fatsoen’. We plasten zonder scrupules in de berm naast de weg en de lezer kan verder wel wat raden. Het 'kostbare fatsoen' verloren we echter nooit. We pasten op elkaar. Compromisloos solidair. Daardoor hebben we het allemaal gehaald en hebben we allemaal genoten.

Maar we waren vooral gelukkig. Gelukkig en blij dat we dit ongelofelijke en indrukwekkend avontuur mochten meemaken…… Marieke, Erik, Herman, Henk, Ruben, Richard, Kevin, Bas, Teun, Iddo, Laurens, Danie, Peter e.a. nog één keer: BAMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Spera

Alles kan kapot.......

Mannen + klein milfke,

Het was ons een groot genoegen jullie te leren kennen.

Bas en ik hebben nog in een deuk gelegen op de terugreis.

We hebben veel van jullie kunnen leren!!!!

Nogmaals: bedankt voor de leuke tijd.

PS onthoudt: alles kan kapot.

Met vriendelijke groet,

Kevin 

Beste vrienden en vriendin,

Geweldige week dankzij jullie, ik heb een hoop geleerd en begrepen.

Ik kwam er gisteren achter dat ik een enorme emotionele reset gemaakt heb in de algelopen week.

Verder hoop ik dat we toch contact houden, al is het om  lekker een tourtocht fietsen.

Wel ga ik alleen in het wiel zitten want jullie fietsen toch te hard.

Groetjes uit België

Bas

Finale

Aankomst Gardameer

Retour naar startplaats Lermoos

Stijl en steil

Video

TransAlp

Onthutsend!!!!

Dit is natuurlijk triest en staat haaks op het door AD6 gevoerde 'anti-strijkstokbeleid': de oprichter declareert een compleet riant salaris. Wat moet je er anders van zeggen dan: dit kan niet. Hoe wordt je van een zelf benoemde Gandhi een doodgewone simpele zakkenvuller...... als je op deze wijze een fikse management fee opstrijkt, ontploffen op een dag alle goede bedoelingen in je gezicht!

Positief

Aan de vooravond van de TransAlp een terugblik op afgelopen seizoen.

De teamhomogeniteit is de afgelopen jaren afgenomen. Dat heeft, denk ik, deels te maken met het ontbreken van een verbindend doel maar vooral met het toenemend uiteenlopen van het individuele prestatieniveau. De één is bijna professioneel met de sport bezig en voor de ander is de Olympische gedachte meer de leidraad. Het is natuurlijk ook een kwestie van beschikbare tijd en aanwezige middelen. De één heeft wel de gelegenheid en de wens om op deze fronten te investeren en de ander niet. Maar er zijn teamgenoten die ik het afgelopen jaar maar een paar keer gezien heb. Kun je dan nog wel spreken over een team?

Ik rij ook in groepen waarin het prestatieniveau dichter bij elkaar ligt. Dat maakt het wel een stuk makkelijker maar zelfs daar leidt het soms tot fricties en spanningen omdat de één nou eenmaal beter is dan de ander en dat varieert per discipline. Je hebt sprinters, tijdrijders, klimmers, stoempers en bijna geen generalisten die alles kunnen.

Ondanks die afnemende homogeniteit heb ik een geweldig sportief 2013 beleefd. Ik heb genoten van Luik-Bastenaken-Luik en Limburgs Mooiste en zelfs de ronde van Drenthe, ‘toen de winter het won van de lente in Drenthe’, zal ik me nog heel lang, met een glimlach, herinneren. Ik ben me er ook sterk van bewust dat ik - wij - bevoorrecht zijn. Er zijn miljarden mensen op deze wereld die niet kunnen wat wij kunnen. Niet kunnen vanwege gezondheids- politieke- of economische- redenen of door wat voor reden dan ook. Wij wel!

Er zijn voldoende objectieve redenen om te fietsen. Een onstuitbare prestatiedrift, een vergeten gezondheid, een verloren jeugd, hang naar uitdagend avontuur of een hardnekkige slankheidswens. Voor mij is prestatiedrift zeker een reden. Ik schaam me daar ook niets voor. Het brengt me weer in contact met dat gedreven jongetje van 50 jaar geleden, heel diep in mezelf. Het zorgt, op een voor mij niet te begrijpen wijze, mede voor mentale en fysieke balans. Maar prestatie is niet alles. Als het er echt op aankomt wint ‘beleving’ het van prestatie. Dan maakt het, in the end, niet meer zo veel uit of je vooraan of achteraan aan het eind van de Holterberg weg aankomt. Ten slotte zullen wij nooit meer het echt ultieme, de top bereiken. Wij zullen nooit de Amstel Gold Race of Luik-Bastenaken-Luik winnen, nooit gekust worden door een mooie ronde miss, nooit geïnterviewd worden door Mart Smeets.

Maar wat geeft het: er is toch weinig mooiers dan op een dag in augustus in een zich verbrokkelend peloton over de Holterbergweg  te jagen, in een aarzelend zonnetje en met het zweet op het voorhoofd en pijn in de benen, maar …….... verpletterend vrij....... ......

En nu op naar de TransAlp!!! Nog 5 dagen! BAMMMMM!

Italië en de Veluwe......

Terwijl een deel van het team zich al genesteld heeft in Italië c.q. onderweg is, traint een ander deel van het team (Marieke, Herman, Peter) stug door op de door onweer en waterballet geteisterde Veluwe. Zij reden een legendarische tocht. Erik is op hoogtestage in Limburg en is daar reeds weggespoeld in de Maas en aangespoeld in Dordrecht:

ANWB?

Zullen we dan ook maar alle auto’s van de weg afhalen?

Team StelVio in Deventer.........

Team StelVio in Deventer................. de fietsen van Henk, Peter en Marieke. Henk en Peter zijn geëxcuseerd gezien hun respectabele leeftijd (alhoewel je daar niets van merkt in de fietspraktijk). Maar een jonge meid als Marieke..............

Een gouwe ouwe uit 2012.......

Een gouwe ouwe......

Change

"If you train the same you perform the same... If you want to improve, change what you do..."

De Hommel en de TransAlp

De hommel weegt 0,2 gram en heeft vleugels van 0,7 cm. Volgens de wetten van de aerodynamica kan hij niet vliegen en doet hij het onmogelijke. Waarom kan hij dan wel vliegen?  Omdat hij niets van aerodynamica weet en omdat hij geen mietje is!

