Ik voelde dat ik los kwam van mijn fiets en in de lucht een
volledige koprol maakte. In de rol raakte mijn helm de grond en ik landde vlak op mijn rug op het asfalt. Nadat mijn fiets uitgekletterd was, viel me vooral de enorme stilte op. Ik keek plat op het asfalt omhoog naar een helder blauwe hemel en hoorde
vogels fluiten die zich blijkbaar geen bal van mijn penibele situatie aantrokken. De pijn was er niet meteen; dat kwam later pas. Wel proefde ik bloed in mijn mond. Je hoort vaak dat renners meteen weer op hun fiets willen springen. Nou, mooi niet! Ik bleef liggen en begon voorzichtig mijn lichaam af
te tasten op zoek naar breuken...........
Vallen hoort onafscheidelijk bij fietsen. Als je het risico van vallen wilt reduceren tot vrijwel nul, ga dan niet fietsen. Fietsen is vaak de hemel op aarde maar soms ook bloed, zweet en tranen. Het hoort bij elkaar zoals vleugels horen bij een vogel of een neus bij een gezicht. Accepteer dat nou maar. In de paar jaren dat we als groep samen fietsen (vanaf
begin 2011) zijn er dan ook al de nodige valpartijen van enig formaat gepasseerd:
- Peter B. (ribben gekneusd, kleding, fiets),
- Peter M. (hersenschudding, ribben gekneusd, schaafwonden, kleding, fiets, nacht in ziekenhuis),
- René (aantal keren schaafwonden, kneuzingen, kleding),
- Bert (schaafwonden),
- Henk 2 keren (schaafwonden, hersenschudding, ziekenhuis, kleding, de val in de kelder nog niet eens meegerekend!),
- Ruben (schaafwonden, kleding),
- Wouter (schaafwonden, kneuzingen, kleding),
- Brenda (sleutelbeenbreuk, ribben gekneusd) en
- Herman (middenhandsbeentjes gebroken: weg AD6 2011).
Resumerend valt enerzijds op dat het er best wel veel zijn en anderzijds dat de valpartijen in de meeste gevallen niet plaatsgevonden hebben terwijl we als groep/peloton reden maar terwijl we individueel, "los" reden (slechts de valpartij van Herman is de uitzondering). Dat is verrassend. Blijkbaar geeft groepsgewijs rijden een extra 'boost' aan het concentratievermogen van de deelnemers en verlaagt discipline de val-kans. Voorwaarde is wel dat de deelnemers dan wel ervaring moeten hebben in het in een peloton rijden en de benodigde discipline kunnen opbrengen. Tijdens de Ride for the Roses van 2011 kwamen heel veel valpartijen voor. Doordat er veel mensen meereden die het rijden in grote groepen niet gewend zijn, ontstonden er vele valpartijen. Het geweldige verschil in tempo en de wisselingen in tempo waren daar zeker debet aan. Het ellendige gekletter van de valpartijen hoorden we regelmatig om ons heen: complete groepen op het asfalt.
BAMMMMMMMMMMM!!!!!!!
Jaarlijks komen er in Nederland 3,7
miljoen sportblessures voor!
