Onderstaand het verhaal van Conny. Tijdens de 5e rit behoorlijk in de poep maar toch de 6e keer gehaald!
Beste mensen,
Beste mensen,
Donderdag 9 juni 2011 is voor mij een dag om nooit meer te vergeten. Een dag die vroeg begon, om 3 uur, en waarbij ik 15 uur in de weer ben geweest met mijn racefiets. Een dag met in mijn hoofd en hart alle mensen die strijden met kanker en vooral ook mijn vriendin Monique. Een dag waarop ik met mijn gezonde lijf alles heb willen geven voor meer geld voor onderzoek naar kanker.
De Stichting Alpe d'HuZes is opgericht met als doel de onmacht die door kanker ontstaat, om te zetten in kracht. En die kracht heb ik mogen ervaren. De mentale kracht om fysiek tot het uiterste te gaan.
Vanaf september 2010 zijn we als team Bijsterbosch aan het werk gegaan voor de dag op 9 juni 2011. Naast het trainen op de fiets en later spinning tijdens de wintermaanden, moest er geld worden ingezameld voor de KWF Kankerbestrijding. We hebben hard gewerkt en het resultaat is dan ook geweldig: ruim € 90.000,--.
De koersweek in Frankrijk was een geweldige belevenis. We logeerden met z’n allen, sporters en supporters in een groot huis in Alpe Huez. Zaterdag 4 juni arriveerden we op de Alpe en de dagen daarop begonnen we aan onze eerste beklimmingen. Als eerste natuurlijk de Alpe d’Huez, dan de Col du Glandon en Col de
Op donderdag wordt ik om 3 uur gewekt door de wekker. Gelukkig had ik wel wat geslapen, zei het maar een paar uurtjes. In het donker naar beneden om te kunnen starten vanuit Bourg d’Oissons. Om 5 uur is het zover: we kunnen vertrekken! Allemaal lichtjes in het donker en langs de route in alle bochten kaarsen die worden gebrand voor geliefden. Heel indrukwekkend is ook de rust die ik voel onderweg. Dit wordt een mooie dag!
Na de eerste beklimming finishen is meer dan geweldig. Wat zijn er al veel supporters. Hartverwarmend.
De afdaling is koud, heel koud. Gelukkig kan ik mijn handen redelijk warm houden, mijn voeten voel ik niet meer als ik beneden ben…. Snel wat eten en dan weer door naar boven. Na de derde beklimming ga ik wat pasta met ketchup eten in ons huis. De pasta doet me heel goed en de vierde beklimming gaat lekker. Ook is de zon gaan schijnen waardoor mijn lijf weer wat opwarmt.
De vijfde keer naar boven gaat moeizaam. Ik ben aan het “stoempen”, raak vermoeid.
Ik heb nog steeds de 6 beklimmingen voor ogen. “Willen is kunnen!, Willen is kunnen!” galmt het door mijn hoofd. Onderweg ontmoet ik een man die er ook doorheen zit. Samen drinken we wat water in bocht 7 en spreken elkaar moed in. Eindelijk arriveer ik om 17.10 bovenop de berg. De binnenkomst geeft me een boost door de onvermoeibare supporters langs de kant. Ik weet dat ik zes keer ga doen!
Na een korte pauze “vlieg” ik naar beneden. Het is mijn mooiste afdaling ooit. Snoeihard haal ik alles en iedereen in, de bochten snij ik goed aan en ik zet weer aan naar de volgende bocht. Wauw!
Om 17.42 uur begin ik aan mijn laatste klim. “Willen is kunnen!”, dit gaat me lukken. Onderweg denk ik aan alles, en aan niets. Alles doet zeer, maar ik laat het niet toe. Ik zit in cadans, misschien ook wel in een trance. De zwaarste beklimming is de mooiste beklimming is (ook) voor mij gebleken. Evert, Adri, Siemon, Berco en Michel hebben met me meegefietst. Samen met hen heb ik deze waanzinnige beklimming beleefd.
En bovenaan, bij de finish werd ik weer opgewacht door allemaal geweldige mensen. Ik heb tranen gehuild. Tranen van vermoeidheid en geluk.
Wat een geluk dat ik met mijn gezonde lijf wat kan betekenen voor anderen. Samen kunnen we heel veel bereiken. Ruim 20 miljoen euro voor Stichting Alpe d’HuZes!
Liefs Conny
“Heartpower is better than horsepower” H.J. Heinz 1869