De Mont Ventoux is geen mietje, geen vluchtheuvel weggestopt in een Gelders bos, zoals de Knobbel. Ook niet een vriendelijke, gemoedelijke berg zoals de Alpe d'Huez met zijn vlakke buitenbochten. De Mont Ventoux is een naar mannetje, een hufter, een rotzak! Volgens teamgenoot Herman een EIKEL! De berg waarop Tom Simpson het leven liet, waarop Lance Armstrong als een tijger achter Pantani aan sprong. Een berg waarop het, zoals we weten, zo ziedend hard kan waaien dat je scheef rijdend, leunend tegen de wind, moet afdalen. Een berg waarop niets meer groeit, geen mos, bloem of gras het lef heeft om er wat op te proberen. Een berg, waarop die andere Armstrong in 1969 rustig uit zijn maanlander had kunnen stappen: "A small step for man; a giant step for mankind......" Niemand zou het verschil merken! De berg waar wij in september 2012 op fietsten. Drie keer op 1 dag tijdens de Cingle! OK, we rommelden soms op een piemelverzet omhoog. Maar dat maakt niets uit. Het was geen wedstrijd immers maar het was wel stoer. Mietjes worden gemaakt, niet geboren. Stoere verhalen verzin je niet, die moet je verdienen. We hebben ze verdiend. Nee, mietjes zijn wij niet: high five!

Toch kunnen we niet wat de hommel kan..........

Een aantal onder ons fietsen de TransAlp komende augustus. Zes achtereenvolgende dagen in een etappekoers dwars door de Alpen van Zuid Duitsland tot aan het Garda Meer in Noord Italië. Elke dag een Cingle! Over het dak van Europa: de Stelvio en nog een aantal van die reuzen. Een evenement, waar je minimaal 7000 km voor moet trainen in H, D1, D2, D3 en W. En dan nog is het volgens ervaringsdeskundigen een vrijwel onmogelijke opdracht waar je niet zonder fysieke en mentale kleerscheuren doorheen komt. 

Wij mensen hebben de neiging om eerst alles te willen weten voordat we wat doen. Daardoor blijven we ook keurig binnen de grenzen van wat we mogelijk achten c.q. wat gangbaar is en springen we vrijwel nooit in het duister. Zekerheid voor alles. Wetenschap zonder enige verbeelding. Vooral geen risico. Het leven verworden tot schaken, waarbij remise het uitgangspunt van denken is. Catenaccio........

Misschien moeten we het bij de TransAlp maar net zo doen als de hommel: er niets van weten, dromen, durven het onmogelijke te doen, het op je af laten komen en bovenal...........gewoon gaan vliegen!
Nog 66 dagen tot de TransAlp!

High five!!!

Henk en de RideForHope

Teamgenoot Henk en gastrijdster Cora uit Limburgs Mooiste rijden samen met hun bedrijfswielerteam VMI Cycling Team uit Epe aanstaande vrijdag, zaterdag en zondag de RideForHope. 750 kilometer in drie dagen!!!! BAMMMMMM!!!!

De RideForHope is de langste benefiet wielertocht van Nederland voor de kankerbestrijding. De deelnemers toeren in 3 dagen over een route in de vorm van een 'Ribbon', het internationale teken van hoop. Zij fietsen door alle 12 provinciën van Nederland, omdat kanker iedereen treft. Na 3 dagen fietsen wordt het eindpunt bereikt: de befaamde Cauberg in Limburg. De fietstocht bestaat uit 3 etappes van ieder ongeveer 250 kilometer. Eén op drie mensen wordt geconfronteerd met kanker. Talloze vormen van kanker kunnen inmiddels goed worden behandeld, maar even zovele kankervormen zijn levensbedreigend voor de patiënt. Daarom is het van groot belang dat er meer onderzoek gedaan kan worden naar deze vreselijke ziekte en daar is veel geld voor nodig.De opbrengsten van de RideForHope gaan voor 100% naar onderzoek ter bevordering van genezing van kanker.

Wij wensen Henk en Cora komend weekend alle succes!!!

"Vael Ouwe" over 300 jaar: "Hoe is het?"

Afgelopen zaterdag hebben we de Vael Ouwe gereden. 100 kilometer door zon, wind maar ook felle regen. En prompt........... midden in die felle regenbui en midden op het heuvellandschap, zonder enige beschutting: een lekke band.

Onlangs heb ik het Rijksmuseum bezocht in Amsterdam. Met name de kunstwerken uit de Gouden eeuw vond ik indrukwekkend. Ze geven door middel van afbeeldingen uit het alledaagse leven een fantastisch beeld over wat mensen 300 jaar geleden meemaakten en hoe ze leefden. Soms is dat wat je ziet zo invoelbaar dat je de neiging hebt om tegen de mensen op de afbeelding te gaan praten. Te vragen hoe het is.......
Ik vind bovenstaande foto, gemaakt door Mariska, ook een kunstwerk. Het gaat namelijk ergens over. Hoe zouden over 300 jaar onze achter-achter-achter-achter-achter-achter kleinkinderen dit kunstwerk interpreteren? Waar gaat het dan, volgens hen in 2313, over? In 2313:

U ziet in het centrum van de foto een man bezig een lekke band te verwisselen. De band is afkomstig uit de fiets van de vrouw. Zij houdt namelijk de fiets zonder band omhoog maar zij is verder inactief. Om dit te maskeren bukt ze zich enigszins en doet of zij belangstellend toekijkt. In de 21e eeuw was de emancipatie namelijk nog niet zo ver gevorderd dat vrouwen zelf hun band verwisselden (dat is inmiddels wel anders). Op de achtergrond rechts ziet u een jong meisje - een jong meisje werd ook wel een tiener genoemd in de 21e eeuw -  in een lichte foetus houding. Zij heeft het koud en zoekt (vergeefs) beschutting achter een boom. Het maakt duidelijk dat regen en wind van links komen. Het kan overigens, gezien haar lichaamshouding, ook zijn dat ze moet plassen. Op de achtergrond links staat een man met zijn rug naar wind en regen. Hij staat iets voorovergebogen alsof hij weggedrukt wordt door de kracht van wind en regen maar is verder ook inactief. De boom in het midden staat symbool voor de natuur. Hij vindt het prachtig (zie links het fallus symbool) dat de mensen onder hem het moeilijk hebben en hem gebruiken ter beschutting . Meestal is het andersom. Meestal rijden ze hem snel voorbij en laten hem verwaarloosd achter. 
Het geheel symboliseert goed het gevecht van de mens tegen de oerkrachten van de natuur. In de 21e eeuw verwaarloosde de mens de natuur nog vreselijk. Zo af en toe sloeg de natuur keihard terug. Alle figuren, inclusief de boom, buigen dan ook deemoedig hun hoofd. Toch zie je dat het, juist daardoor, een groep is. BAMMMM!!! 

Het tafereel van dit kunstwerk is zo invoelbaar dat je ze zou willen vragen: "Hoe is het...........?"

