Mariska

Wat bezielt iemand om in plaats van de voorgenomen 3 keer, 4 keer naar boven te fietsen. Dat doe je niet zomaar! Teamgenoot Mariska deed het samen met 'AD6 sister' Brenda. Lees het verslag van Mariska:

En dan is het alweer voorbij…........

Inmiddels weer 3 dagen terug in Hattem, maar nog helemaal vol van alles wat er vorige week is gebeurd. Om jullie een beeld te geven, volgt hieronder een impressie:

Op zaterdag 4 juni komen we aan in Bourg d’Oisans, het dorpje onderaan de Alpe d’Huez. Het is grijs en nat als we aankomen, maar de omgeving en het uitzicht op de Alpen is geweldig. De top van de Alp d’Huez is op dat moment niet te zien door de bewolking, maar dat ie indrukwekkend is, is al wel duidelijk. Met zn elven trekken we in een minuscuul huisje in het centrum; als we met zn allen aan tafel willen, moeten 2 klaptafels dwars door het keuken en woonkamergedeelte gezet worden. Zorg dat je dan niet meer naar het toilet hoeft, want bewegen kan eigenlijk niet meer ;-)… Maar er is niemand die dat heel erg vindt, het is bijzaak!

Zondags willen we eigenlijk een eerste proefrit gaan maken. Helaas regent het de hele ochtend en dus besluiten we eerst met de auto naar boven te gaan. Het is erg stil de eerste meters… we wisten dat de eerste bochten steil zijn, maar nu komt het toch wel erg dichtbij. We rijden langzaam naar boven en proberen een voorstelling te maken van dezelfde rit op de fiets. Na bocht 16 (de beklimming gaat van bocht 21 naar 0) wordt het vlakker (lees: minder steil). Op sommige momenten zeggen we tegen elkaar: kijk, hier gaat het wel, dit is beter! Als we boven komen trekt de lucht opeens open en komt de zon erdoor. Dan besluiten we ’s middags alsnog met de fiets naar boven te gaan, het begint te kriebelen!

Iedereen fietst in zijn of haar eigen tempo naar boven, we zien elkaar boven weer!

Ondanks dat het zo vaak gezegd is, begin ik toch in een te hoog tempo met de eerste bochten (blijkt achteraf). Maar het voelt goed en in mn hoofd zou het na bocht 16 minder zwaar worden! Dat was niet zo…. Het werd inderdaad minder steil, maar alsnog blijft die druk op je benen, heb je geen enkel moment om te herstellen (tenzij je stopt) en is het een hele lange rit! Die eerste beklimming was dan ook geen succes, ik ben boven gekomen, maar keek nog niet uit naar donderdag.

Op maandag gaan we voor een tweede keer omhoog. Nu weet ik wat er komt en ga heel bewust mn krachten doseren. De eerste bochten neem ik zo langzaam dat ik het gevoel heb bijna om te vallen. Maar dit blijkt wel de juiste strategie te zijn. Ik kom boven met 10x meer energie dan de eerste beklimming en zonder het gevoel te hebben ‘stuk’ te gaan. Dit geeft weer moed! Ook mn teamgenoten gaan soepel naar boven en wat voelt het goed om bovenop die berg te staan en te merken dat al die maanden trainen resultaat hebben gehad!

’s Avonds wordt deze mooie dag uitgebreid geëvalueerd op het terras van Cafe de Paris, onze 2e huiskamer. Bourg is inmiddels volgestroomd met deelnemers aan de AD6, de spanning voor 9 juni is merkbaar!

Dinsdagochtend willen we een tochtje in de buurt gaan maken, een lichte klim richting Vernocs maar het aanvankelijke miezeren wordt steeds meer echte regen. Om niet ziek te worden of een val te maken door het natte wegdek, draaien we na een half uurtje om en vermaken ons de rest van de dag zonder fiets. Mijn ouders komen die middag ook langs, zij zitten op een camping zo’n 35km van de Alp en komen alvast de route verkennen voor donderdag. Erg leuk om hen te laten zien waar we mee bezig zijn en met wie ik nu al maandenlang aan het fietsen ben.

