Limburgs Mooiste

Het doel was om 245 kilometer af te leggen in het Limburgse. Dat is niet gelukt. Een deel van het team is - en route - geswitcht naar de 175 km route en heeft deze uitgereden en een ander deel van het team heeft de 245 kilometer route bij 200 kilometer afgebroken. Is dit erg? 
Nee, natuurlijk niet. 
Het was een uiterst gezellig en ontspannen weekend. Gastrijdster Cora en gastrijder Gert Jan sloten, sportief en sociaal, naadloos aan bij de groep. De route door Limburg, Duitsland en België was van een ongeëvenaarde schoonheid. De organisatie van zowel de tocht als van het weekend zelf (veel dank en hulde voor Herman!) was perfect. Geen valpartijen. Het vrijdagavond diner in Vijlen was in orde. De bediening in de shoarma tent in Vaals was internationaal georiënteerd (Afghaans - Duits - Nederlands). Iedereen heeft echt vreselijk zijn of haar best gedaan. Bovendien was het zaterdag - onverwacht - zo goed als droog. Wat wil je nog meer?

Ja, droog maar ook koud! Ik hoor bij de categorie racefietsers die daar veel moeite mee heeft. Uiteraard vooral in de eerste periode van de vroege ochtend. Dit ondanks het gegeven dat ik voldoende aandacht besteed aan kleding, zit ik de eerste uren verkild en fysiek harkend op de fiets. Hier dreigt een zekere haat-liefde verhouding met fietsen te ontstaan. Gelukkig weet ik dat dat in de loop van de dag over gaat.
De route zelf kenmerkte zich door draaien en keren en veel smalle, "holle" weggetjes, met soms belabberd wegdek. Het dwingt je om constant alert te zijn, zeker ook omdat het op sommige gedeeltes van de route behoorlijk file rijden was. Daardoor is het ook een tocht met een geheel eigen karakter en onvergelijkbaar met andere toertochten. Wat mij betreft de mooiste.
De pechprijzen van het weekend gaan naar Ruben en Herman. Ruben omdat hij op vrijdagavond ettelijke kilometers moest omrijden met de auto als gevolg van acute vergeetachtigheid en vervolgens op zaterdag tijdens een afdaling een afslag miste en vervolgens kilometers moest omrijden, inclusief een stevige klim, om de route weer te kunnen vervolgen. Moet je maar niet voorop gaan rijden. Herman verdient de pechprijs omdat hij twee lekke banden kreeg. Peter kon de pechprijs ontlopen omdat hij nog net een plotseling achteruit rijdende auto op de weg tijdens een afdaling miste. Het kostte hem slechts een binnen en een buitenband. De zwarte streep op de weg is nog jaren zichtbaar in Epen.

In Holset waren we zondag, op weg naar huis, getuige van een processie. Inclusief Schutterij en een prachtig zingend koor. Voor ons Noordelingen een volledig andere cultuur dan we gewend zijn. Indrukwekkend. Op de foto zie je nog de richting pijlen van Limburgs Mooiste.

Ter afsluiting toch nog even een kritische noot. Eind augustus moeten, beter gezegd mogen, zes teamleden  een vergelijkbaar dagelijkse inspanning leveren tijdens de TransAlp. Maar dan wel zes dagen achter elkaar! Dan is er onderweg geen sprake van route inkorten of afbreken. Een training kan tenslotte volkomen bevredigend en uiterst prettig en weldadig zijn maar in relatie tot het einddoel prut zijn.Voor mij betekent dat: trainingstandje erbij en ietsje gewicht eraf (so de knikker!). En als dat niet voldoende is, dan moet ik maar eens vragen aan WIEBE IDSINGA hoe je gewoon een rit afmaakt...........

* Naschrift: er is inderdaad geen verschil tussen een zalmforel en forel. Het zijn beiden forellen alleen de forellen met roze vlees worden gevoederd met caroteenrijk voedsel (waardoor het rozige vlees ontstaat) en worden zalmforel genoemd. Maar dat is een volkomen onzinnige naamgeving.

Van een oude man en zijn wens om de Elfstedentocht uit te rijden......

Wiebe Idsinga heeft 2e pinksterdag 2013 de Elfstedentocht in 17,5 uur volbracht. Een oude man, gekromd, in kleding van een fietstoerclub en met helm.
Als je, als ingewijde, zijn houding op de fiets op de foto hiernaast ziet, denk je: dit is géén comfortabele houding, een veel te lage zit, hier moet hij doodmoe van worden en pijn in zijn knieën krijgen! Maar wat maakt het uit: Wiebe komt uit de tijd waarin het nog allemaal niet zo wetenschappelijk verantwoord en gepolijst snel moest zijn. Het allemaal wat langzamer ging........

