Het komt eruit.....

De dag nadat tientallen renners in de Tour de France stukjes huid en bloed op het Noord Franse asfalt onvrijwillig achtergelaten hebben en in sommige gevallen dramatisch erger. Gigantische valpartijen waarbij diverse renners, in enkele gevallen afzichtelijk en tenenkrommend gewond raakten, maar gewoon, vanuit the War Zone, weer op de fiets stapten en soms zwaar gehavend hun weg vervolgden en na de finish keurig de pers te woord stonden. Een hard vak en wij voelen en beleven daar maar een fractie van! Respect en een diepe buiging voor dit stel mensen die geleerd hebben door de pijn te gaan. Vooral ook omdat velen van ons helaas weten hoe het is en voelt om hard op het asfalt te smakken. Vergelijk dat eens met de houding van voetballer en Prima Donna Robin van Persie! Wat een geweldig verschil in mentaliteit! Maar ook de teamleden van Team MV2 Heerde hebben vandaag eens stevig in de handen gespuugd en het zichzelf niet makkelijk gemaakt. 126 Kilometer met een gemiddelde van boven de 30 km/pu. 50 kilometer daarvan met een gemiddelde van 33,5 km/pu. Zonder concentratie en alertheid te verliezen. En na de koers, overigens ook tijdens,  elkaar netjes te woord staan. Over mentaliteit gesproken! Overigens hulde voor onze beide gastrijdsters van de VMI uit Epe!


Er is de afgelopen periode stevig getraind en merkbaar is dat dat zijn effect gehad heeft. Ik moet bekennen dat ik Wouter, die beschikt over een afschuwelijke topsnelheid, slechts kan volgen door tactisch af te wachten en op het juiste moment zijn wiel te pakken. Dit in de hoop dat zijn snelheid allengs iets gaat afnemen en dan wel graag voordat het moment komt dat ik om mijn moeder ga roepen. Zonder de anderen te kort te willen doen, is het ook zichtbaar dat het duurvermogen en de topsnelheid van Brenda de laatste periode zeer is toegenomen (hoe heet het vrouwtje van Bokito?). Kortom: we worden stomweg beter.
Enige relativering is op zijn plaats. Duurvermogen en topsnelheid ontwikkelen vormen een aardige basis maar klimvernogen trainen is een ander verhaal. Dat is een vak apart en hebben we nog nauwelijks getraind. Natuurlijk kun je dit ook op het vlakke een beetje ontwikkelen door een tandje zwaarder te gaan rijden (vooral die gelukkigen die met een compact cranckstel de Mont Ventoux gaan aanvallen doen er verstandig aan alvast te wennen aan de lagere trapfrequentie).
Maar deze, met een gouden randje, pakken ze ons niet meer af! Wat je erin stopt, komt eruit....

Verdiende rust

Wouter stempelt voor een medaille...

BAMMMMMMMMMMMMMMMM!!!!!

Team op de Stakenbergerweg wachtend op een aantal wildplassers.......