Maar.......... kunnen we dat ook opbrengen tijdens een rit van 240 (!) kilometer! Tussen 15.000 anderen. Als er constant andere groepen ingehaald moeten worden? Als het team van tweetallen soepel en geconcentreerd op een lint moet gaan rijden om in te halen en zich nadien weer even soepel moet formeren als team? Als alle teamgenoten moeten beschikken over de concentratie-spanne van een grote roofvis om dit de hele dag vast te kunnen houden, ondanks optredende vermoeidheid en fysieke pijntjes? Als de wind tegenzit en er op kop gesleurd moet worden? Zijn we dan ook in staat om de goede sfeer boven water te houden of zakt dat onder water en slaat het chagrijn toe? 240 kilometer!!!!!!! Open vragen......
Nou ja: optimaal. Beter dan verwacht. Super! Allemaal gehaald. Geen klachten en dat kan ook niet......... want winnaars klagen nooit! Ook de opbouw naar ons subdoel de Elfstedentocht via o.a. Giethoorn, Posbank, Teckelenburg Rundfahrt gevolgd door herstelrondje Vierhouten, gemixt met de donderdagavond interval ritjes bleek top te zijn. Quote van Ruben: "vroeger was ik wel eens jaloers op groepen fietsers die op het eind van de dag zo dominant langs kwamen. Nu doen we het zelf". Dat zegt genoeg.
Er gaan geluiden dat de teamsfeer toch iets minder is dan vorig jaar omdat we dit jaar veel minder evenementen met elkaar georganiseerd hebben die samenbinden en daarnaast 1 september nog zo ver weg is. Weinig evenementen en 1 september is nog ver weg zijn argumenten die inhoudelijk waar zijn, maar in effect domweg gelul. Voor mij mag het, als het zo gaat, nog wel 40 jaren duren voor het 1 september is (ben ik pas 101, kom maar op!). Zoals Dick opmerkte: "kijk naar die gezichten op de foto's, en je weet genoeg". De enigste dissonant was de immense bergen lillend, vet eten die we deze dag naar binnen geslagen hebben. Als je het opstapelt kun je er een inspirerend, blubberig ATB parcours van maken. Ik deed er vrolijk aan mee maar heb er, achteraf altijd, immense spijt van. Een culinair dieptepunt voor deze Bourgondiër. Het mocht de pret niet drukken.
Dus bedankt René (een Groninger in Friesland beukend op kop!, want dan ben je sneller uit deze provincie!), Herman H. (mijn geen-eiige broer, echte diesel, "genieten, man"), Mariska (heeft een paar weken gestreden, in een sportieve put gezeten, vooral in Duitsland, en vandaag gewonnen (heb er goed op gelet, echt mooi om mee te mogen maken!)), Dick (verrassend goed, werd wel steeds stiller naarmate de koers vorderde, goh wat een eten gaat daar naar binnen!), Herman S. keek na de race scheel want 1 oog is voor de koers en 1 oog voor Mariska), Marieke (wilde alleen en voorop de eindstreep over, de ondeugd, moest even naar het team terug geschreeuwd worden maar ja, dat is wel de topsport mentaliteit. Blijf het jammer vinden dat ze niet met 15 begonnen is, is echt onmisbaar in ons team), gastrijder Erik (Bokito, oei sterk (!), veel beuken op kop, bedankt man! Moet eigenlijk mee naar de Ventoux), Wouter (wat een weekend voor hem! Hoe houdt hij dat vol? Van niet zeuren maar poetsen. Moet nu wel bekaf zijn. Pure klasse!), Barmond (veel op kop, relatief weinig energie nodig voor het fietsen ziet dan ook van alles onderweg), Brenda (snipverkouden maar gewoon present, ook vooraan, sterke vrouw!), Ruben ("topdag gehad", knap zo zonder trainen dan moet je durven, nu nog 7 kilo eraf en 3000 kilometer erbij!), Corné (reed alleen, maar ieder moet het op zijn eigen wijze doen. Wel jammer. Fietsen is zo veel meer dan fietsen alleen. Mensen zijn zo vreselijk leuk en geweldig interessant, vooral in een situatie waarin ze uitgedaagd worden en het behang eraf gaat. Een team is ook veel meer dan de optelsom van willekeurige individuen). Bert (reed niet mee door fysieke malheur maar begeleidde ons vanaf zijn smartphone met opbeurende tweets, zo ook Arnold. Bedankt Bert en Arnold!), Peter. Je gaat toch niets over jezelf schrijven? Ech wel! Als je iets over anderen beweert dan moet je toch ook wat over jezelf zeggen.
OKEE: ik kan nauwelijks slapen voor een rit als ik er vroeg uit moet. In 2010 en in 2011 in de nacht voor D Day van de Alpe d'HuZes deed ik ook nauwelijks een oog dicht. Ik zie de wekkerradio de minuten tellen. Ik hoor een koekoek in de verte en auto's brommen over de snelweg. Nog 4 uur. Als ik geluk heb slaap ik nog een paar uur. Nog 3 uur. Ik snap niet goed waarom dat is. Het is vast een vorm van spanning. Het is geen onzekerheid of faalangst. Het klinkt misschien wat arrogant maar ik weet dat als er niets geks gebeurt ik niet faal. Ik heb in het verleden geleerd dat als het niet anders kan ik beestachtig kan afzien en als het echt moet ik dat gevoel nog steeds kan en mag aanspreken. Ik bereid me vooraf ook minutieus voor, smeer broodjes en leg alle kleding etc. klaar ook om er maar voor te zorgen dat ik daarover niet ga malen. Ik kan me soms ook behoorlijk irriteren aan mijn zoon die zich uit de losse pols voorbereid. Maar in beide gevallen helpt het niet. Het hoort in mijn geval blijkbaar bij scherp worden................... een andere verklaring heb ik er niet voor. Maar het mag de pret niet drukken:
BAMM!!! "Topdag" "Friesland kleurt Oranje!" "Kijk naar die gezichten"! "Genieten, man".........
