Ik ben nu een paar dagen terug Nederland en ik merk dat ik slecht kan vertellen hoe het is geweest. Dus zal ik proberen om een verslagje te typen.
Vrijdag 3 juni, ik pak mijn tas met fietsspullen en neem afscheid van mijn man en kids. Het eerste moeilijke moment. Van hen krijg ik beschreven bidons met aanmoedigingskreten en een foto van hen drieën. De eerste tranen volgen al snel. Vroeg naar bed, de volgende ochtend vertrekken we richting Frankrijk. Ik slaap slecht. Ben erg gespannen voor wat komen gaat. Erg zin in de Alpe d´HuZes. Maar ook kijk ik er tegenop. Dan is het namelijk over en uit met het avontuur.
Op zaterdag 4 juni komen we aan in Bourg d’Oisans, het dorpje onderaan de Alpe d’Huez. We nemen onze intrek in een klein huisje in het dorp. Zo klein: er staat geen eettafel in de kamer. We ontdekken twee uitklaptafels. De één zit in de keuken te eten en de ander in de huiskamer. Maar dat mag zeker onze pret niet drukken! Aangezien het regent als we aankomen gaan we eerst met de auto de berg op. Iedereen in de auto wordt erg stil als we de eerste bochten op rijden. Wat is het steil! Het is allemaal meer berg dan we verwacht hadden. En hoger dan we hadden kunnen bedenken thuis. We rijden onder de gondels voor de wintersport door. De berg begint onderaan met bocht 21 en we rijden door tot bocht 0, wat een eeuwigheid duurt in onze beleving. Boven gekomen begint de zon ineens te schijnen en begint het te kriebelen. We willen op fiets! Dus die dag doen we onze eerste training op de Alpe d´Huez. Iedereen fietst in zijn of haar eigen tempo naar boven, we zien elkaar daar weer.
Ik begin in een lekker tempo en het valt me erg mee. De eerste twee bochten zijn inderdaad erg steil. Daarna wordt het iets makkelijker. Uiteindelijk ben ik erg snel boven in 1 uur en een minuut of 5 (snelste tijd van profrenner is 37min). Mijn onzekerheid is redelijk getempt door deze training. Laat donderdag maar komen.
Op maandag gaan we voor een tweede keer omhoog. Aangezien ik die dag ervoor erg snel ging, moest ik nu echt langzamer fietsen van mijzelf. De mensen die mij een beetje kennen, weten dat dit nogal moeite kostte.. :-) Uiteindelijk doe ik er 1,20u over. Ook m'n teamgenoten gaan soepel naar boven en wat voelt het goed om bovenop die berg te staan en te merken dat al die maanden trainen resultaat hebben gehad!
’s Avonds wordt deze mooie dag uitgebreid geëvalueerd op het terras van Cafe de Paris, dat we hebben gedoopt tot onze 2e huiskamer.
Dinsdagochtend gaan we richting Vernocs, een dorpje in de buurt. De weg erheen heeft ook leuke klim. Maar het drupt een beetje, wat uiteindelijk uitmondt in een beste regenbui. Om geen ongelukken te willen riskeren en ook geen koutje op willen lopen, draaien we na een half uurtje om en gaan weer richting huis.
Woensdag is onze rustdag. Samen met nog een paar teamgenoten poetsen we alle fietsen en kijken we ze nog voor een laatste keer na. Remblokjes worden vervangen, banden opgepompt. Ondertussen worden de pannenkoeken gebakken voor de dag erna. Stapels!! Die avond vertrekken we richting Palais du Sport, boven op de Alpe d´Huez. Hier hebben we een inspiratiebijeenkomst. Er worden speeches gehouden door Coen Veenendaal (oud voorzitter) en door Peter Kapitein (ambassadeur en kankerpatiënt).
Alles hakt er erg in bij iedereen. Niemand houdt het die avond droog. Ikzelf heb dit als erg emotioneel ervaren. Uitgehuild en weer buitenstaand, weet je weer waarvoor je het doet en ben je er klaar voor. Er valt een spanning van je af. Kom maar op met die pukkel!!
Om kwart over drie gaat donderdagochtend de wekker, want ik start om half 5. Weersverwachting voor vandaag is goed, droog!! Gauw zoveel mogelijk pannenkoeken eten en spullen pakken. Op naar de start. Ik start samen met onze teamcaptain en zijn zoon. Het is pikkedonker, wat heel raar is. Ik heb nog nooit op mijn racefiets gezeten in het donker. Iedereen heeft wel lampjes op z'n fiets. Maar die zijn er alleen om elkaar te zien. Het geeft wel een mooi effect, je ziet een heel lange slinger omhoog gaan. Onderweg staan duizenden kaarsjes ter (na)gedachtenis van mensen, wat erg mooi is.
Het gaat erg makkelijk. Onderwijl wordt het licht, wat een rare gewaarwording is. Onderweg staan nog niet heel veel supporters. Bij bocht 16 is een kamp opgeslagen. Hier kan je drinken krijgen of door de medische staf een massage krijgen. Een van die masseurs is een huisgenoot van ons. Hij heeft voor mij mijn tas meegenomen. Hier heb ik eten, droge kleding etc. in. Wat erg handig is, blijkt achteraf. Boven gekomen, staan de eerste supporters te juichen. Wat voelt dat speciaal! Bij de finish worden we onthaald alsof we de oorlog hebben gewonnen. Kippenvel en een brok in mijn keel. Boven is het erg koud. Dus gauw naar beneden. Klappertandend en veel tegen mijzelf pratend kom ik beneden. De hele weg heb ik gedacht: Marieke hou je stuur vast! Zo koud, dat je je remmen bijna niet meer vast kan houden. Trillend van de kou, begin ik met de tweede klim. Die gaat ook erg vlot, en de derde ook weer.. Om tien uur ben ik boven van de derde. Dat ging wel heel snel. Maar het blijft koud.
Na de 4e keer tref ik een teamgenoot boven. Samen lunchen en dan beginnen met de laatste twee. De 5e begint bij hem al zijn tol te eisen en hij moet echt rustigaan doen. Maar dat maakt niet uit. Samen uit, samen thuis. De 6e keer hebben we met een klein groepje van ons team gereden. We genieten voor een laatste keer van alle mensen onderweg. Muziek en spandoeken overal. Namen op de weg. Ook die van mij is door bekenden op de weg gespoten.
Boven gekomen worden we onthaald door zo veel mensen. Echt hartverwarmend. Ik fiets juichend over de finish. We vallen in elkaars armen en de tranen worden afgewisseld door gelach.
Vrijdag gaan we ´s ochtends op het finishplein helpen met opruimen. En ´s avonds hebben we nog een groot afsluitend feest. En dan is het klaar... over en uit..,
Alpe d´HuZes is speciaal. Overweldigend. Onvergetelijk. Het is een zware, maar ook leuke tijd geweest. Ik ben blij dat ik deel mocht uitmaken van dit avontuur met mijn teamgenoten.
Ik ben erg dankbaar voor de steun van mijn man en kinderen. Zij maakten het wel mogelijk dat ik kon trainen en naar Frankrijk kon gaan en steunden me door dik en dun. Ik ben ook erg blij dat het dit jaar uitgezonden is op tv. Hierdoor kregen de thuisblijvers ook eindelijk een beetje een idee wat voor een impact het had. Veel mensen wisten toen nog niet wat het inhield. Alle warme reacties, steun van vrienden, familie, collega´s en ook onbekenden waren hartverwarmend en maken van mij een dankbaar mens.
20 miljoen!!!!!