In 2012 heeft Wiebe de 240 km van de Elfstedentocht niet volbracht vanwege tijdgebrek en is opgepikt door de bezemwagen. Ondanks dat hij de rit niet volledig mocht uitrijden, kreeg hij toch van de organisatie, bij uitzondering, een medaille (hoe groot kun je zijn als organisatie!). Toen Wiebe Idsinga op weg wilde naar huis, kreeg hij het aanbod dat die bezemwagen hem wel thuis zou brengen. ‘Dat hie net hoegd’, zo zei hij met dat typerende, afgewend gezicht want ‘Der wachtet thús gjinien op my.’ 

Daar val je toch even door stil. Ontroerend! Wat een bijzondere man. Een man die van geen ophouden weet. Een diepe en respectvolle buiging. Wat een geweldige sport die dergelijke mensen voortbrengt....... Wellicht kunnen wij nog even aan hem denken tijdens onze eigen 250 kilometer van Limburgs Mooiste van aanstaande zaterdag..........

Hieronder de indrukwekkende - bekroonde - rapportage van het laatste gedeelte van zijn tocht in 2012.
WIEBE IDSINGA ............... zijn naam worde met hoofdletters geschreven.................

Met blijdschap geven wij kennis........

Met blijdschap geven wij kennis van de geboorte van de nieuwe TREK Madone 2.1 van  teamgenoot Bert. Voor Bert geen slingerende en vibrerende Chinese bike meer maar nu een stabiele en gedegen TREK.

De TREK is afgemonteerd met triple Shimano (11-28) en voorzien van een sloping bovenbuis. Hij beschikt over aerodynamische vormen en een stijlvolle kleurstelling. Ook zijn er veel Bontrager onderdelen verwerkt in de fiets. Wel weer zo'n supergrote, esthetisch onverantwoorde, de geometrie enigszins verpestende zadeltas onder het zadel. Maar ja, als dat alles is.

Echter, verreweg het belangrijkste is dat Bert vanaf nu vibratievrij en daardoor zorgeloos door het sportieve leven kan rijden. Pas voortaan op bij de +60k afdalingen teamgenoten!

Van onze speciale verslaggeefster

Vanochtend bizar rondje gefietst, onderaan Knobbel aangehouden door een man. Aan andere kant van weg lag fietser in struiken. 112 gebeld en nadat hij met ambulance was afgevoerd mochten wij aansluiten bij de Elite-afdeling van Team StelVio Heerde. Dan mag je van geluk spreken want deze mannen kom je heel sporadisch tegen vanwege het aantal trainingskilometers, en die liegen er niet om!! Maar we konden goed in hun wiel blijven en mochten de rit afsluiten met een drankje in het nederige stulpje van 1 van deze helden.

Kortom bedankt Timen/Peter Bouman Herman Herbrink Peter Mast, het was weer gezellig!  

Viel mee

Het zag er somber uit voor deze zaterdagmorgen. De weerberichten waarschuwden enkele dagen geleden nog voor een waterballet voor zaterdagmorgen. Het viel mee. Wel koud maar, afgezien van wat verdwaalde spatjes, droog. Een rondje van 80 kilometer, bestaande uit duurtempo met wat intensieve, soms venijnige, intervallen. Viel het mee.....?

Brenda kwam uit de warme en idyllische Spaanse heuvels terug in ons koude kikkerlandje. Valt die enorme omschakeling dan wel mee?
Bert reed vandaag voor de eerste keer op zijn nieuwe, prachtige TREK. Zijn "maiden rit"! Hoe bevalt dat?
Mariska reed vandaag voor de eerste keer een lange afstand na een periode intensief Sportvasten. Afgevallen tot op de graat maar valt de vertaling van deze fysieke ingreep naar het sportieve aspect ook mee?
Wouter had afgelopen week gespeeld met een vrachtwagen van 475 pk in de Duitse heuvels. Als je het dan op zaterdagmorgen moet doen met minder dan 1 pk - hoewel in zijn geval 1,5 pk full power - valt het dan wel mee?
René beschikt over minstens zo veel power maar de "schil" om die power heen is ietwat gewichtiger. René is overigens ernstig toe aan een nieuwe Canyon Ultimate CF SLX. Met nog iets minder gewicht en een nieuwe Canyon valt het sportieve gat met Wouter zo mee!
Peter was een tijdje ziek geweest. Natuurlijk was hij ook de weg kwijt (leeftijd?) en bovendien merkte hij al bij Garderen dat zijn achterband een langzame leegloper was. Door er niets over te zeggen (binnenvetter?) en machtig te hopen, kon hij net nog Heerde bereiken zonder een ellendige bandenwissel!

