Verhuftering

Uiteraard hebben wij als weggebruikers veel te maken met medeweggebruikers. Opvallend is hoe in de loop der jaren de verhuftering op de weg tussen weggebruikers in Nederland toegenomen is. Dit in tegenstelling tot landen als Frankrijk en België waar men veel hoffelijker met elkaar op de weg omgaat. Deze verhuftering op de wegen is m.i. ingebed in een bredere stroom van maatschappelijke verloedering. Bankiers graaien, bestuurders dringen aan op matiging en bezuinigingen voor anderen en vervolgens vullen ze zelf hun eigen zakken, wetenschappers frauderen, de kerk vergreep zich decennia lang ongestraft aan kinderen en op de weg rijden we elkaar de  berm in. De politiek poogt het tij te keren door alles (vast) te reguleren maar daar waar moreel gezag in verval is c.q. volledig ontbreekt, ontstaat vacuüm en helpen regels niet echt om dat luchtledige op te vullen. Het lijkt wel of ieder voor eigen individueel belang gaat en zich daar ook breed voor maakt; als ik maar op tijd thuis ben want de weg is van mij!

Zo maar een tweetal willekeurige voorvallen uit de afgelopen periode:

• We rijden op de weg van Vierhouten naar Epe. Een smalle weg en daarom rijden we achter elkaar. Een witte bus met bouwvakkers moet achter ons inhouden omdat er van de andere kant een auto aankomt. Even later haalt het busje ons in. Het raampje wordt open gedraaid en er waaiert muziek naar buiten. Twee lege plastic flesjes worden naar buiten gesmeten die ons rakelings missen. Een opgestoken middenvinger wordt naar buiten gestoken als het busje vaart vermeerdert. De Vinger blijft zichtbaar tot de bus verdwijnt in de verte.
• We rijden afgelopen zaterdag met ons peloton op een smal weggetje in the middle of nowhere tijdens de ijselijk koude en natte Ronde van Drenthe. Omdat in de verte een tractor met aanhanger nadert, gaan we attent en proactief achter elkaar rijden. De bestuurder mindert echter geen kilometer vaart, gaat geen centimeter aan de kant en passeert ons rakelings op hoge snelheid. Op de aanhanger liggen takken die ver buiten de kar steken. Vrijwel ieder in onze groep krijgt tijdens deze pijnlijke en ongewenste passage zweepslagen in gezicht en/of op lichaam van deze overhangende takken. We hebben nog geluk. Er zijn scenario's te bedenken waarbij dit voorval veel en veel slechter had kunnen aflopen. 

Als we ons kritisch uitlaten over anderen, zijn we moreel verplicht om ook ons eigen gedrag onder de loep nemen. Ik denk dat we het best aardig doen. We gooien nooit papier of andere troep van ons af. We bedanken chauffeurs die voor ons stoppen (die zijn er ook) netjes met een opgestoken duim. We minderen vaart voor loslopende honden in het bos en houden rekening met wandelaars die het fietspad blokkeren. Desnoods rijden we er in de berm langs. Wandelaars of fietser die voor ons aan de kant gaan worden vriendelijk bedankt. Kortom: we zijn beleefd tegen andere weggebruikers. Nou ja, we laten wel eens een lekke band achter op de plaats van delict maar dan wel in het zicht en in de hoop dat de nieuwe eigenaar de band verwijderd. "Ken net" zouden de Friezen zeggen. 
Ik denk ook dat het goed is, niet alleen omdat je zo opstellen domweg OK is, maar ook omdat wij als racefietsers/ATB'ers een rol te vervullen hebben. Om mooie toertochten te kunnen blijven rijden of gebruik te mogen maken van het bos hebben we blijvende toestemming nodig van externe partijen. Een positief (verbeterd) imago van de wielersporter bij andere weggebruikers, buitensporters, natuurorganisaties en overheden is hierbij voorwaarde. Let wel: in België zijn een aantal gemeenten niet meer bereid de door Nederlanders georganiseerde toertochten over hun grondgebied te laten rijden. De "ollanders" veroorzaken te veel overlast.
Zo......... laten we dus maar normaal blijven doen en hopelijk leren de hufters bij.
Nog maar 165 dagen tot de TransAlp!