Het meest beroerde moment van de weg naar 9 juni 2011 en op 9 juni zelf is het moment waarop je jezelf gaat tegenkomen.
Dat gaat, net zoals in 2010, bij ieder van ons één en waarschijnlijk meerdere keren gebeuren. Ergens tijdens die maandenlange weg naar de top komen de momenten dat je het niet meer leuk vindt. Zoals tijdens de eerste buitentraining op 12 februari toen je door en door nat en steenkoud over de Zuidweg terug naar Heerde fietste. Of misschien wel op de Kanaaldijk op 19 februari toen een paar onverlaten het tempo plotseling opschroefden. Een klachtenbureau zou een paar uren werk hebben gehad om al onze klachten te noteren en uit te werken. Je ziet het niet meer zitten en denkt dat je fysiek en mentaal op, misschien zelfs over, de grens functioneert. Dat moment, die vertwijfeling zal zich straks nog veel indringender gaan aandienen en alles in je lijf zal dan aangeven dat dit niet gezond is en dat dit ook nergens goed en nergens voor nodig is. Waarom zou jij het zo koud moeten hebben? Waarom zou jij moeten lijden? Voor je het weet ga je ook medelijden met jezelf krijgen. Deze confrontatie zul je wellicht herkennen uit eerdere momenten in je leven, ik in ieder geval wel. Alles in je zegt dat je moet stoppen omdat dit niet leuk meer is: weg met die pijn!! Ergens op de Veluwe, in de heuvels van Limburg of in de bergen van Frankrijk zal dit gebeuren. Bij allen; ik denk niemand uitgezonderd. De volgende stap in dit proces is dat je gaat nadenken over de keus om wel of niet te stoppen. Je weet dat wanneer je kiest voor stoppen de narigheid snel over zal zijn. Je beschikt dan ook over de luxe om op ieder moment te kunnen kiezen.
Wellicht is dan het moment aangebroken om te denken aan de mensen die strijden tegen kanker. Ons afzien staat in geen verhouding met de strijd die deze mensen dagelijks moeten voeren. Er is nog een essentieel verschil: zij hebben niets te kiezen.
Bij hen ontbreekt iedere keus……….
Let wel: dit is geen pleidooi voor maar blind en ongezond doorgaan. Als er echt medische redenen zijn om te stoppen moet je dat beslist doen. Niemand koopt natuurlijk iets voor ongelukken. Dit is wel een pleidooi voor het uiterste.
Geen keus.......