Met de zegen van de weergoden

We rijden op de IJsseldijk van Hattem naar Deventer, langs ondergelopen uiterwaarden. Het tempo ligt rond de 40 kilometer per uur, dus vliegende vaart. De bries is in de rug waardoor het geluid van de wind relatief afneemt en het zoeven van de banden op de weg en het suizen van de spaken in de wielen zich zo prachtig laten horen. De weergoden zijn ons gunstig gestemd. Het is schitterend, ja zelfs ideaal fietsweer. Onder deze omstandigheden kost het fietsen veel minder inspanning dan in de ijzige lentedagen die achter ons liggen. Door het hoge tempo wordt er niet meer gepraat. De aandacht is voor de weg. Niet de mond maar de benen moeten het nu doen! Er ontstaat een status van harmonie en weldadig evenwicht.  Ik bedenk me onderweg dat we aardig in vorm komen........ 

We zijn: Rene, de routebouwer van deze dag Erik, Bert en Peter. Na de  uitsmijter respectievelijk biologische kroketten in Busloo (het in de winter afgebrand hotel-restaurant is net weer geopend) gaat het tegen de wind in dwars door Apeldoorn en langs het kanaal retour naar Heerde. Ook tegen de strakke wind in blijft het tempo ruim boven de 30 kilometer per uur. Bert mist deze retour tocht omdat hij zich bij de fietsenmaker in Apeldoorn een stel nieuwe pedalen gaat aanschaffen.

Ik heb wel eens horen beweren dat je aan cirkels moet denken om in het ritme te komen. Vandaag is dat niet nodig. Vandaag beschikken we over een ingeboren vliegwiel. Nog even en we stijgen op. Dit is zo'n dag dat niets ons kan stoppen! Oh ja, toch wel: 3 lekke banden. René 1 keer en (arme) Erik zelfs 2 keer. Ook dat valt positief te duiden want de mannen trainen zo veel dat de buitenbanden door het vele rijden zo dun worden dat ze bijna doorzichtig zijn en lekke banden onvermijdelijk worden.

Tja thuisblijvers (nou ja, de beide Daanens onderweg uit Frankrijk en Herman onderweg naar Frankrijk) ............. zo'n dag (van 88 kilometer) niet gefietst met team StelVio Heerde is - bijna - een dag niet geleefd......

En Erik: het was een prachtige route! Vanavond maar een biertje bij het Oranje feest in Veessen: maar niet te veel!! Nog maar 76 dagen tot aan de TransAlp!

Brenda en Diana

Brenda heeft op een tandem samen met Diana de Alpe d'Huez beklommen in het kader van het sponsorevenement Alpe d'HuZes. Het bekende sponsorevenement voor hen die strijden tegen kanker. Zij hebben samen de 14,5 klimkilometers naar de top bedwongen. Brenda schrijft het volgende:

Wat een TOP dag was het gisteren tijdens de Alpe D6! Samen met Diana Reil op de tandem naar boven gefietst. Het was voor ons beiden zwaar met name door de gevoelstemperatuur van 35 graden maar door het overweldigend onthaal in het dorp, was je dit al gauw vergeten. Maar het mooiste is dat ik Diana "een onvergetelijke ervaring heb bezorgd, die ik nooit zal vergeten!". Dan verdwijnt toch opslag het gevoel als of ik onder een trein heb gelegen! Vandaag maar eens niet al te veel doen en alleen maar nagenieten!

Doping bij de supermarkt

Cafeïne werkt wel degelijk prestatiebevorderend. Dit staat in een onderzoek van de universiteit van Bath in Engeland. De renners die cafeïne tot zich namen trapten gemiddeld 20 watt meer dan de proefpersonen die decaf koffie of een placebo namen. Een dubbele espresso helpt dus echt! Nou was dit min of meer wel bekend. Niet bekend was het spectaculaire effect van het innemen van citroen in geconcentreerde vorm!

Renners die geconcentreerd citroen innamen trapten gemiddeld 60 watt meer dan degenen die dit niet ingenomen hadden! De stoffen in de concentratie voorkomen, vooral bij structureel gebruik, op een spectaculaire wijze verzuring, door middel van het verlagen de melkzuur spiegel. Deze resultaten benaderen volgens de deskundigen de waarden die tot nu toe alleen verkregen konden worden met behulp van EPO. De WADA (Wereld Anti Doping Agentschap) zegt in een persreactie dat hier weliswaar sprake is van een prestatiebevorderend middel maar dat hiertegen geen actie kan worden ondernomen daar het middel algemeen gangbaar en vrij verkrijgbaar is, geen gevaar voor de gezondheid oplevert en overigens maar zeer kort opspoorbaar zou zijn.

Ik ben vanmorgen even naar de Jumbo gefietst. Ik zag bij aankomst een teamgenoot naar buiten lopen: hij had 2 gele flesjes Sicilia in zijn hand en keek enigszins schichtig om zich heen....... Toen ik bij het schap kwam zag ik nog achterin 1 flesje staan! Wielrennend Heerde e.o. is dus op de hoogte!
Vandaag ga ik het proberen en dan:

BAMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM!!!!!!!!!!!!

Over haat-liefde, angst en variatie

Ik rij in een aantal racefietsgroepen mee. Het snelheidsniveau van al deze groepen varieert. Zo rij ik soms met een ploeg mee die er echt voor gaat. In deze ploeg is de methode om elkaar kapot te maken inmiddels integraal onderdeel van de trainingsinzet.  Want elkaar eraf rijden is de mores.
Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik het leuk vind. Tenminste meestal en op strikte voorwaarde dat ik me die dag goed voel. Ik moet er echter niet aan denken om altijd zo te rijden.......

Ik heb eens gevraagd aan een van de deelnemers hoe hij traint: 'gewoon rammen, dan wordt je vanzelf beter' en 'vooral niet op je hartslagmeter kijken, dat doe je pas thuis achter de computer'. Ze komen ook nog uit met een dergelijk simpel trainingsregime. Doordat ze snel herstellen van zware inspanningen, kunnen ze een grote hoeveelheid zware training aan. Waar ik al na 8 uren training per week moet variëren in training om niet te gaan kraken, hebben zij de grens van de belastbaarheid nog lang niet bereikt. 

Een dergelijke ploeg creëert wel een haat-liefde verhouding met fietsen bij het gros van de deelnemers die niet 'vooraan' rijdt. Een aantal deelnemers verschijnt dan ook slechts 1 maal. 'Ik ben toch geen bloody masochist', hoorde ik laatst een ex-deelnemer opmerken.
Ik merk ook angst in dit peloton, zoals dat overigens in vrijwel ieder peloton bestaat. Angst om af te moeten haken. Om te mislukken; af te gaan. Als u denkt dat dit overdreven is, dan vergist u zich. Ik heb mensen somber, bij het depressieve af, zien worden doordat ze er steeds afgereden werden. Of boos worden omdat ze continu tot het elastiek veroordeeld waren. Wanhopen. Zelfs enkelen zien huilen omdat ze moesten afhaken en dan ging het echt niet om wedstrijden maar om doodnormale toertochten. Er is ook een categorie fietsers die wel wil scoren maar niet wil lijden om tot scoren te komen. Dat zijn meestal de vileine klagers.  

