Nee, natuurlijk niet.
Het was een uiterst gezellig en ontspannen weekend. Gastrijdster Cora en gastrijder Gert Jan sloten, sportief en sociaal, naadloos aan bij de groep. De route door Limburg, Duitsland en België was van een ongeëvenaarde schoonheid. De organisatie van zowel de tocht als van het weekend zelf (veel dank en hulde voor Herman!) was perfect. Geen valpartijen. Het vrijdagavond diner in Vijlen was in orde. De bediening in de shoarma tent in Vaals was internationaal georiënteerd (Afghaans - Duits - Nederlands). Iedereen heeft echt vreselijk zijn of haar best gedaan. Bovendien was het zaterdag - onverwacht - zo goed als droog. Wat wil je nog meer?
Ja, droog maar ook koud! Ik hoor bij de categorie racefietsers die daar veel moeite mee heeft. Uiteraard vooral in de eerste periode van de vroege ochtend. Dit ondanks het gegeven dat ik voldoende aandacht besteed aan kleding, zit ik de eerste uren verkild en fysiek harkend op de fiets. Hier dreigt een zekere haat-liefde verhouding met fietsen te ontstaan. Gelukkig weet ik dat dat in de loop van de dag over gaat.
De route zelf kenmerkte zich door draaien en keren en veel smalle, "holle" weggetjes, met soms belabberd wegdek. Het dwingt je om constant alert te zijn, zeker ook omdat het op sommige gedeeltes van de route behoorlijk file rijden was. Daardoor is het ook een tocht met een geheel eigen karakter en onvergelijkbaar met andere toertochten. Wat mij betreft de mooiste.
De pechprijzen van het weekend gaan naar Ruben en Herman. Ruben omdat hij op vrijdagavond ettelijke kilometers moest omrijden met de auto als gevolg van acute vergeetachtigheid en vervolgens op zaterdag tijdens een afdaling een afslag miste en vervolgens kilometers moest omrijden, inclusief een stevige klim, om de route weer te kunnen vervolgen. Moet je maar niet voorop gaan rijden. Herman verdient de pechprijs omdat hij twee lekke banden kreeg. Peter kon de pechprijs ontlopen omdat hij nog net een plotseling achteruit rijdende auto op de weg tijdens een afdaling miste. Het kostte hem slechts een binnen en een buitenband. De zwarte streep op de weg is nog jaren zichtbaar in Epen.
In Holset waren we zondag, op weg naar huis, getuige van een processie. Inclusief Schutterij en een prachtig zingend koor. Voor ons Noordelingen een volledig andere cultuur dan we gewend zijn. Indrukwekkend. Op de foto zie je nog de richting pijlen van Limburgs Mooiste.
Ter afsluiting toch nog even een kritische noot. Eind augustus moeten, beter gezegd mogen, zes teamleden een vergelijkbaar dagelijkse inspanning leveren tijdens de TransAlp. Maar dan wel zes dagen achter elkaar! Dan is er onderweg geen sprake van route inkorten of afbreken. Een training kan tenslotte volkomen bevredigend en uiterst prettig en weldadig zijn maar in relatie tot het einddoel prut zijn.Voor mij betekent dat: trainingstandje erbij en ietsje gewicht eraf (so de knikker!). En als dat niet voldoende is, dan moet ik maar eens vragen aan WIEBE IDSINGA hoe je gewoon een rit afmaakt...........
* Naschrift: er is inderdaad geen verschil tussen een zalmforel en forel. Het zijn beiden forellen alleen de forellen met roze vlees worden gevoederd met caroteenrijk voedsel (waardoor het rozige vlees ontstaat) en worden zalmforel genoemd. Maar dat is een volkomen onzinnige naamgeving.
