Blij.......

Team Bijsterbosch Heerde heeft haar eerste klimtraining in Limburg afgewerkt. 113 kilometer door Limburg en Wallonië.  ‘Bloed, zweet en tranen’, letterlijk ja, maar vooral ook ‘geweldig’, ‘voldaan’, ‘topervaring’, ‘blij’. Racefietsen in de soms pittige heuvels van Limburg (door sommigen ‘The killing fields’ genoemd) is niet vrijblijvend en levert altijd persoonlijke verhalen op. Hier, net zoals in het hooggebergte moet je uit je schulp komen, is er druk en wordt er strijd gevraagd. Kun je, door omstandigheden gedwongen, je niet meer verschuilen in het peloton. Dat levert altijd emotie op. Niemand ontkomt daaraan.

Gelukkig geen nare verhalen over ernstige valpartijen of andere verwondingen. We zijn allemaal  fysiek ongeschonden en met een ervaring rijker thuisgekomen.

Opvallend is de progressie die er gemaakt is de afgelopen maanden. En dat vooral bij de dames. Op zichzelf is dat niet zo verwonderlijk omdat in deze groep zich de meeste ‘beginners’ bevinden. Onze Marieke heeft weliswaar een breed sportverleden maar is in september 2010 pas begonnen met racefietsen. Ze rijdt top! Wel enorm prikkelgevoelig en reagerend met aanvalsdrift op iedere impuls. Daardoor lijkt het wat impulsief en ongeconcentreerd en smijt ze soms met haar krachten. Door de TC werd dit, oneerbiedig, als pubergedrag getypeerd. Aan de andere kant leidt dit niet tot een ‘Waterloo’ en verzwakte ze niet in de loop van de dag. Integendeel, de Bergweg bij Gulpen kwam ze glanzend op, blijkbaar waren er voor haar voldoende herstelmogelijkheden. Wel een aandachtspunt voor het hooggebergte waar de herstelmogelijkheden aanmerkelijk geringer zijn. Kracht gecombineerd met een licht gewicht en aangevuld met een flinke dosis aanvalsdrift levert vuurwerk op!De bergtrui is zonder meer voor Marieke!

Anja is misschien wel de grootste verrassing. Een keurige, nette, bescheiden dame. De vraag vooraf is dan hoe dat zich verhoudt met racefietsen in een omgeving die alles behalve keurig, net en bescheiden is en die om een zekere mate van hardheid vraagt. Nou… maak je geen zorgen. Ze beschikt wel degelijk over mentale hardheid. Twee keer vervelend onderuit gaan (het woord ‘ sneutje’ heeft weer een nieuwe betekenis gekregen) en gewoon doorgaan! Zonder angst hard de bergen af rijden. Tegen de grens van de  uitputting zitten en dan toch kiezen voor de ‘ lange route’! Ook gewoon technisch goed fietsen. Ze kan (en is) veel meer dan ze zelf denkt, als je maar durft. Zou ze dat zelf wel weten? De gele trui is zonder meer voor Anja!

 Als je op TV kijkt naar een wielerrace dan zie je altijd beelden van de sterkeren in het peloton. Daar worden de prijzen verdeeld en daar gaat dus de aandacht naar uit. Achteraan is een vergeten gebied en als je achter de bezemwagen rijdt mag je zelfs tussen het publiek anoniem naar huis rijden. Ik weet er zelf alles van. Roken en veel te zwaar en dan toch met de vriendengroep door de bergen getrokken worden. Vreselijk weggereden worden. Totaal kapot. s ‘Avonds niet meer kunnen eten van uitputting. Ik vond dat op een bepaald moment genoeg. Ben (om meerdere redenen) afgevallen en weer echt gaan trainen. Rij diezelfde jongens nu allemaal in de poep, als ik dat wil. Dat is helemaal geen blufferige overwinning op hen. Maar nog steeds een overwinning op mezelf. Als je achteraan fietst moet je het meest dealen met uitputting. Krijg je ook nog  voortdurend de minste hersteltijd want als je weer aansluit bij de groep dan wordt er vaak al weer snel opgestapt (hoorde het ook iemand roepen: ‘we kunnen weer, we zijn compleet’). Vooraan en in het midden van het peloton heb je ook nog oog voor de schoonheid van het landschap. Achteraan zie je alleen maar die steile (rot)weg. Christa: klasse! Veel progressie overigens. Prima trapfrequentie daarmee kom je iedere berg op. Terecht dat je besloten hebt om twee keer de berg op te gaan in plaats van 1 keer. 1 keer is te makkelijk voor je. Alleen al het gegeven dat Jose bereid is om mee te gaan (ze weet waarvoor ze kiest!) wekt bewondering op. Toch maar even zo’n 80 kilometer door het Limburgse, Ik weet , uit eigen ervaring, dat Jose verreweg het meest van ons allemaal afziet. Op het gevaar af dat ik dingen roep waar ik me helemaal niet mee heb te bemoeien maar ik merk het toch op: de (fiets) oplossing staat hierboven. Met jouw kracht rij je een groot aantal van ons over een paar jaar in de poep.

Peter Bouman (net hersteld van de griep) schreef via de mail: Inderdaad, een super team. Prachtige Limburg dag gehad. Dank dat ik weer mee mocht rijden, super gezellig. Extra dank aan Marieke (zat ik toch even kapot op die Vaalserbeg zeg) voor de mentale steun, en Wijnand voor het overnemen van de ongeveer 3 kuubs rugzak(ruwe schatting) met kleding. tot de volgende training!

Mariska schreef het volgende op Twitter: ‘Geradbraakt maar vreselijk voldaan en blij terug uit Limburg. Superleuke dag gehad’.

 Zeg nou zelf: wie wordt hier nou niet blij van…….
Hierbij de LINK naar de routebeschijving van Wouter.

Route door Limburg en Wallonie