Kortom: de aandachtige lezer heeft het begrepen. Het viel zo mee..... voor ieder van ons zessen. Het was heerlijk. Lekker gefietst en mooi pech voor diegenen die vandaag veroordeeld waren tot het verrichten van andere nuttige respectievelijk zinloze bezigheden. Lekker puh!!

Teckelenburg Rundfahrt 2013

Jaarlijks, op de zaterdag na Hemelvaart, organiseert de FTC CC75 in Ibbenbühren de Tecklenburg Rundfahrt. Deze prachtige maar loodzware toertocht voert de deelnemers door het mooie Teutoburgerwald met beklimmingen tot maar liefst 25%! Dit jaar is de tocht voor de 26e keer verreden. Net zoals in 2012 hebben de leden van Team StelVio Heerde in 2013 mee gedaan. 

Het team werd in deze versie zelfs versterkt met oud AD6 en Ventoux lid; onze veteraan Arnold! Gert Jan en Peter moesten zich echter afmelden in verband met ziekte en Brenda was enkele dagen voor de tocht reeds gevlucht naar het warme Girona (Espagne) om daar wielrenster Marijn de Vries een aantal malen de berg op te duwen. Lotto heeft haar reeds gecontracteerd. Marijn kan naar huis (gelukkig kan ze goed schrijven).

Het ging niet vanzelf. In het laatste deel van de tocht werd het team geconfronteerd met ijskoude regen buien. Desalniettemin werd de tocht uitgereden in goede sfeer! 

"Ik" of "Wij"

Via de sociale media reageren mensen vol lof op de toespraak van generaal b.d. Van Uhm. Hij hield op de Dam in Amsterdam bij de Dodenherdenking een indrukwekkende toespraak waarin hij refereerde aan zijn vader, die in de Tweede Wereldoorlog heeft gevochten, en zijn zoon die in Afghanistan is gesneuveld. Niet alleen de inhoud van zijn boodschap maar ook de waardigheid waarmee hij dit enorme verlies draagt, roept groot respect op.

Van Uhm nam afstand van het ego denken in onze maatschappij en pleitte voor meer saamhorigheid en solidariteit. Voor een samenleving waarin we elkaar meer "ten dienste staan".

Hij zei het volgende:

"Wie dient, denkt niet alleen in ‘ik’.

Wie dient, denkt niet alleen in ‘zij’. Wie dient, denkt ook in ‘wij’.

Daar begint de overwinning op het onrecht.

Want vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid, een betere wereld, die maak je samen". 

De positieve weerklank die Van Uhm m.i. terecht kreeg voor zijn toespraak is geweldig. Ik vraag me dan vervolgens wel af hoe wij positivo's de inhoud van zijn woorden dan vertalen naar eigen leven. En ik dan? Want dat "wij denken" moet je praktisch kunnen vertalen naar alle segmenten van je leven. Ook naar het sportieve segment. Hoe doen wij het dan in ons pelotonnetje? Rijden wij, om als eerste op de top te komen of rijden we ook eens een keer solidair mee met degene die het die dag even wat moeilijker heeft. Accepteren wij zorgplicht voor elkaar? Laten wij het "wij" toe? Of gaan we volop voor het "ikke"?

Hier past wel enige nuancering. Als Fabian Cancellara de Ronde van Vlaanderen dreigt te winnen mag je niet verwachten dat hij in de finale een teamgenoot even een solidair zetje bergop geeft. Natuurlijk niet. Hij verwacht eerder het tegenovergestelde want hij moet winnen en niemand anders. Dit ter meerdere glorie van hemzelf (en natuurlijk ook nog ten dienste van zijn centenbak). En niemand zal hem dat streven kwalijk nemen. Dat is nu eenmaal de nature of the game. Egoïsme mag; moet zelfs in de topsport. Winnen is ook niet vies.
Diezelfde competitiedrift zit ook in ons pelotonnetje - vergis je niet - met dat verschil dat wij niet hoeven te winnen. Wij hebben de keus.

Het is machtig interessant om te zien hoe wij met deze keus omgaan! "Ik" of  "wij"......

Zou ik bijna bovenop de Redoute nog wel weten wie Van Uhm is? 

Vierhouten

Vierhouten (711 inwoners) is een centraal gelegen plaatsje op de Veluwe en zeer bekend bij wielerfanaten. Het pittoreske dorpje is gezegend met de vier ‘houten’, zoals de vier bossen rondom Vierhouten genoemd worden. Vandaar de naam.

