Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik het leuk vind. Tenminste meestal en op strikte voorwaarde dat ik me die dag goed voel. Ik moet er echter niet aan denken om altijd zo te rijden.......
Ik heb eens gevraagd aan een van de deelnemers hoe hij traint: 'gewoon rammen, dan wordt je vanzelf beter' en 'vooral niet op je hartslagmeter kijken, dat doe je pas thuis achter de computer'. Ze komen ook nog uit met een dergelijk simpel trainingsregime. Doordat ze snel herstellen van zware inspanningen, kunnen ze een grote hoeveelheid zware training aan. Waar ik al na 8 uren training per week moet variëren in training om niet te gaan kraken, hebben zij de grens van de belastbaarheid nog lang niet bereikt.
Een dergelijke ploeg creëert wel een haat-liefde verhouding met fietsen bij het gros van de deelnemers die niet 'vooraan' rijdt. Een aantal deelnemers verschijnt dan ook slechts 1 maal. 'Ik ben toch geen bloody masochist', hoorde ik laatst een ex-deelnemer opmerken.
Ik merk ook angst in dit peloton, zoals dat overigens in vrijwel ieder peloton bestaat. Angst om af te moeten haken. Om te mislukken; af te gaan. Als u denkt dat dit overdreven is, dan vergist u zich. Ik heb mensen somber, bij het depressieve af, zien worden doordat ze er steeds afgereden werden. Of boos worden omdat ze continu tot het elastiek veroordeeld waren. Wanhopen. Zelfs enkelen zien huilen omdat ze moesten afhaken en dan ging het echt niet om wedstrijden maar om doodnormale toertochten. Er is ook een categorie fietsers die wel wil scoren maar niet wil lijden om tot scoren te komen. Dat zijn meestal de vileine klagers.
Ik ken ook een categorie racefietsers die zich van dit alles geen bal aantrekt. Gewoon hun eigen race rijden. Ga je te hard? OK,........ succes! De 'sportrelativeerders' in optima forma. Alhoewel je je machtig kunt vergissen. Ik heb wel eens een 'relativeerder' (die in de A groep als het dwerg aapje Chin Chin rondreed) in een B-groep als een volwaardige Bokito - met super grote ballen, vol testosteron - op de kop zien beuken. BAMMMM!!! Zo kun je je vergissen. Alles is dus echt relatief!
Wat is nu eigenlijk de boodschap? De boodschap is m.i. wat de sport wetenschap over training zegt: varieer in trainingsbelasting:
- Dat komt je conditie het meest ten goede
- Zo hou je het het langst vol (ook al ben je 63) en vooral:
- Zo verlies je het plezier niet in een uitzonderlijk mooie sport!
