Luik - Bastenaken - Luik

Wallonië, de Belgische Ardennen, is een land met grote contrasten. Enerzijds is het land voorzien van een wonderschone natuur. Met vreselijk veel kleuren en vormen. Niets staat stil en zelfs wat plat lijkt, blijkt in de praktijk 'vals plat' te zijn. Deze ongeëvenaarde schoonheid staat anderzijds in schril contrast met wat de mensen er van gemaakt hebben. De steden en dan met name Luik lijken verstild te zijn geraakt in het stoomlocomotief tijdperk. Het is net alsof die grote dampende locomotieven nog steeds hun grauwe wolken roet over de gebouwen heen storten, waardoor complete woonkernen volkomen vergrijst zijn en een diep armoedige indruk maken. Dat geldt ook voor de kwaliteit van de wegen, dat is dan weer ons primaire belang, die allerbelabberdst is en de constante aandacht van ons arme fietsers nodig hebben. Dit prachtige land verdient zo veel beter!
In deze scenery vond onze tocht plaats. Even voelen hoe de prof collega's Philippe Gilbert en Alejandro Valverde zich moeten voelen op de topper van de oudste klassieker: La Redoute. Voor 9 onder ons de 160 km en voor 2 kameraden maar liefst 270 kilometers. Was het leuk?

Laten we beginnen met wat niet leuk was. Absoluut niet leuk was dat teamgenoot René de dag voor de rit ziek werd en hij veroordeeld werd tot het opbouwen van een innige en frequente relatie met het closet. En daardoor de rit helaas niet kon meemaken. Een niet ingewijde zou kunnen denken: 'ach ja, wat doet her er toe. Het is maar hobby'. Een ingewijde weet dat Rene maanden bezig was met met name deze rit, ettelijke kilometers getraind heeft in kou, wind en regen om in de LBL modus te komen. En dan........ René verdient de pechprijs van de week, wellicht wel van het jaar (alhoewel Bert alle mogelijke moeite heeft gedaan deze prijs naar zich toe te trekken met een fiets die zich niet naar behoren, zelfs levensgevaarlijk, gedraagt boven de 60 kilometer per uur).

LBL is niet vergelijkbaar met de Amstel Gold race of welke andere klassieker dan ook. De AGR heuvels kun je nog op kracht beklimmen; de cols van de LBL zijn al echte cols waarop de echte "ritme klimmers", zoals o.a. Brenda en Barmond, komen bovendrijven.
Meer dan leuk was dat 2 teamgenoten Marieke en Wouter de 270 km met goed gevolg afgelegd hebben. Ons hele peloton weet dat deze afstand niet alleen een fysiek, sportieve inspanning vereist maar ook een mentale investering van formaat. Dat doe je niet zo maar. Daar heb je ook een zekere mate van oer koppig doorzettingsvermogen voor nodig. Klasse! Respect en een diepe buiging voor beiden.
Ook de prestatie van de negen teamleden die 160 kilometer afgelegd hebben verdient een applaus.

Natuurlijk is het zo dat indien je een teamprestatie wilt belichten, je de prestatie van een individueel teamlid juist niet moet benadrukken. Ik wil echter een uitzondering maken voor teamlid Henk. Henk is 66 jaar, beresterk en in staat een groot percentage van sportief wielrennend Nederland volledig in de poep te rijden. Zaterdag bleek dat hij in de loop van de toer niet verzwakte maar steeds beter ging rijden en op de laatste klim met de besten boven kwam. Willen die andere Nederlanders van + 65 jaar die dit kunnen even gaan staan......... Ik zie niemand? Wie?

Ten slotte: Wouter/Brenda bedankt voor de perfecte organisatie van de dag. Wat mij betreft volgend jaar weer.

Ja, het was dus meer dan leuk! Genieten, man!
Op naar de Nederlandse tegenhanger: de 250 km van Limburgs Mooiste!