Ik ken ook een categorie racefietsers die zich van dit alles geen bal aantrekt. Gewoon hun eigen race rijden. Ga je te hard? OK,........ succes! De 'sportrelativeerders' in optima forma. Alhoewel je je machtig kunt vergissen. Ik heb wel eens een 'relativeerder' (die in de A groep als het dwerg aapje Chin Chin rondreed) in een B-groep als een volwaardige Bokito - met super grote ballen, vol testosteron - op de kop zien beuken. BAMMMM!!! Zo kun je je vergissen. Alles is dus echt relatief! 

Wat is nu eigenlijk de boodschap? De boodschap is m.i. wat de sport wetenschap over training zegt: varieer in trainingsbelasting:

• Dat komt je conditie het meest ten goede
• Zo hou je het het langst vol (ook al ben je 63) en vooral: 
• Zo verlies je het plezier niet in een uitzonderlijk mooie sport!

Limburgs Mooiste

Het doel was om 245 kilometer af te leggen in het Limburgse. Dat is niet gelukt. Een deel van het team is - en route - geswitcht naar de 175 km route en heeft deze uitgereden en een ander deel van het team heeft de 245 kilometer route bij 200 kilometer afgebroken. Is dit erg? 
Nee, natuurlijk niet. 
Het was een uiterst gezellig en ontspannen weekend. Gastrijdster Cora en gastrijder Gert Jan sloten, sportief en sociaal, naadloos aan bij de groep. De route door Limburg, Duitsland en België was van een ongeëvenaarde schoonheid. De organisatie van zowel de tocht als van het weekend zelf (veel dank en hulde voor Herman!) was perfect. Geen valpartijen. Het vrijdagavond diner in Vijlen was in orde. De bediening in de shoarma tent in Vaals was internationaal georiënteerd (Afghaans - Duits - Nederlands). Iedereen heeft echt vreselijk zijn of haar best gedaan. Bovendien was het zaterdag - onverwacht - zo goed als droog. Wat wil je nog meer?

Ja, droog maar ook koud! Ik hoor bij de categorie racefietsers die daar veel moeite mee heeft. Uiteraard vooral in de eerste periode van de vroege ochtend. Dit ondanks het gegeven dat ik voldoende aandacht besteed aan kleding, zit ik de eerste uren verkild en fysiek harkend op de fiets. Hier dreigt een zekere haat-liefde verhouding met fietsen te ontstaan. Gelukkig weet ik dat dat in de loop van de dag over gaat.
De route zelf kenmerkte zich door draaien en keren en veel smalle, "holle" weggetjes, met soms belabberd wegdek. Het dwingt je om constant alert te zijn, zeker ook omdat het op sommige gedeeltes van de route behoorlijk file rijden was. Daardoor is het ook een tocht met een geheel eigen karakter en onvergelijkbaar met andere toertochten. Wat mij betreft de mooiste.
De pechprijzen van het weekend gaan naar Ruben en Herman. Ruben omdat hij op vrijdagavond ettelijke kilometers moest omrijden met de auto als gevolg van acute vergeetachtigheid en vervolgens op zaterdag tijdens een afdaling een afslag miste en vervolgens kilometers moest omrijden, inclusief een stevige klim, om de route weer te kunnen vervolgen. Moet je maar niet voorop gaan rijden. Herman verdient de pechprijs omdat hij twee lekke banden kreeg. Peter kon de pechprijs ontlopen omdat hij nog net een plotseling achteruit rijdende auto op de weg tijdens een afdaling miste. Het kostte hem slechts een binnen en een buitenband. De zwarte streep op de weg is nog jaren zichtbaar in Epen.

In Holset waren we zondag, op weg naar huis, getuige van een processie. Inclusief Schutterij en een prachtig zingend koor. Voor ons Noordelingen een volledig andere cultuur dan we gewend zijn. Indrukwekkend. Op de foto zie je nog de richting pijlen van Limburgs Mooiste.

Ter afsluiting toch nog even een kritische noot. Eind augustus moeten, beter gezegd mogen, zes teamleden  een vergelijkbaar dagelijkse inspanning leveren tijdens de TransAlp. Maar dan wel zes dagen achter elkaar! Dan is er onderweg geen sprake van route inkorten of afbreken. Een training kan tenslotte volkomen bevredigend en uiterst prettig en weldadig zijn maar in relatie tot het einddoel prut zijn.Voor mij betekent dat: trainingstandje erbij en ietsje gewicht eraf (so de knikker!). En als dat niet voldoende is, dan moet ik maar eens vragen aan WIEBE IDSINGA hoe je gewoon een rit afmaakt...........

* Naschrift: er is inderdaad geen verschil tussen een zalmforel en forel. Het zijn beiden forellen alleen de forellen met roze vlees worden gevoederd met caroteenrijk voedsel (waardoor het rozige vlees ontstaat) en worden zalmforel genoemd. Maar dat is een volkomen onzinnige naamgeving.

Van een oude man en zijn wens om de Elfstedentocht uit te rijden......

Wiebe Idsinga heeft 2e pinksterdag 2013 de Elfstedentocht in 17,5 uur volbracht. Een oude man, gekromd, in kleding van een fietstoerclub en met helm.
Als je, als ingewijde, zijn houding op de fiets op de foto hiernaast ziet, denk je: dit is géén comfortabele houding, een veel te lage zit, hier moet hij doodmoe van worden en pijn in zijn knieën krijgen! Maar wat maakt het uit: Wiebe komt uit de tijd waarin het nog allemaal niet zo wetenschappelijk verantwoord en gepolijst snel moest zijn. Het allemaal wat langzamer ging........

In 2012 heeft Wiebe de 240 km van de Elfstedentocht niet volbracht vanwege tijdgebrek en is opgepikt door de bezemwagen. Ondanks dat hij de rit niet volledig mocht uitrijden, kreeg hij toch van de organisatie, bij uitzondering, een medaille (hoe groot kun je zijn als organisatie!). Toen Wiebe Idsinga op weg wilde naar huis, kreeg hij het aanbod dat die bezemwagen hem wel thuis zou brengen. ‘Dat hie net hoegd’, zo zei hij met dat typerende, afgewend gezicht want ‘Der wachtet thús gjinien op my.’ 

Daar val je toch even door stil. Ontroerend! Wat een bijzondere man. Een man die van geen ophouden weet. Een diepe en respectvolle buiging. Wat een geweldige sport die dergelijke mensen voortbrengt....... Wellicht kunnen wij nog even aan hem denken tijdens onze eigen 250 kilometer van Limburgs Mooiste van aanstaande zaterdag..........