Hotel de Vosseberg bestaat sinds 1931 en is gelegen in het centrum van het plaatsje. Deze uitspanning wordt frequent bezocht door racefietsers en ATB'ers. De open haard is welkom op de koude lentedagen - die dit jaar overigens meer op winterdagen leken - en in de warme zomermaanden wordt er koffie en een variatie aan vettigheid buiten op het grote terras geserveerd. Ik kom er al vele, vele jaren en met plezier. Het is daar knus en altijd onweerstaanbaar uitnodigend en warm, althans dat vind ik, zodat je er eigenlijk nooit zo maar voorbij rijdt. Niet dat het uitzicht daar nou zo mooi is. Nee helemaal niet, ik ken in dat opzicht veel aansprekender terrassen, zoals  in het onvolprezen Limburgse Mechelen en de eclatante schoonheid van het terras op de Camerig met uitzicht op het Geuldal. Maar die missen toch dat kneuterige van die paar vierkante meters in Vierhouten.
Het plaatsje ligt als het ware in een kom. Alle wegen naar het centrum lopen ook naar beneden. Ik heb jaren geleden eens op een tropische dag op het terras gezeten, toen er een geweldig onweer losbarstte boven de Veluwe, gevolgd door een immense regenbui. Binnen 10 minuten waren de straten ziedende rivieren geworden, die het centrum veranderden in een natuurbad. In die zin is Vierhouten een beetje het putje van de Veluwe.
Vierhouten; een sporthistorische plaats. Ik zou er niet willen wonen. Anderen graag. Op internet vond ik onderstaand gedicht van een echte (onbekende) 'Vierhouter': 

Er is in het Geldersche-Veluwsche land
Een plekje, zoo wonderlijk schoon!
Het ligt in de heide, bij bosch en bij zand
Daar leef ik, daar blijf ik ter woon.
Daar zingt er de wind in de bosschen zoo fijn;
De lucht is vol geuren en kracht.
Daar ruischt bij de boekweit
het koren zoo rein
En bloeit er de hei in haar pracht.
Er is in het Geldersche-Veluwsche zand
Een plekje, zoo wonderlijk schoon:
Vierhouten, Vierhouten zoo heet dat land;
Bezoek het, of blijf er te woon! 

(onbekende Vierhoutense dichter)

Hongerklop

Lekker weer. Eindelijk........ Eindelijk na een inkoude periode temperaturen die doen denken aan lente. De fiets gepakt, de korte fietsbroek aan en met een maat op weg om een uitgebreid rondje Vierhouten te rijden. Het gaat prima en zonder veel moeite. Na  de stop in Vierhouten gaat het plotseling wat minder. De zon verdwijnt en ik krijg het koud. Bovendien staat er een onverwacht stevige Noord/Oosten wind tegen, die het na de heuvels in het open veld nog wat kouder maakt. Beter toch maar niet een korte fietsbroek aangedaan. Vlak voor Epe sluipt een weeïg gevoel naar binnen. Na Epe voel ik me slap en misselijk en ik kom nauwelijks nog vooruit. Plotseling realiseer ik het me: een echte hongerklop.

Hongerklop is een wielerterm voor de gevolgen van een plotseling glycogeentekort. Je ontmoet dan de man met de hamer en je staat geparkeerd. Sporters voorkomen een hongerklop door tijdens de prestatie tijdig koolhydraten aan te vullen met behulp van energiedranken, mueslirepen of granenbiscuit om door het innemen van deze koolhydraatrijke voeding de glycogeenvoorraad te vergroten. Om de hongerklop te voorkomen moet je zorgen voor een grote startvoorraad koolhydraten en deze op peil houden. Dit kun je al voor een evenement doen, door al een paar dagen voor de ‘grote tocht’ een grote voorraad aan te maken. Het lichaam slaat de koolhydraten dan op in de lever. Hiervoor is een voeding nodig met koolhydraatrijke voedingsmiddelen zoals brood en andere graanproducten, rijst, pasta’s als macaroni en spaghetti en peulvruchten. Ook is het gewenst zoveel mogelijk halfvolle en magere producten te gebruiken. Hierdoor wordt het energiepercentage van het vet zo laag mogelijk gehouden ten opzichte van de hoeveelheid koolhydraten in de voeding. 

Had ik natuurlijk allemaal niet gedaan. Ook slecht geluisterd naar de signalen van mijn lichaam. Ik nam pas een reep, die ik gelukkig bij me had, toen het eigenlijk al te laat was. Dit kost me een paar dagen slappe knieën en op zijn minst twee herstelrondjes!