Woensdag is een rustdag. De fietsen worden nog eens helemaal nagekeken en gepoetst. Remblokjes vervangen (bedankt jongens ;-) ) en pannenkoeken gebakken voor de dag erna, heel veel pannenkoeken….. ’s Avonds is een inspiratiebijeenkomst in het Palais de Sport, boven op de Alp. Een indrukwekkend verhaal van de organisatie, een interview met een deelneemster/patient en muziek. Ik denk dat niemand het droog heeft gehouden in die zaal. We weten allemaal weer heel goed waarvoor we dit doen, kom maar op met die berg!!

Om half 4 gaat donderdagochtend de wekker. Mn kamergenootje gaat om half 5 starten en ik ga haar uitzwaaien. Samen eten we een pannenkoek en proberen de zenuwen de baas te blijven. Om half 5 sta ik met 3 teamgenoten bij de start te kijken hoe de eerste deelnemers van start gaan. Het weer is goed: droog en niet koud (in het dal in ieder geval). Nadat zij het dorp verlaten hebben, stap ik samen met Brenda, Wouter en Alfred om half 6 op de fiets. Eindelijk is het zover! De hele eerste klim rijden we met zn vieren. Een erg leuk en gezellig begin van de dag. We rijden in een rustig tempo in 1 keer naar boven. Onderweg zien we het licht worden en staan de eerste supporters al vol overgave iedereen aan te moedigen, geweldig! Onze eerste finish is ook prachtig: de hele vriendengroep van Alfred staat bovenaan en we voelen ons ware helden.

Dan gaan Brenda en ik naar beneden. Tegen de tijd dat we beneden zijn, zijn we door en door koud. Klappertandend en met ijskoude voeten gaan we terug naar ons huisje om op te warmen. Na een kop thee en wederom een pannenkoek, gaan we terug voor een tweede beklimming. Deze gaat ook lekker en we krijgen de smaak te pakken. Tussen de tweede en derde beklimming ondergaat Brenda een massage vanwege een pijnlijke schouder, maar daarna beginnen we vol moed aan nummer 3. Deze is slopend. Op de een of andere manier lijkt hij veel zwaarder dan de eerste 2. Onderweg zeggen we een aantal keer tegen elkaar dat we dit niet weer doen; dit is gekkenwerk… Nadat we (eindelijk) weer gefinisht zijn en even hebben kunnen herstellen in de tent bovenop de berg, gaan we weer naar beneden naar het huisje. Op dat moment begint het toch weer te kriebelen: we zijn nu zover gekomen, we hebben nog tijd genoeg en 4 klinkt zoveel anders dan 3….. Na een uurtje bijkomen in het huisje, gaan we dus nog een keer de fiets op richting de berg. Deze laatste beklimming doen we om te genieten besluiten we: we stoppen zo vaak we willen, Brenda gaat onderweg voor een tweede massage en we genieten van de sfeer, de mensen en de saamhorigheid. De laatste finish is dan ook fantastisch: het hele dorp staat vol mensen, overal muziek en spandoeken. Vlakbij de daadwerkelijke finish staan een aantal mensen van ons team die ons aan zien komen en onze namen zo enthousiast gillen dat de hele menigte mee gaat doen. Wat een geweldig onthaal!

Na ons komen nog een aantal teamleden binnen die de berg zowaar 6x op gefietst zijn, ongelooflijk! Iedereen is die dag tot het uiterste gegaan. Tranen van geluk, pijn en blijdschap vloeien. De ontlading van maandenlang voorbereiden.

Vrijdag, de day after, ga ik met een aantal mensen nog helpen bij het opruimen van het finishplein. Dan is het gewoon voorbij… ’s Avonds is er een groot afsluitend feest bovenop de berg waar iedereen zijn of haar overwinning viert, een geweldige afsluiting van een supermooie week.

Het Alpe d’HuZes avontuur is voor mij een onvergetelijke tijd geweest. Zowel de voorbereidingen (trainingen en sponsoringsacties) als de week in Frankrijk. Ik ben blij dat ik deel mocht uitmaken van zoiets moois. De reacties en steun van achterblijvers, vrienden, famillie, collega’s en soms ook onbekenden, hebben daar ook voor een groot deel aan bijgedragen. Naast de financiële bijdragen die iedereen heeft gedaan, wil ik dan ook iedereen bedanken voor het meeleven, de kaartjes, smsjes, mailtjes; dat heeft zeker meegespeeld bij het besluit om het niet bij 3 beklimmingen te laten!! Bedankt!!!

Mariska