Hieronder de indrukwekkende - bekroonde - rapportage van het laatste gedeelte van zijn tocht in 2012.
WIEBE IDSINGA ............... zijn naam worde met hoofdletters geschreven.................

Met blijdschap geven wij kennis........

Met blijdschap geven wij kennis van de geboorte van de nieuwe TREK Madone 2.1 van  teamgenoot Bert. Voor Bert geen slingerende en vibrerende Chinese bike meer maar nu een stabiele en gedegen TREK.

De TREK is afgemonteerd met triple Shimano (11-28) en voorzien van een sloping bovenbuis. Hij beschikt over aerodynamische vormen en een stijlvolle kleurstelling. Ook zijn er veel Bontrager onderdelen verwerkt in de fiets. Wel weer zo'n supergrote, esthetisch onverantwoorde, de geometrie enigszins verpestende zadeltas onder het zadel. Maar ja, als dat alles is.

Echter, verreweg het belangrijkste is dat Bert vanaf nu vibratievrij en daardoor zorgeloos door het sportieve leven kan rijden. Pas voortaan op bij de +60k afdalingen teamgenoten!

Van onze speciale verslaggeefster

Vanochtend bizar rondje gefietst, onderaan Knobbel aangehouden door een man. Aan andere kant van weg lag fietser in struiken. 112 gebeld en nadat hij met ambulance was afgevoerd mochten wij aansluiten bij de Elite-afdeling van Team StelVio Heerde. Dan mag je van geluk spreken want deze mannen kom je heel sporadisch tegen vanwege het aantal trainingskilometers, en die liegen er niet om!! Maar we konden goed in hun wiel blijven en mochten de rit afsluiten met een drankje in het nederige stulpje van 1 van deze helden.

Kortom bedankt Timen/Peter Bouman Herman Herbrink Peter Mast, het was weer gezellig!  

Viel mee

Het zag er somber uit voor deze zaterdagmorgen. De weerberichten waarschuwden enkele dagen geleden nog voor een waterballet voor zaterdagmorgen. Het viel mee. Wel koud maar, afgezien van wat verdwaalde spatjes, droog. Een rondje van 80 kilometer, bestaande uit duurtempo met wat intensieve, soms venijnige, intervallen. Viel het mee.....?

Brenda kwam uit de warme en idyllische Spaanse heuvels terug in ons koude kikkerlandje. Valt die enorme omschakeling dan wel mee?
Bert reed vandaag voor de eerste keer op zijn nieuwe, prachtige TREK. Zijn "maiden rit"! Hoe bevalt dat?
Mariska reed vandaag voor de eerste keer een lange afstand na een periode intensief Sportvasten. Afgevallen tot op de graat maar valt de vertaling van deze fysieke ingreep naar het sportieve aspect ook mee?
Wouter had afgelopen week gespeeld met een vrachtwagen van 475 pk in de Duitse heuvels. Als je het dan op zaterdagmorgen moet doen met minder dan 1 pk - hoewel in zijn geval 1,5 pk full power - valt het dan wel mee?
René beschikt over minstens zo veel power maar de "schil" om die power heen is ietwat gewichtiger. René is overigens ernstig toe aan een nieuwe Canyon Ultimate CF SLX. Met nog iets minder gewicht en een nieuwe Canyon valt het sportieve gat met Wouter zo mee!
Peter was een tijdje ziek geweest. Natuurlijk was hij ook de weg kwijt (leeftijd?) en bovendien merkte hij al bij Garderen dat zijn achterband een langzame leegloper was. Door er niets over te zeggen (binnenvetter?) en machtig te hopen, kon hij net nog Heerde bereiken zonder een ellendige bandenwissel!

Kortom: de aandachtige lezer heeft het begrepen. Het viel zo mee..... voor ieder van ons zessen. Het was heerlijk. Lekker gefietst en mooi pech voor diegenen die vandaag veroordeeld waren tot het verrichten van andere nuttige respectievelijk zinloze bezigheden. Lekker puh!!

Teckelenburg Rundfahrt 2013

Jaarlijks, op de zaterdag na Hemelvaart, organiseert de FTC CC75 in Ibbenbühren de Tecklenburg Rundfahrt. Deze prachtige maar loodzware toertocht voert de deelnemers door het mooie Teutoburgerwald met beklimmingen tot maar liefst 25%! Dit jaar is de tocht voor de 26e keer verreden. Net zoals in 2012 hebben de leden van Team StelVio Heerde in 2013 mee gedaan. 

Het team werd in deze versie zelfs versterkt met oud AD6 en Ventoux lid; onze veteraan Arnold! Gert Jan en Peter moesten zich echter afmelden in verband met ziekte en Brenda was enkele dagen voor de tocht reeds gevlucht naar het warme Girona (Espagne) om daar wielrenster Marijn de Vries een aantal malen de berg op te duwen. Lotto heeft haar reeds gecontracteerd. Marijn kan naar huis (gelukkig kan ze goed schrijven).

Het ging niet vanzelf. In het laatste deel van de tocht werd het team geconfronteerd met ijskoude regen buien. Desalniettemin werd de tocht uitgereden in goede sfeer! 

"Ik" of "Wij"

Via de sociale media reageren mensen vol lof op de toespraak van generaal b.d. Van Uhm. Hij hield op de Dam in Amsterdam bij de Dodenherdenking een indrukwekkende toespraak waarin hij refereerde aan zijn vader, die in de Tweede Wereldoorlog heeft gevochten, en zijn zoon die in Afghanistan is gesneuveld. Niet alleen de inhoud van zijn boodschap maar ook de waardigheid waarmee hij dit enorme verlies draagt, roept groot respect op.

Van Uhm nam afstand van het ego denken in onze maatschappij en pleitte voor meer saamhorigheid en solidariteit. Voor een samenleving waarin we elkaar meer "ten dienste staan".

Hij zei het volgende:

"Wie dient, denkt niet alleen in ‘ik’.

Wie dient, denkt niet alleen in ‘zij’. Wie dient, denkt ook in ‘wij’.

Daar begint de overwinning op het onrecht.

Want vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid, een betere wereld, die maak je samen". 

De positieve weerklank die Van Uhm m.i. terecht kreeg voor zijn toespraak is geweldig. Ik vraag me dan vervolgens wel af hoe wij positivo's de inhoud van zijn woorden dan vertalen naar eigen leven. En ik dan? Want dat "wij denken" moet je praktisch kunnen vertalen naar alle segmenten van je leven. Ook naar het sportieve segment. Hoe doen wij het dan in ons pelotonnetje? Rijden wij, om als eerste op de top te komen of rijden we ook eens een keer solidair mee met degene die het die dag even wat moeilijker heeft. Accepteren wij zorgplicht voor elkaar? Laten wij het "wij" toe? Of gaan we volop voor het "ikke"?

