Op deze manier wil ik jullie een klein beetje laten meegenieten van wat ik allemaal mee heb gemaakt vorige week en hoe ik het beleefd heb. Alle voorbereidingen en team info kunnen jullie terug vinden op de web site van ons team, http://teambijsterbosch.blogspot.com/.
Dag 1: Om 7 uur werd ik opgehaald door Arnold om aan ons avontuur te beginnen. De trainingen zijn goed geweest en ik voel me goed en heb er super veel zin in. De reis loopt voorspoedig, weinig pauze en lekker doortrappen. Het begin is goed, ik dacht dat Arnold niet zo’n prater was maar niets is minder waar. Na 10 uur in de auto met geen minuut stilte leer je elkaar goed kennen. Dit was de eerste van de vele positieve ervaringen die ik deze week ga mee maken. Om 17.15 komen we aan en we worden warm onthaald door een aantal team leden die uiteraard een glaasje klaar hadden staan. Dit was ook nodig want de schrik was me om het hart geslagen. Wat een berg, wat steil, dit haal ik nooit dacht ik. De rest van de team leden stromen binnen en we duiken op tijd ons bedje in.
Dag 2: We worden wakker en het regent. Ik was enorm onrustig, ik wou en moest die berg op. De rest had wel tijd en rust, ik had om 15 uur een afspraak voor een medisch interview. Ondanks de regen ben ik toch gaan klimmen, afdalen mocht niet van Jose (mijn super team captain) dus die heeft me met de auto naar beneden gebracht. De klim was erg zwaar maar goed te doen. In 1 uur en 20 minuten was ik boven. Wel helemaal stuk maar toch gehaald. Ik had weer een beetje rust. Ik maakte me alleen nog zorgen over de afdaling, hoewel dit eigenlijk een sterk punt van mij zou moeten zijn, hard, veel bochten, geen angst. De rest van de dag lekker rusten en heerlijk gegeten in ons huisje. We hebben team leden die zeker weten het verkeerde vak hebben gekozen.
Dag 3: Het is vandaag lekker weer. De rest van de team leden gaan vandaag voor 2de keer de alp doen. Ik ga eerst naar het medisch team voor de lymfe drainage, heerlijk om zo verzorgd te worden. Ik mag mijn afdaling doen. Geweldig is het snel, hard en heerlijk die bochten door knallen. Regelmatig ga ik over de 70 km per uur heen, wat een ervaring wat een adrenaline kick geeft dit. Halverwege de afdaling komen er al een paar teamleden omhoog. Bij bocht 16 staan er ook een paar en ik draai om en klim lekker met ze mee omhoog.
Dag 4: Ik heb nu de rust in mijn lichaam maar in het huisje heb ik moeite met de erge drukte en ik trek me wat terug. Gelukkig gaat die dag iedereen fietsen, wandelen of boodschappen doen. Ik heb het huisje een paar uur voor mezelf. Lekker douchen op bank liggen boekje lezen. Op het terras zitten. Die tijd voor mezelf had ik nodig en daarna wist ik dat het goed zou komen. Laat die bult maar komen ik kon niet wachten op D-Day. Op dat moment miste ik mijn Heleentje heel erg, ik wou dat ze erbij was. Ze zou morgen komen en dan gaf weer een heerlijk gevoel.
Dag 5: De dag voor D-Day. De voorbereidingen voor morgen begonnen al vroeg en mijn meisje zou vandaag komen, ik had dus een super dag. Mijn arm werd nog ff goed verzorgd door Roel (fysio van het medisch team), mijn lichaam was er klaar voor. De fiets was in top conditie. De hele dag lekker rusten. Om 17 uur was de aftrap, dmv een gezamelijke peptalk. Met een paar duizend man in een zaal. De emoties zaten hoog dat merkte je al als je de zaal in stapte. Info was saai en zakelijk daarna begon de emotionele achtbaan. Een verhaal van Peter Kapitein over het overlijden van zijn vader in maart dit jaar en zijn motivatie. Een interview van Frits Barend met Fien, een meisje was is opgeven door de artsen omdat ze kanker heeft ( en wel de berg op fietst). Tussen de bedrijven door super gave foto’s,films en muziek van Maarten Peters, om te janken alvast. De afsluiter was het lied van de Alpe d’Huzes. We moesten mee zingen, maar bijna niemand kon het, het was zo gaaf allemaal dat iedereen een brok in zijn keel had. We stonden arm in arm, schouder aan schouder werkelijk waar, iedereen stond te janken. Na deze achtbaan ff naar het huisje en uit eten, helaas was Heleen wat vertraagd maar die zou later aanschuiven. We komen het restaurant binnen zie ik benjamin zitten ( Een van mijn beste vrienden), kijk ik verder zit de rest van mij kameraden met aanhang er ook. Helaas(nee hoor dat gejankt is geweldig op zo’n moment(dank je wel Jose)) weer janken. Wat een geweldig moment was dat. Ik ga de alp op klimmen voor het KWF ze komen voor mij helemaal naar Frankrijk toe. Ik geloof dat ik hiermee wel gezegd heb waar we het allemaal voor doen. Mijn week kon niet meer stuk, Heleen komt binnen. De volgende jank serenade komt uit mijn ogen, wat een super avond heb ik gehad zeg. Mijn dag, week, jaar van mijn leven kan op dat moment niet meer stuk.
