De stichting Alpe d'HuZes stelt zich tot doel dat over tien jaar niemand meer aan kanker mag overlijden.
Dat is een absurd idee. Een weliswaar sympathiek maar onrealistisch en onmogelijk doel.
Maar is elk achteraf geniaal idee niet altijd onrealistisch in de ogen van velen geweest? Mensen die vertelden dat ze zouden gaan vliegen zijn voor gek verklaard. De maan zou nooit door een mens betreden worden en Columbus zou met zijn schepen van de wereld afkukelen in plaats van in 1492 een werelddeel ontdekken. Dat onmogelijke doelen bereikt worden komt blijkbaar doordat mensen, organisaties of bewegingen bereid zijn met passie te geloven in het onmogelijke en in staat zijn daar vervolgens vasthoudend naar te handelen.
De stichting Ape d'HuZes gelooft in het onmogelijke en handelt daarna.
Hoe staat het dan met onszelf? Ook wij als deelnemers geloven in het onmogelijke. Onze Henk is 63 jaar en gaat in 2011 voor het tweede achtereenvolgende jaar weer een aantal keren die berg op: volkomen gestoord! Jose weet waar ze aan begint maar gaat voor het derde achtereenvolgende jaar met al haar twijfel die ellendige strijd aan en reken maar dat het haar moeite kost! Super maf die Jose. Conny is in 2010 er 3 keer opgeklommen. Dat was te weinig voor haar; het moet zwaarder in 2011. Niet goed wijs! Ik ben in 2010 regelmatig voor gek versleten en ik heb mezelf op 3 juni 2010 in die ellendige ochtendkou afgevraagd of ze geen gelijk hadden. Sommigen onder ons willen op 9 juni 2011 6 x de Alpe D'Huez beklimmen. Of het nu wel of niet lukt: dat is volkomen krankjorum en absurd. Kortom: 19 gestoorden!
Toch doen we het. Onder andere omdat het synoniem staat voor de strijd van de kankerpatiënt tegen kanker (het verschil is overigens dat onze pijn na de finish op 9 juni snel verdwenen is en dat geldt niet voor kankerpatiënten). En let op: het gaat ons nog lukken ook! Op basis van een onrealistisch maar toch uiteindelijk succesvol idee.
Het succes van de Alpe d'HuZes ligt opgesloten in een op zichzelf eenvoudige maar unieke formule:
- Op een sportieve, gezonde en plezierige manier (let wel: uitgezonderd 9 juni!) bezig zijn en tegelijkertijd iets doen tegen kanker.
- Samen met duizenden anderen een 'over the top' sportieve prestatie leveren.
- Ter nagedachtenis aan iemand die aan kanker is overleden. Als steun in de rug van iemand die tegen kanker vecht of omdat je het doel een warm hart toedraagt.
- Als jouw eigen manier van kankerbestrijding.
 |
| Bas Mulder |
Bovenstaande verklaart deels de enorme en nog voortdurend toenemende populariteit van deze beweging. Maar het verklaart m.i. niet alles. Bij de teams van 2010 en zeker nu ook weer in 2011 valt een geweldige inzet, passie en toewijding te constateren. In een tijdbestek waarin individualisering en materialisme zo aanwezig zijn is het vreemd dat bewegingen als AD6 zo razend populair zijn. Want binnen deze bewegingen staat nu juist niet het Ego voorop maar aspecten als solidariteit, 'samen' en 'Schouder aan Schouder'. Het lijkt wel of er in deze wereld ook andere wetten en codes aanwezig zijn. Mensen gaan in de koersweek ook anders met elkaar om, let maar op. In deze wereld zijn ook de' helden' anders. Een ander type. Niet de welbespraakte, alerte extraverte, 'snelle' types zijn hier de 'helden' c.q. intellectuele voormannen maar: een verlegen, hoewel sterke, Bas Mulder en een rustige, bescheiden man als Peter Kapitein of dat kleine jongetje in bocht 11.
Hoe kan dat? Dat kan m.i. niet alleen maar verklaard worden vanuit bovenstaande argumenten. Misschien missen we wel wat. Heeft de individualisering van de laatste decennia, dat mooie huis en die luxe auto ons te weinig opgeleverd. Hebben we meer nodig. Is de essentie van leven samenleven. Kun je als je alleen maar leeft voor jezelf of eigen kleine kring nooit gelukkig worden.