Hier past wel enige nuancering. Als Fabian Cancellara de Ronde van Vlaanderen dreigt te winnen mag je niet verwachten dat hij in de finale een teamgenoot even een solidair zetje bergop geeft. Natuurlijk niet. Hij verwacht eerder het tegenovergestelde want hij moet winnen en niemand anders. Dit ter meerdere glorie van hemzelf (en natuurlijk ook nog ten dienste van zijn centenbak). En niemand zal hem dat streven kwalijk nemen. Dat is nu eenmaal de nature of the game. Egoïsme mag; moet zelfs in de topsport. Winnen is ook niet vies.
Diezelfde competitiedrift zit ook in ons pelotonnetje - vergis je niet - met dat verschil dat wij niet hoeven te winnen. Wij hebben de keus.

Het is machtig interessant om te zien hoe wij met deze keus omgaan! "Ik" of  "wij"......

Zou ik bijna bovenop de Redoute nog wel weten wie Van Uhm is? 

Vierhouten

Vierhouten (711 inwoners) is een centraal gelegen plaatsje op de Veluwe en zeer bekend bij wielerfanaten. Het pittoreske dorpje is gezegend met de vier ‘houten’, zoals de vier bossen rondom Vierhouten genoemd worden. Vandaar de naam.

Hotel de Vosseberg bestaat sinds 1931 en is gelegen in het centrum van het plaatsje. Deze uitspanning wordt frequent bezocht door racefietsers en ATB'ers. De open haard is welkom op de koude lentedagen - die dit jaar overigens meer op winterdagen leken - en in de warme zomermaanden wordt er koffie en een variatie aan vettigheid buiten op het grote terras geserveerd. Ik kom er al vele, vele jaren en met plezier. Het is daar knus en altijd onweerstaanbaar uitnodigend en warm, althans dat vind ik, zodat je er eigenlijk nooit zo maar voorbij rijdt. Niet dat het uitzicht daar nou zo mooi is. Nee helemaal niet, ik ken in dat opzicht veel aansprekender terrassen, zoals  in het onvolprezen Limburgse Mechelen en de eclatante schoonheid van het terras op de Camerig met uitzicht op het Geuldal. Maar die missen toch dat kneuterige van die paar vierkante meters in Vierhouten.
Het plaatsje ligt als het ware in een kom. Alle wegen naar het centrum lopen ook naar beneden. Ik heb jaren geleden eens op een tropische dag op het terras gezeten, toen er een geweldig onweer losbarstte boven de Veluwe, gevolgd door een immense regenbui. Binnen 10 minuten waren de straten ziedende rivieren geworden, die het centrum veranderden in een natuurbad. In die zin is Vierhouten een beetje het putje van de Veluwe.
Vierhouten; een sporthistorische plaats. Ik zou er niet willen wonen. Anderen graag. Op internet vond ik onderstaand gedicht van een echte (onbekende) 'Vierhouter': 

Er is in het Geldersche-Veluwsche land
Een plekje, zoo wonderlijk schoon!
Het ligt in de heide, bij bosch en bij zand
Daar leef ik, daar blijf ik ter woon.
Daar zingt er de wind in de bosschen zoo fijn;
De lucht is vol geuren en kracht.
Daar ruischt bij de boekweit
het koren zoo rein
En bloeit er de hei in haar pracht.
Er is in het Geldersche-Veluwsche zand
Een plekje, zoo wonderlijk schoon:
Vierhouten, Vierhouten zoo heet dat land;
Bezoek het, of blijf er te woon! 

(onbekende Vierhoutense dichter)

Hongerklop

Lekker weer. Eindelijk........ Eindelijk na een inkoude periode temperaturen die doen denken aan lente. De fiets gepakt, de korte fietsbroek aan en met een maat op weg om een uitgebreid rondje Vierhouten te rijden. Het gaat prima en zonder veel moeite. Na  de stop in Vierhouten gaat het plotseling wat minder. De zon verdwijnt en ik krijg het koud. Bovendien staat er een onverwacht stevige Noord/Oosten wind tegen, die het na de heuvels in het open veld nog wat kouder maakt. Beter toch maar niet een korte fietsbroek aangedaan. Vlak voor Epe sluipt een weeïg gevoel naar binnen. Na Epe voel ik me slap en misselijk en ik kom nauwelijks nog vooruit. Plotseling realiseer ik het me: een echte hongerklop.

Hongerklop is een wielerterm voor de gevolgen van een plotseling glycogeentekort. Je ontmoet dan de man met de hamer en je staat geparkeerd. Sporters voorkomen een hongerklop door tijdens de prestatie tijdig koolhydraten aan te vullen met behulp van energiedranken, mueslirepen of granenbiscuit om door het innemen van deze koolhydraatrijke voeding de glycogeenvoorraad te vergroten. Om de hongerklop te voorkomen moet je zorgen voor een grote startvoorraad koolhydraten en deze op peil houden. Dit kun je al voor een evenement doen, door al een paar dagen voor de ‘grote tocht’ een grote voorraad aan te maken. Het lichaam slaat de koolhydraten dan op in de lever. Hiervoor is een voeding nodig met koolhydraatrijke voedingsmiddelen zoals brood en andere graanproducten, rijst, pasta’s als macaroni en spaghetti en peulvruchten. Ook is het gewenst zoveel mogelijk halfvolle en magere producten te gebruiken. Hierdoor wordt het energiepercentage van het vet zo laag mogelijk gehouden ten opzichte van de hoeveelheid koolhydraten in de voeding. 

Had ik natuurlijk allemaal niet gedaan. Ook slecht geluisterd naar de signalen van mijn lichaam. Ik nam pas een reep, die ik gelukkig bij me had, toen het eigenlijk al te laat was. Dit kost me een paar dagen slappe knieën en op zijn minst twee herstelrondjes!

Met blijdschap geven wij kennis.....

Met blijdschap geven wij kennis van de geboorte van een Canyon Ultimate. Dit wordt naast het broertje Colnago, die bestemd is voor de vlakke weg, de bergfiets van Peter.

Peter had al een bergfiets maar deze Bianchi is al enkele jaren geleden geannexeerd door zoon Ruben.
De Canyon is volledig van carbon en is Shimano Ultegra afgemonteerd; voorzien van een Ritchey voorbrug en een zadel van Spezialized (Toupe). Wielen van Mavic, Ksyrium Elite. De triple van Timen beviel Peter zo goed in België dat de Canyon ook afgemonteerd is met een triple (53/39/30). Lang leve het gemak!
De Canyon is een Duitse fiets en niet zo elegant gestileerd als zijn Italiaanse broertje Colnago. Maar hij is dikbuikig en super stijf en weegt maar 7 kilo.
Dus nu geen Gianni of Alessandro erbij maar een Heinz of Adolf. Dass ist ja eine tolle Sache......

