Afvallen is een eitje?

Brenda eind juli 2013 op haar Ruby

Afvallen is zo langzamerhand voor de gehele bevolking van de westerse wereld een absolute noodzaak om nog een beetje gezond te blijven. Dat geldt, vanwege sportieve redenen, dubbel voor diegenen onder hen die een beetje serieus willen fietsen. Want degene die fietst heeft te maken met heel eenvoudige wetmatigheden. Je beschikt over een bepaalde hoeveelheid bruto wattage en die mag je (helaas) omrekenen naar kilogram lichaamsgewicht om tot een gemiddeld wattagevermogen te komen en dat laatste is in hoge mate bepalend voor je prestaties. Dus minder gewicht betekent domweg meer snelheid = afvallen. 
Nou zijn de meningen ernstig verdeeld over de wijze waarop je kunt afvallen. Een aantal sportdeskundigen wijzen er op dat afvallen ook betekent dat je spierweefsel verliest en dat is uiteraard nadelig. Wellicht is er ook niet één weg die naar Rome leidt maar meerdere wegen. Wat de één past, past de ander niet. Teamgenoot Wouter (en nu Brenda ook) hebben blijkbaar veel baat bij een flits dieet. Wouter is in korte tijd al 8 kilo afgevallen en dat is knap. Anderen pogen het via de Weight Watchers te doen of in groepjes maar hoe je het ook doet, één uitgangspunt is zeker: discipline en doorzettingsvermogen is noodzaak. Hieronder volgt de oplossing van schrijver Thomas Braun ("Ga toch fietsen"), knotseenvoudig: 

AFVALLEN IS EEN EITJE

“Ik wil niemand beledigen of publiekelijk afvallen, maar afvallen vind ik een eitje. Twee weken geleden woog ik 85 kilo. Dat is te zwaar. Ik ben een fanatieke fietser, volgende week ga ik drie dagen met vrienden naar de Ardennen om serieus heuvel-op te gaan en dat gaat met 79 kilo nu eenmaal wat prettiger dan met 85. Bovendien ben ik ooit van 96 kilo naar 79 gedaald en dan is 85 gewoon pijnlijk. Daarnaast is het natuurlijk wel de bedoeling dat ik tijdens mijn lezingen over ‘fit worden na je veertigste’, waar mijn eerste boek over gaat, een voorbeeldfunctie vervul.

Afvallen dus.

Ik ben nu twee weken bezig. Zaterdag woog ik 81.3. Zo. 3,7 kilo kwijt in twee weken. 

Ik zette dit resultaat op facebook en twitter en de reacties waren niet van de lucht. Hoe ik dat toch deed. Of ik aan de diarree was. Er werd me zelfs een toekomst als dieetgoeroe in het vooruitzicht gesteld. Maar het is zo simpel. Allereerst mijn dieet:

8:00 1 bord havermoutpap

11:00 1 appel of 1 sinaasappel

12:30 Twee bruine boterhammen met halvajam, kaas 30+ of kip.

15:30 1 appel of sinaasappel of twee droge crackers

18:00 Avondeten wat de pot schaft. Weinig jus, geen mayonaise

22:00 1 pakje sultana.

Klaar. Meer is het niet. Ook niet minder. Maar het allerbelangrijkste (voor mij althans): niets snoepen. Ik ben daar heel spastisch in. 

Ik hou me aan mijn dieet en voor de rest mag ik niets. Het is net als met roken: één sigaretje gaat niet. Echt, als ik nu een bonbon neem is het verzet gebroken. Dan kan die ene bastognekoek ook wel. Joh, wat maakt nou één zo’n koekje uit? Nee, nul is nul. Moeilijk? Ja. Twee weken. Daarna interesseert het je niks meer, die zoetigheid. Nou vooruit, het intersseert je steeds minder. Je lijf went eraan en vraagt er niet meer om.

O ja, veel water drinken. Dat hoort er ook bij. Biertje en/of een wijntje moet kunnen. Ik heb nooit mijn biertje laten staan, ook niet toen ik in 2009 – ook op deze manier – 17 kilo afviel.

O ja, nog een tip. Direct na het avondeten een vol glas water. Avondeten geeft natrek. Snaaitrek. Water blust dat. 

Daarnaast sport ik veel. Drie keer in de week, soms vier. Ik geloof niet dat je dat je daar direct van afvalt, maar het motiveert wel om gezond te leven, te denken en te doen. Nu zijn er ook vast mensen die het maar saai vinden, zoals ik het doe. Het leven moet toch leuk zijn? Geloof me, ik heb een heel leuk leven. En als ik ik niet meer paars word tijdens het strikken van mijn veters, is het leven nóg leuker!”