Om 10 uur de briefing over de dag van morgen en op tijd bedje in.
D-Day: om 2.45 op om pannenkoeken te eten, ja zo vroeg ja. Spullen pakken en om half 4 in de auto naar beneden. Ik ga eerst ff bij het andere team aan(die zaten beneden), om daar koffie te drinken pannenkoeken te eten en ff te zitten. Met Brenda, Mariska en Wouter lopen we naar de start. Geweldig om dit mee te mogen maken, half 5 is het en het start schot klinkt. Wij gaan nog ff terug en om half 6 beginnen we aan de klim. Met z’n vieren klimmen we de samen naar de top. We fietsen ongeveer 8 tot 10 km per uur omhoog en na 1 uur en 36 minuten zijn we boven, waar Hel1 me op zit te wachten bij de finish. Ze vangt me op in haar armen en samen staan we ff lekker te janken. De rest van mijn vrienden staan er ook en natuurlijk met water in de ogen. Dit was het laatste emo momentje vanaf nu besluit ik om alleen maar te gaan genieten. Terug naar het huisje droog shirt aan ff pannenkoeken en pasta eten en weer naar beneden, razen. Je mocht maar 45 km per uur naar beneden maar dat heb ik niet gehaald, haha. De 2de klim heb ik heerlijk alleen gedaan en genoten van ieder zwaar stuk, iedere bocht, alle muziek en van alle mensen langs de kant. Hel1 en mijn crew stonden vlak na bocht 4 om mij aan te moedigen, Clara(Vivi) was er ook bij. Vivi heeft van alles in het huisje geregeld voor deze week, wat een geweldig mens. Ze schreeuwde iedereen naar boven in haar koeien pak. Ze was zo moe dat ze in het gras ging liggen maar het volume bleef op peil, heerlijk. De 2de finish was er een voor mezelf, lekker alleen zonder bekenden, wat ik heerlijk vind. Na de finish stond de Bouwman Group me op te wachten. Die me heerlijk knuffelden. Nu pak ik even wat meer rust en als het zonnetje erdoor komt besluit ik om af te dalen. Ik ga van de laatste beklimming een feestje maken, Anja wil dat ook. We gaan dus lekker samen. In de eerste feest bocht, stoppen en daar pakken we Peter (member of de bouwman group) op. Hij gaat mee in het feest gedruis. Een paar bochten later sluit Wouter zich bij ons aan. Hij heeft erg veel met ons mee getraint en houd ook van een babbeltje net als wij. We genieten de hele klim en stoppen overal waar het feest is op de berg, en dat zijn veel stopjes. Bij de finish staat Alfred’s crew klaar om mijn laatste finish mee te maken. Met een grote lach op mijn gezicht kom ik binnen, ik heb genoten. Ik kom langs mijn fysio heen fietsen en bedankt hem voor zijn werk(zonder hem was dit niet mogelijk geweest) Douchen de rest binnen halen en feesten op de berg.
De day after: herstellen hebben ze het dan over, ik had geen last, nergens van. Heerlijk rustig aan gedaan en genieten van wat ik/we hebben gepresteerd en voor elkaar hebben gekregen.
Ik heb een super week gehad en wil mensen bedanken, mijn fam, bekenden, sponsoren, teamleden, trainings maatjes, Vivi, Alfreds Crew incl Storm Dylan Ruben en Karsten, Roel en Monique (fysio) en natuurlijk mijn schatje Heleen, die heeft mij het meest moeten missen dit half jaar. Het bestond alleen maar uit ALPE D’HUZES maar het is het allemaal meer dan waard. Mijn doel 3x is gelukt en jullie doel 10.000 is 17.000 euro geworden. BEDANKT