Houd een AD6´er uit de wind

In plaats van een training doet het team mee aan de actie t.b.v. de Alpe d´HuZes actie van Brenda Daanen. Brenda schrijft:

Zeer geslaagde actie 'Houd op- tandem-fietsende KWF-er uit de wind'! 12 mensen waaronder 2 stoere dochters van Barmond Houtman hebben de 25 km route inclusief koffiestop bij de Ossenstal, gefietst. En 8 bikkels de 60 km route. Ondanks dat het best fris was, en de onvermijdelijke lekke band, was het heel gezellig! Iedereen heel erg bedankt en met name Tapperij Teun in Wapenveld voor verzorging van de innerlijke mens!! BEDANKT!!!

Vrouwen

Een jaar of 15 geleden was een vrouw op een racefiets net zo zeldzaam als een echt aansprekende politicus anno 2013. En als je er dan eens 1 tegenkwam dan meestal in de schaduw puffend achter de rug van manlief. Zo ze al niet geduwd werd door deze of gene mannenhand. Tegenwoordig zijn ze overal, die flapperende paardenstaarten en beppende theekransjes op sportieve wielen. Maar pas op mannen: ze kunnen fietsen! Als je niet vreselijk uitkijkt wordt je er - zeker bergop - ook nog zonder enige genade van afgereden. Vrouwen in het peloton........

Teamgenote Brenda was benieuwd hoeveel vrouwen er deelgenomen hebben aan de zware toer Luik - Bastenaken - Luik van 20 april jl. en heeft hierover de organisatie benaderd. Dat valt dan weer tegen: slechts zo'n 300 vrouwen van de 6000+ deelnemers hebben deelgenomen, dat is slechts 5,2%. Slechts 35 vrouwen, waaronder teamgenote Marieke, reden de volledige tocht.  Dat lage percentage gaat ook op voor de vrouwen die meerijden bij de TC Heerde. Maar een paar en geen enkele in de snellere groepen. Toen echter in 2009 een AD6 vrouw van het toenmalige Team Bijsterbosch meereed met de TC A-ploeg kwam ze vrij probleemloos mee, alhoewel het tempo op 34 km/pu gemiddeld lag (nou was ze ook wel een topper). Ik maak me sterk dat bij goede doelen evenementen zoals AD6 en de Mont Ventoux het percentage deelnemende vrouwen veel hoger is dan 5%. Waarschijnlijk is het sociaal aspect een "trigger" en vervolgens de insteek voor vele vrouwen om het racefietsen op te pakken. Veel vrouwen die ik ken zijn als gevolg van deze evenementen begonnen met racefietsen en velen uit Heerde en omstreken die daaraan deelgenomen hebben zijn gepassioneerd blijven fietsen. Dat is ronduit prachtig. Maar blijkbaar is de stap naar de zware recreatiekoersen - zoals LBL en de lange Limburg koersen - nog iets te ver. Die mentaal sportieve barrière is in de breedte nog niet voldoende doorbroken.

Dat is jammer want ik denk namelijk dat stevig racefietsen in principe helemaal geen mannensport meer is. Vrouwen komen uitstekend uit de verf, met name als er op "ritme" gereden moet worden, zoals in de bergen. Op de gemiddelde hellingen ben ik al blij als ik het bij kan houden. Op pure kracht, als het explosief stijl is (zoals de Keutenberg in Limburg en de Redoute in België), is het denk ik iets minder gesteld met de "gemiddelde" vrouw in verhouding met haar "gemiddelde" mannelijke collega. 
Er wordt ook beweerd dat vrouwen minder competitief ingesteld zijn dan mannen. Nou....... die stoppen we onmiddellijk in de prullenbak! Bekend is dat Marianne Vos onlangs, toen ze eens (sporadisch) een koers verloor, een zinken emmer vakkundig en volledig  in elkaar getrapt heeft. En wat betreft het mentale aspect zijn vrouwen zeker niet de mindere van mannen. Ik weet wel, dit is heel generaliserend, niet wetenschappelijk onderbouwd en op basis van een beperkt aantal persoonlijke indrukken. En het is natuurlijk zo dat de vrouwen die in ons peloton rijden nou niet echt te vergelijken zijn met de gemiddelde racefietsster. Maar desalniettemin........
Iedere renner heeft sterke en zwakke kanten. De ene rijdt super hard op het vlakke en de ander heeft zijn sterke kant meer bij een vlijmsterke sprint liggen. Het is opvallend dat de fietsende vrouwen die ik ken vrijwel allemaal goed tot zeer goed kunnen klimmen. Dat kan bijna geen toeval zijn. Een plausibele reden voor dit natuurverschijnsel kan ik echter niet bedenken.

Met de vergrote deelname van vrouwen heeft ook de "Fashion" haar intrede gedaan. Alhoewel de huidige man (ik denk even aan schoonzoon Timen) daar ook niet ongevoelig voor is. De couture van de kleding en het uiterlijk van de fiets was 15 jaar geleden van totaal ondergeschikt belang. Het ging in die tijd volledig om techniek en functionaliteit en schoonheid speelde geen rol van betekenis. Nu kan een fiets zelfs "lelijk" zijn en zijn mode en modieus niet te negeren begrippen geworden in de wielersport. Een modieus aspect is ook dat enkele fietsfabrikanten specifieke vrouwenfietsen ontwikkeld hebben. Daar kan ik met de pet niet bij. Je kiest toch een frame dat bij je lichaamsmaten past. Of je nu vrouw of man bent dat maakt dan toch niets uit.

Dus: kom op vrouwen: de fiets op! Of het nu een vrouwen of mannen fiets is! En ook graag bij de zware koersen!

Sponsortocht Brenda

Op donderdag 6 juni 2013 beklimt teamgenote Brenda op een tandem samen met een mede fietsster de Alpe d’Huez tijdens de sportieve inzamelingsactie Alpe d’HuZes. De fietsster achterop de tandem strijdt tegen kanker.

Op zaterdag 27 april wordt er 's ochtends bij Tapperij Teun te Wapenveld een fiets sponsortocht georganiseerd ten behoeve van hen die strijden tegen kanker.

Deze toertocht staat synoniem voor de strijd van kankerpatiënten tegen kanker. Mensen die vechten tegen kanker moeten weliswaar deze strijd zelf voeren. Zij behoren echter ook maximaal ondersteund te worden door de medici, de wetenschap en de medemens. Zo veel als mogelijk uit de wind te worden gehouden…..

De ochtend van de 27e april willen we graag dat onze teamleden Brenda en Wouter uit de wind worden gehouden.

Wij zijn, na enkele jaren ervaring, er van overtuigd dat afzien voor een ander de grootst mogelijke voldoening oplevert!

Brenda schrijft:

"Wie van m'n friends gaat mij zaterdag uit de wind houden?

Ik ga met Anja (stand-in voor Diana) op de tandem 25 km fietsen maar je kunt ook voor de 60 km kiezen dan mag je proberen Wouter uit de wind te houden.........

