De perfecte houding

Fabian Cancellara

Sommige renners zijn uit de baarmoeder gekropen met een ingeboren vliegwiel. Zij hebben de lange benen en de motoriek van een jachtluipaard. De zit op de fiets is hoog evenals het bewegingstempo. Het bovenlichaam is vrijwel volledig stil en de geschoren benen vliegen in prachtige en soepele cadans op en neer, dicht langs de bovenbuis. Coupe de pedale, zoals dat zo mooi heet. Tot leven gebrachte schoonheid. 

Luchtweerstand en helling lijken niet voor ze te bestaan. In de wielersport worden ze 'Flyers' genoemd. Erik Breukink was er zo één, evenals genetisch mirakel Fabian Cancellare (of ... euh ... zouden er wat ondersteunende chemische attributen aan die genen toegevoegd zijn?). Zo af en toe zie je er ook zo één in het wild rijden. Daar kan ik dan gebiologeerd naar kijken.

Ruben heeft sinds enige tijd een helmcamera waardoor ik mijn rijstijl enigszins kan analyseren. Ik beschik niet over de bouw van een 'Flyer' en heb ook niet de stijl en leeftijd maar toch ben ik niet helemaal ontevreden. Ik vind (in alle bescheidenheid) dat ik redelijk goed op de fiets zit en in staat ben om vanuit de benen te trappen en niet vanuit het bovenlichaam. 

Toch kun je je nog geweldig vergissen. In de koude januari week van 2013 hebben Bert en ik een ronde door de Kop van Overijssel geschaatst. Heb je voor jezelf nog het idee dat je nog een beetje elegant 45 kilometer door het winterse landschap heen scharrelt; de realiteit is echter anders. Het filmpje van Bert legt de wekelijkheid genadeloos bloot (bedankt Bert!, fijn jongen). Die X benen en dat massieve geheel, dat veel te rechtop schaatst! Een verzachtende omstandigheid is wellicht dat ik die koude dag een extra lange onderbroek aanhad waardoor het geheel nog volumineuzer lijkt dan het in werkelijkheid is. Maar toch: geen renpaard maar op zijn best een Friese knol. Een lompe stoommachine in plaats van een elegant jachtluipaard. Meer plofkip dan scharrelkip.

Tja. Ik moet er maar mee leven.......