 |
| De Sissies......... |
Ze zijn beter dan ze zelf denken want ze rijden menig man van ons peloton in de poep. Ze schuwen ook geen kopwerk tijdens een koers. De paardenstaart van één van de Sissies zwiept dan vooraan ritmisch heen en weer in de wind. Ze doen niet mee met het haantjesgedrag van ons mannen (inclusief Marieke). Ze sprinten niet plotseling naar boven of demarreren niet stiekum weg; trekken niet ten strijde. Nee, de Sissies rijden het liefst een constant tempo. Denk overigens niet dat het saaie rijders zijn, want onder die schijnbare gelijkmatigheid schuilt een bak aan passie en emotie. Wij mannen denken dat wij de koers bepalen. Mooi niet! De Sissies zijn de vleesgeworden gemiddelde snelheid; de evenwicht verschaffende factor; zij bepalen de koers! Wij mannen zijn meer de dartelende franje om dit tweetal heen. Als gekleurde confetti bij een feest (is het thuis eigenlijk anders, bedenk ik me opeens?). In de pauze verwachten de Sissies dat ze niet zelf de soep of koffie hoeven te halen en zeker de fiets schoonmaken, daar wagen zij zich niet aan. Daar hebben zij anderen voor.
De Sissies zijn ook solidair met elkaar. Toen één van de Sissies een sportief dal meemaakte ondersteunde de ander haar volledig en onvoorwaardelijk. Toch kent die solidariteit ook grenzen: ik zag gister dat één van beiden even vies doortrok op een bergje. Dit, terwijl ze heel goed in de gaten had dat haar collega Siss al heel stevig aan het lijden was! De overgebleven solidariteit is na de koers echt weer volledig in rook opgegaan en als een zeepbel uit elkaar gespat. Het onthutsende venijn blijft dan over. Ter illustratie de vileine en abjecte Twitter conversatie na de koers, van beneden naar boven, tussen deze twee krengen op wielen.