Bij aanvang is er koffie met cake en na afloop een broodje. Drinken is voor eigen kosten. Startgeld is 10,- dit komt geheel t.g.v. mijn actie voor 2-climb-2-raise op 6 juni voor AD6.

Start:  zaterdag 27 april vanaf 9 uur bij Tapperij Teun in Wapenveld. Wie-O-Wie gaat er gezellig mee???"

Mooie historische foto

Luik - Bastenaken - Luik

Wallonië, de Belgische Ardennen, is een land met grote contrasten. Enerzijds is het land voorzien van een wonderschone natuur. Met vreselijk veel kleuren en vormen. Niets staat stil en zelfs wat plat lijkt, blijkt in de praktijk 'vals plat' te zijn. Deze ongeëvenaarde schoonheid staat anderzijds in schril contrast met wat de mensen er van gemaakt hebben. De steden en dan met name Luik lijken verstild te zijn geraakt in het stoomlocomotief tijdperk. Het is net alsof die grote dampende locomotieven nog steeds hun grauwe wolken roet over de gebouwen heen storten, waardoor complete woonkernen volkomen vergrijst zijn en een diep armoedige indruk maken. Dat geldt ook voor de kwaliteit van de wegen, dat is dan weer ons primaire belang, die allerbelabberdst is en de constante aandacht van ons arme fietsers nodig hebben. Dit prachtige land verdient zo veel beter!
In deze scenery vond onze tocht plaats. Even voelen hoe de prof collega's Philippe Gilbert en Alejandro Valverde zich moeten voelen op de topper van de oudste klassieker: La Redoute. Voor 9 onder ons de 160 km en voor 2 kameraden maar liefst 270 kilometers. Was het leuk?

Laten we beginnen met wat niet leuk was. Absoluut niet leuk was dat teamgenoot René de dag voor de rit ziek werd en hij veroordeeld werd tot het opbouwen van een innige en frequente relatie met het closet. En daardoor de rit helaas niet kon meemaken. Een niet ingewijde zou kunnen denken: 'ach ja, wat doet her er toe. Het is maar hobby'. Een ingewijde weet dat Rene maanden bezig was met met name deze rit, ettelijke kilometers getraind heeft in kou, wind en regen om in de LBL modus te komen. En dan........ René verdient de pechprijs van de week, wellicht wel van het jaar (alhoewel Bert alle mogelijke moeite heeft gedaan deze prijs naar zich toe te trekken met een fiets die zich niet naar behoren, zelfs levensgevaarlijk, gedraagt boven de 60 kilometer per uur).

LBL is niet vergelijkbaar met de Amstel Gold race of welke andere klassieker dan ook. De AGR heuvels kun je nog op kracht beklimmen; de cols van de LBL zijn al echte cols waarop de echte "ritme klimmers", zoals o.a. Brenda en Barmond, komen bovendrijven.
Meer dan leuk was dat 2 teamgenoten Marieke en Wouter de 270 km met goed gevolg afgelegd hebben. Ons hele peloton weet dat deze afstand niet alleen een fysiek, sportieve inspanning vereist maar ook een mentale investering van formaat. Dat doe je niet zo maar. Daar heb je ook een zekere mate van oer koppig doorzettingsvermogen voor nodig. Klasse! Respect en een diepe buiging voor beiden.
Ook de prestatie van de negen teamleden die 160 kilometer afgelegd hebben verdient een applaus.

Natuurlijk is het zo dat indien je een teamprestatie wilt belichten, je de prestatie van een individueel teamlid juist niet moet benadrukken. Ik wil echter een uitzondering maken voor teamlid Henk. Henk is 66 jaar, beresterk en in staat een groot percentage van sportief wielrennend Nederland volledig in de poep te rijden. Zaterdag bleek dat hij in de loop van de toer niet verzwakte maar steeds beter ging rijden en op de laatste klim met de besten boven kwam. Willen die andere Nederlanders van + 65 jaar die dit kunnen even gaan staan......... Ik zie niemand? Wie?

Ten slotte: Wouter/Brenda bedankt voor de perfecte organisatie van de dag. Wat mij betreft volgend jaar weer.

Ja, het was dus meer dan leuk! Genieten, man!
Op naar de Nederlandse tegenhanger: de 250 km van Limburgs Mooiste!

Polderen

Mariska de routebouwster

Polderen is de naam die gegeven wordt aan het Nederlandse consensusmodel waarin werkgevers, vakbonden en overheid met elkaar aan tafel gaan zitten om te onderhandelen over arbeidsvoorwaarden en lonen. Het is een systeem waarin werkgevers, werknemers en overheid ‘harmonieus’ met elkaar overleggen om zo conflicten vóór te zijn. Polderen heeft echter ook een heel andere betekenis. Namelijk: langs het water rijden, tegen de wind in stoempen, een brug in de verte zien die maar niet dichterbij wenst te komen. Van verre einders en natte wegen. In deze betekenis helemaal niet zo harmonieus dus. In deze betekenis heeft polderen meer weg van polariseren: wij tegen de elementen. Strijd.

Het werd een rondje polder (via Elburg, Ketelbrug (beetje Russische roulette is best leuk!), Nagele, Kampen, Zwolle, Hattem, Heerde. De route was 106 km. Rekening houdend met de lange tochten die er de afgelopen tijd zijn gemaakt en Luik - Bastenaken - Luik die op de loer ligt, was dat ook voldoende. Tenslotte is dit de week van de afbouw en de rust voor het Belgische spektakel losbarst. 

Maar voorlopig nog even geen rust. Er mocht eerst vandaag nog even stevig tegen de wind in getrapt worden. Net voordat het begon te regenen bereikten we de koffiestop  in Kampen (let wel: koffiestop en niet coffeeshop, lezer), zodat we het de hele weg zo goed als droog gehouden hebben. Volgens routebouwster Mariska was dit, op basis van een unieke link met de bovenwereld, speciaal door haar zo geregeld. Waarvoor hemelse dank. 
In Kampen is er door het team weer schaamteloos naar binnen gewerkt. Slagroom, kroketten, uitsmijters, mosterd, mayonaise. BAH, het kon niet op! Hier werden binnen een half uur alle sport en dieet doelstellingen van de afgelopen maanden bruut verkwanselt! Alle harmonieuze lijnen weer teniet gedaan! En dat alles zonder ook maar enige vorm van schaamte. Hoe moet dit team er wel niet uitzien straks, als iedere deelnemer boven de zestig jaar is. Dat past echt niet meer op 1 foto. Er moeten dan maar een aantal panorama foto's gemaakt worden om het hele obesitasteam er op te krijgen!

De aandachtige lezer snapt het: het was weer als vanouds. En zo rolden we weer, met de wind in de rug, richting Heerde. Op weg naar nieuwe avonturen........