Teamgenote Brenda was benieuwd hoeveel vrouwen er deelgenomen hebben aan de zware toer Luik - Bastenaken - Luik van 20 april jl. en heeft hierover de organisatie benaderd. Dat valt dan weer tegen: slechts zo'n 300 vrouwen van de 6000+ deelnemers hebben deelgenomen, dat is slechts 5,2%. Slechts 35 vrouwen, waaronder teamgenote Marieke, reden de volledige tocht. Dat lage percentage gaat ook op voor de vrouwen die meerijden bij de TC Heerde. Maar een paar en geen enkele in de snellere groepen. Toen echter in 2009 een AD6 vrouw van het toenmalige Team Bijsterbosch meereed met de TC A-ploeg kwam ze vrij probleemloos mee, alhoewel het tempo op 34 km/pu gemiddeld lag (nou was ze ook wel een topper). Ik maak me sterk dat bij goede doelen evenementen zoals AD6 en de Mont Ventoux het percentage deelnemende vrouwen veel hoger is dan 5%. Waarschijnlijk is het sociaal aspect een "trigger" en vervolgens de insteek voor vele vrouwen om het racefietsen op te pakken. Veel vrouwen die ik ken zijn als gevolg van deze evenementen begonnen met racefietsen en velen uit Heerde en omstreken die daaraan deelgenomen hebben zijn gepassioneerd blijven fietsen. Dat is ronduit prachtig. Maar blijkbaar is de stap naar de zware recreatiekoersen - zoals LBL en de lange Limburg koersen - nog iets te ver. Die mentaal sportieve barrière is in de breedte nog niet voldoende doorbroken.
Dat is jammer want ik denk namelijk dat stevig racefietsen in principe helemaal geen mannensport meer is. Vrouwen komen uitstekend uit de verf, met name als er op "ritme" gereden moet worden, zoals in de bergen. Op de gemiddelde hellingen ben ik al blij als ik het bij kan houden. Op pure kracht, als het explosief stijl is (zoals de Keutenberg in Limburg en de Redoute in België), is het denk ik iets minder gesteld met de "gemiddelde" vrouw in verhouding met haar "gemiddelde" mannelijke collega.
Er wordt ook beweerd dat vrouwen minder competitief ingesteld zijn dan mannen. Nou....... die stoppen we onmiddellijk in de prullenbak! Bekend is dat Marianne Vos onlangs, toen ze eens (sporadisch) een koers verloor, een zinken emmer vakkundig en volledig in elkaar getrapt heeft. En wat betreft het mentale aspect zijn vrouwen zeker niet de mindere van mannen. Ik weet wel, dit is heel generaliserend, niet wetenschappelijk onderbouwd en op basis van een beperkt aantal persoonlijke indrukken. En het is natuurlijk zo dat de vrouwen die in ons peloton rijden nou niet echt te vergelijken zijn met de gemiddelde racefietsster. Maar desalniettemin........
Iedere renner heeft sterke en zwakke kanten. De ene rijdt super hard op het vlakke en de ander heeft zijn sterke kant meer bij een vlijmsterke sprint liggen. Het is opvallend dat de fietsende vrouwen die ik ken vrijwel allemaal goed tot zeer goed kunnen klimmen. Dat kan bijna geen toeval zijn. Een plausibele reden voor dit natuurverschijnsel kan ik echter niet bedenken.
Met de vergrote deelname van vrouwen heeft ook de "Fashion" haar intrede gedaan. Alhoewel de huidige man (ik denk even aan schoonzoon Timen) daar ook niet ongevoelig voor is. De couture van de kleding en het uiterlijk van de fiets was 15 jaar geleden van totaal ondergeschikt belang. Het ging in die tijd volledig om techniek en functionaliteit en schoonheid speelde geen rol van betekenis. Nu kan een fiets zelfs "lelijk" zijn en zijn mode en modieus niet te negeren begrippen geworden in de wielersport. Een modieus aspect is ook dat enkele fietsfabrikanten specifieke vrouwenfietsen ontwikkeld hebben. Daar kan ik met de pet niet bij. Je kiest toch een frame dat bij je lichaamsmaten past. Of je nu vrouw of man bent dat maakt dan toch niets uit.
Dus: kom op vrouwen: de fiets op! Of het nu een vrouwen of mannen fiets is! En ook graag bij de zware koersen!
